IV KO 82/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:20-11-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III KO 34/95 III KO 98/99 IV KO 116/08 IV KO 130/08
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KO 82/13
POSTANOWIENIE
Dnia 29 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska (przewodniczący)
SSN Kazimierz Klugiewicz
SSN Michał Laskowski (sprawozdawca)
w sprawie D. D.
oskarżonego z art. 177 § 2 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej
na posiedzeniu w dniu 29 października 2013 r.,
wniosku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 24 września 2013 r.,
o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w K.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 24 września 2013 r. Sąd Okręgowy w G. wystąpił o
przekazanie w trybie art. 37 k.p.k. sprawy D. D. innemu równorzędnemu sądowi.
W uzasadnieniu postanowienia sądu występującego o przekazanie sprawy
podkreślono, że w wypadku drogowym, który stanowi przedmiot postępowania
zginął sędzia Sądu Okręgowego w G.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Bezsporne jest, że przepis art. 37 k.p.k. ma charakter wyjątkowy. Przewiduje
bowiem odstępstwo od ustawowych reguł określenia właściwości miejscowej sądu.
2
Stąd też jego zastosowanie może nastąpić tylko wtedy, gdy zaistniałe w sprawie
okoliczności jednoznacznie świadczą o tym, że jej pozostawienie do rozpoznania
sądowi miejscowo właściwemu byłoby sprzeczne z dobrem wymiaru
sprawiedliwości. Takimi okolicznościami mogą zaś być między innymi tego rodzaju
sytuacje, które mogą wywierać wpływ na swobodę orzekania lub stwarzać
przekonanie (nawet w istocie mylne, jakkolwiek powzięte w oparciu o racjonalne
przesłanki) o braku warunków do rozpoznania danej sprawy w sposób w pełni
obiektywny (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 13 lipca 1995 r., III KO
34/95, OSNKW 1995, nr 9-10, poz. 68; z dnia 10 grudnia 1999 r., III KO 98/99,
Prok. i Pr. 2000, z. 3 poz. 7; z dnia 21 października 2008 r., IV KO 116/08, R-
OSNKW 2008, poz. 2072; z dnia 13 listopada 2008 r., IV KO 130/08, R-OSNKW
2008, poz. 2280).
Przesłankę taką może stanowić fakt, że w sprawie, w toku której D. D.
uznany został przez sąd pierwszej instancji za winnego przestępstwa z art. 177 § 2
k.k. przedmiotem rozpoznania był wypadek drogowy, w wyniku którego poniósł
śmierć sędzia sądu właściwego do rozpoznania apelacji obrońcy oskarżonego. Bez
względu na rodzaj orzeczenia wydanego przez sąd odwoławczy może powstać
przekonanie o braku bezstronności orzekających w tej sprawie sędziów, którzy
orzekają w tym samym sądzie, w którym orzekał sędzia, który zginął w czasie
wypadku. Dobro wymiaru sprawiedliwości w tym wypadku polega na unikaniu
sytuacji, w której nie tylko strony, ale także postronni obserwatorzy procesu
odnieść by mogli wrażenie, że treść wyroku determinowana jest tym, że
pokrzywdzony pracował w tym samym sądzie, który obecnie jest sądem właściwym
do rozpoznania apelacji.
Z powyższych względów rozpoznanie apelacji w sprawie D. D. przeniesiono
do Sądu Okręgowego w K.
POSTANOWIENIE
Dnia 29 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska (przewodniczący)
SSN Kazimierz Klugiewicz
SSN Michał Laskowski (sprawozdawca)
w sprawie D. D.
oskarżonego z art. 177 § 2 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej
na posiedzeniu w dniu 29 października 2013 r.,
wniosku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 24 września 2013 r.,
o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Okręgowemu w K.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 24 września 2013 r. Sąd Okręgowy w G. wystąpił o
przekazanie w trybie art. 37 k.p.k. sprawy D. D. innemu równorzędnemu sądowi.
W uzasadnieniu postanowienia sądu występującego o przekazanie sprawy
podkreślono, że w wypadku drogowym, który stanowi przedmiot postępowania
zginął sędzia Sądu Okręgowego w G.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Bezsporne jest, że przepis art. 37 k.p.k. ma charakter wyjątkowy. Przewiduje
bowiem odstępstwo od ustawowych reguł określenia właściwości miejscowej sądu.
2
Stąd też jego zastosowanie może nastąpić tylko wtedy, gdy zaistniałe w sprawie
okoliczności jednoznacznie świadczą o tym, że jej pozostawienie do rozpoznania
sądowi miejscowo właściwemu byłoby sprzeczne z dobrem wymiaru
sprawiedliwości. Takimi okolicznościami mogą zaś być między innymi tego rodzaju
sytuacje, które mogą wywierać wpływ na swobodę orzekania lub stwarzać
przekonanie (nawet w istocie mylne, jakkolwiek powzięte w oparciu o racjonalne
przesłanki) o braku warunków do rozpoznania danej sprawy w sposób w pełni
obiektywny (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 13 lipca 1995 r., III KO
34/95, OSNKW 1995, nr 9-10, poz. 68; z dnia 10 grudnia 1999 r., III KO 98/99,
Prok. i Pr. 2000, z. 3 poz. 7; z dnia 21 października 2008 r., IV KO 116/08, R-
OSNKW 2008, poz. 2072; z dnia 13 listopada 2008 r., IV KO 130/08, R-OSNKW
2008, poz. 2280).
Przesłankę taką może stanowić fakt, że w sprawie, w toku której D. D.
uznany został przez sąd pierwszej instancji za winnego przestępstwa z art. 177 § 2
k.k. przedmiotem rozpoznania był wypadek drogowy, w wyniku którego poniósł
śmierć sędzia sądu właściwego do rozpoznania apelacji obrońcy oskarżonego. Bez
względu na rodzaj orzeczenia wydanego przez sąd odwoławczy może powstać
przekonanie o braku bezstronności orzekających w tej sprawie sędziów, którzy
orzekają w tym samym sądzie, w którym orzekał sędzia, który zginął w czasie
wypadku. Dobro wymiaru sprawiedliwości w tym wypadku polega na unikaniu
sytuacji, w której nie tylko strony, ale także postronni obserwatorzy procesu
odnieść by mogli wrażenie, że treść wyroku determinowana jest tym, że
pokrzywdzony pracował w tym samym sądzie, który obecnie jest sądem właściwym
do rozpoznania apelacji.
Z powyższych względów rozpoznanie apelacji w sprawie D. D. przeniesiono
do Sądu Okręgowego w K.