Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 191/13
POSTANOWIENIE
Dnia 5 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 listopada 2013 r.,
sprawy W. J.
uniewinnionej od zarzutu z art. 216 § 1 k.k.,
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki prywatnej K. Ż.
od wyroku Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 6 marca 2013 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W. z
dnia 21 grudnia 2012 r.,
postanowił
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) obciążyć oskarżycielkę prywatną kosztami sądowymi za
postępowanie kasacyjne.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy, wyrokiem z dnia 21 grudnia 2012r., po rozpoznaniu sprawy z
oskarżeń wzajemnych K. Ż. oraz W. J., skazał K. Ż. za czyn z art. 217 § 1 k.k. na
karę grzywny z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, natomiast W. J.
uniewinnił od zarzutu popełnienia czynu kwalifikowanego jako występek z art. 216 §
1 k.k., a także rozstrzygnął o kosztach postępowania.
Apelację od tego wyroku wniosła K. Ż., zaskarżając go w całości. Orzeczeniu
temu zarzuciła: błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia,
mający wpływ na jego treść, a polegający na tym, że Sąd Rejonowy przyjął, iż
dopuściła się czynu opisanego w prywatnym akcie oskarżenia; obrazę przepisów
postępowania mającą wpływ na treść wyroku, a mianowicie art. 7 k.p.k. i art. 410
2
k.p.k., polegającą na oparciu treści wyroku na selektywnie wybranym materiale
dowodowym ograniczającym się do wyjaśnień oskarżonej W. J., a pominięciu,
nierzetelnej ocenie lub odmówieniu waloru wiarygodności, bez należytego i
przekonywającego uzasadnienia szeregu innym dowodom wskazującym na
niepopełnienie przez nią zarzucanego jej czynu, a nadto dowolną, sprzeczną z
zasadami prawidłowego rozumowania i nieopartą na wiedzy i doświadczeniu
życiowym ocenę przedstawionych wyżej dowodów, co skutkowało uniewinnieniem
W. J. K. Ż. wniosła o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w W.
Wyrokiem Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 6 marca 2013 r. zaskarżony wyrok
Sądu Rejonowego utrzymano w mocy, uznając apelację K. Ż. za oczywiście
bezzasadną oraz orzeczono o kosztach postępowania.
Kasację od wyroku Sądu drugiej instancji wniósł pełnomocnik oskarżycielki
prywatnej K. Ż., podnosząc jeden zarzut: „rażącego naruszenia prawa
procesowego, wyrażającego się w zaniechaniu przeprowadzenia dowodu z
nagrania oraz z opinii biegłego z zakresu fonoskopii”. Skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do rozpoznania Sądowi Rejonowemu
do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja pełnomocnika K. Ż., była bezzasadna w stopniu oczywistym,
uzasadniającym jej oddalenie w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Zgodnie z art. 536 k.p.k., Sąd Najwyższy rozpoznaje kasację w granicach
zaskarżenia i podniesionych zarzutów, a w zakresie szerszym – tylko w wypadkach
określonych w art. 435 k.p.k., art. 439 k.p.k. i art. 455 k.p.k., które w niniejszej
sprawie nie wystąpiły.
Ponadto, przepis art. 519 k.p.k. wprost przewiduje, że zaskarżony może
zostać jedynie prawomocny wyrok sądu odwoławczego kończący postępowanie, co
oznacza, że to uchybienia tego sądu, a nie sądu pierwszej instancji mogą być
przedmiotem zarzutów kasacyjnych.
Kasacja pełnomocnika oskarżycielki prywatnej została sporządzona w
sposób bardzo nieprecyzyjny. Z treści zacytowanego zarzutu nie wynika bowiem,
naruszenie jakich konkretnie przepisów podniósł skarżący, wskazując jedynie na
3
rażące naruszenie prawa procesowego. Tak postawiony zarzut nie spełnia
wymagań określonych w art. 526 § 1 k.p.k., co nie jest bez znaczenia w kontekście
przywołanego już przepisu art. 536 k.p.k. Dopiero w uzasadnieniu kasacji,
pełnomocnik oskarżycielki prywatnej wymienił jako naruszone art. 4 k.p.k., art. 7
k.p.k. oraz art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k.
Sąd odwoławczy w niniejszej sprawie nie zmieniał ustaleń faktycznych ani
nie przeprowadzał postępowania dowodowego, a apelację oskarżycielki prywatnej
uznał za oczywiście bezzasadną. W konsekwencji, wskazany w uzasadnieniu
kasacji zarzut naruszenia art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 170 § 1 pkt 3 k.p.k.
skierowany został de facto przeciwko wyrokowi Sądu pierwszej instancji i
pozostawał w jaskrawej sprzeczności z ograniczeniami kasacyjnymi zawartymi w
art. 519 k.p.k. Kasacja to jednak nadzwyczajny środek zaskarżenia i nie może być
traktowana jako kolejna, trzecia instancja odwoławcza, a jest instrumentem
eliminowania orzeczeń rażąco naruszających prawo bądź dotkniętych
bezwzględnymi podstawami odwoławczymi – art. 523 § 1 k.p.k.
Już sam fakt, że wskazany w uzasadnieniu kasacji zarzut i wspierająca go
argumentacja oparte zostały wyłącznie na twierdzeniu, iż bezpodstawnie oddalony
został wniosek dowodowy z nagrania i opinii fonoskopijnej, implikuje ocenę tej
kasacji jako oczywiście bezzasadnej. Ten wniosek dowodowy został bowiem
złożony przed Sądem pierwszej instancji i to ten Sąd go oddalił na podstawie art.
170 § 1 pkt 3 k.p.k., a w apelacji zasadność tego rozstrzygnięcia w ogóle nie była
kwestionowana. Sąd ad quem nie był więc zobligowany do odnoszenia się w
treści uzasadnienia wyroku do tego zagadnienia – art. 457 § 3 k.p.k. Skoro zatem
to nie Sąd odwoławczy wniosek oddalił, a wobec treści apelacji, nie był też
zobowiązany do szczegółowego przedstawienia swojego stanowiska w tej mierze,
to w ogóle, w związku z tą kwestią, nie ma podstaw do stawiania mu zarzutu
rażącego naruszenia prawa, o którym mowa w art. 523 § 1 k.p.k.
Niemniej, także w płaszczyźnie merytorycznej stawiany przez skarżącego
zarzut był chybiony. Sąd a quo w uzasadnieniu wyroku w sposób szczegółowy
podał powody oddalenia wskazywanych w kasacji wniosków dowodowych. Skoro
argumentacja te nie została zakwestionowana w apelacji, a Sąd ad quem w pełni
podzielił rozstrzygnięcie Sądu a quo, to również w zakresie oddalenia wniosków
4
dowodowych uznał stanowisko Sądu Rejonowego za prawidłowe. Twierdzenie
skarżącego, że Sąd odwoławczy „tego oczywistego uchybienia nie zauważył”, było
całkowicie nieprzekonujące, już choćby w świetle faktu, że także autorka wcale nie
nieporadnie sporządzonej apelacji oddalenia tego wniosku nie kwestionowała.
W tym stanie rzeczy trzeba uznać, że nie wystąpiły żadne podstawy do
twierdzenia, iż poprzez akceptację oddalenia wniosku dowodowego Sąd
odwoławczy rażąco naruszył prawo procesowe i wydał orzeczenie sprzeczne z
„podstawowymi zasadami postępowania karnego: prawdy materialnej i
obiektywizmu”, jak ujął to skarżący.
W konsekwencji przedstawionej powyżej motywacji, Sąd Najwyższy kasację
pełnomocnika K. Ż. oddalił na podstawie art. 535 § 3 k.p.k.
Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. obciążono oskarżycielkę prywatną kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego.