Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 210/13
POSTANOWIENIE
Dnia 5 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 listopada 2013 r.,
sprawy J. P. G.
skazanego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii i in.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […] z dnia 20 grudnia 2012 r., zmieniającego
wyrok Sądu Okręgowego w O.
z dnia 2 lipca 2012 r.;
p o s t a n o w i ł
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego w O. z dnia 2 lipca 2012 r. J. G. skazany został
za przestępstwa: 1) z art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. – na karę 3
lat pozbawienia wolności i grzywny w rozmiarze 200 stawek dziennych po 20 zł
jedna stawka; 2) z art. 263 § 2 k.k. – na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności; 3) z
art. 156 § 3 k.k. – na karę 7 lat pozbawienia wolności; łącznie na karę 9 lat
pozbawienia wolności.
2
Od tego wyroku apelację wniósł obrońca oskarżonego. Sąd Apelacyjny
częściowo uwzględnił apelację i wyrokiem z dnia 20 grudnia 2012 r. zmienił
zaskarżony wyrok w ten sposób, że:
- uchylił karę łączną pozbawienia wolności;
- w ramach czynu zarzuconego w pkt V uznał oskarżonego za winnego tego, że w
dniu 3 sierpnia 2006 r. w P. poprzez kilkakrotne uderzenie S. P. w okolice wątroby,
nerek, żeber nieumyślnie spowodował jego śmierć, to jest czynu z art. 155 k.k. i
wymierzył mu za ten czyn karę 4 lat pozbawienia wolności;
- orzekł wobec oskarżonego karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 6 lat;
- w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok w stosunku do J. G. utrzymał w mocy.
W kasacji od powyższego wyroku obrońca skazanego zarzucił obrazę
przepisu 457 § 3 w zw. z art. 433 § 2 k.p.k. poprzez nierzetelne i niepełne
rozpoznanie zarzutów (co spowodowało, że wady postępowania
pierwszoinstancyjnego przeniknęły do postępowania odwoławczego), nierzetelne i
niepełne sporządzenie uzasadnienia, przejawiające się w wadliwej argumentacji
przytoczonej w związkiem z rozpoznawaniem zarzutów, wadliwym odczytaniem
intencji skarżącej oraz nie rozpoznaniem wniosku o zmianę kwalifikacji prawnej
czynu z art. 156 § 3 k.k. na art. 156 § 2 k.k., a to na skutek zmiany kwalifikacji
prawnej czynu na art. 155 k.k. i uznanie, że wobec takiej zmiany kwalifikacji nie
trzeba odnosić się do zmiany kwalifikacji proponowanej przez skarżącą we
wniosku, które to uchybienia miały istotny wpływ na treść wyroku.
W konkluzji skarżący wniósł „o uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego”.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Apelacyjnej
wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym.
Porównując zarzuty apelacyjne i kasacyjne trudno nie zauważyć, że kasacja
co do swej istoty, niezależnie od pozornych, formalnych i ogólnych zarzutów
rażącego naruszenia prawa, praktycznie sugeruje błędy w ustaleniach faktycznych,
stanowi powielenie apelacji, sprowadza się do polemiki z ustaleniami sądu I
instancji.
3
W świetle lektury uzasadnienia zaskarżonego wyroku stwierdzić należy, że
Sąd Apelacyjny wnikliwie, wszechstronnie i rzetelnie rozważył i ocenił wszystkie
zarzuty apelacji, w sposób wyczerpujący wyjaśnił, dlaczego zarzuty i wnioski
apelacji obrońcy nie mogły być uznane za zasadne. Brak zatem podstaw do
przyjęcia, że doszło do rażącego naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k.,
niepełnego, czy nierzetelnego rozpoznania środka odwoławczego.
Wbrew sugestiom skarżącego nie można utożsamiać faktu niepodzielenia
zasadności podniesionych w apelacji zarzutów z rażącym naruszeniem prawa, a
takie właśnie stanowisko zostało zaprezentowane w kasacji.
W sytuacji gdy Sąd odwoławczy, dokonując zmiany kwalifikacji prawnej
czynu (pkt V), przedstawił w sposób wyczerpujący okoliczności uzasadniające
przyjęcie kwalifikacji prawnej czynu z art. 155 k.k., zamiast przyjętej przez Sąd I
instancji kwalifikacji z art. 156 § 3 k.k., zarzut kasacji, dotyczący zaniechania
rozważenia przez sąd odwoławczy proponowanej przez obrońcę kwalifikacji
prawnej z art. 156 § 2 k.k., uznać należy za oczywiście bezzasadny.
Z uwagi na brak jakichkolwiek merytorycznych argumentów godzących w
istotę orzeczenia sądu odwoławczego, kasację obrońcy należało oddalić jako
bezzasadną w stopniu oczywistym.