Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 276/13
POSTANOWIENIE
Dnia 13 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 13 listopada 2013 r.,
sprawy Ł. M.
skazanego z art. 177 § 2 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 24 kwietnia 2013 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 2 października 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
W kasacji od wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 24 kwietnia 2013 r.,
którym utrzymano w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia 2 października 2012 r.
skazujący Ł. M. za przestępstwo z art. 177 § 2 k.k. na karę 2 lat i 6 miesięcy
pozbawienia wolności, obrońca skazanego podniósł zarzuty rażącego naruszenia
prawa:
1. art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k., poprzez brak rozważenia przez Sąd
odwoławczy wszystkich zarzutów podniesionych przez obrońcę w apelacji, to
2
jest pominięcie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych (zwłaszcza odniesienia
się do zarzutu w pkt b) apelacji);
2. art. 457 § 3 k.p.k., poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku niezgodnie z
wymogami określonymi w tym przepisie, wobec nieodniesienia się do
powyższych zarzutów, co w konsekwencji uniemożliwiło kontrolę kasacyjną w
tym zakresie i spowodowało, iż został utrzymany w mocy wadliwy wyrok;
3. art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 k.p.k. i art. 447 § 1 k.p.k., poprzez brak
skontrolowania przez Sąd odwoławczy wyroku I instancji co do wszystkich
podstaw odwoławczych, w sytuacji gdy została wniesiona apelacja na korzyść
odnośnie winy oskarżonego, stosownie do treści art. 438 k.p.k. w zw. z art. 447 § 1
k.p.k.;
4. art. 5 § 2 k.p.k. poprzez zaabsorbowanie do prawomocnego wyroku
rozstrzygnięcia dokonanego przez Sąd pierwszej instancji, dotyczącego
niedającej się usunąć wątpliwości co do popełnienia przez oskarżonego
przestępstwa określonego w art. 177 § 2 k.k., na niekorzyść skazanego;
5. art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. przez zaakceptowanie w toku kontroli instancyjnej
naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów, wyrażającego się w przyjęciu
przez Sąd ustaleń na dowolnie wybranej części materiału dowodowego.
Ponadto „z ostrożności procesowej” zarzucił niewspółmierność orzeczonej kary.
Prokurator Prokuratury Okręgowej w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł
o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Trzy pierwsze podniesione w niej zarzuty odnoszą się do rzetelności kontroli
odwoławczej, przy czym są one zbieżne w swej rzeczywistej treści, a różnią się
jedynie redakcją; z tego względu zasługują na łączne rozpoznanie.
Zarzuty te skupiają się na rzekomo nienależytym rozważeniu zarzutów
apelacji, przy czym w uzasadnieniu kasacji dają się wyodrębnić trzy konkretne
kwestie. Po pierwsze, widoczności pokrzywdzonego w chwili zmiany pasa ruchu
przez skazanego, po drugie, ustalenia prędkości kolizyjnej, po trzecie, umyślnego
charakteru naruszenia reguł bezpieczeństwa. Te trzy kwestie Sąd odwoławczy
należycie rozważył na s. 6 - 8 uzasadnienia. Należy zauważyć, że choć rozważania
3
te nie są zbyt szczegółowe i obszerne, to jednak są rzeczowe i całkowicie
przekonujące. Nie ma wątpliwości, że zmiana pasa ruchu bez uprzedniego
upewnienia się, że jest on wolny, była umyślnym naruszeniem reguł ostrożności w
ruchu drogowym. Nie można też aż tak istotnego, jak chce skarżący, znaczenia
nadawać kwestii tzw. „martwego pola” - widoczności za prawym przednim słupkiem
karoserii i w związku z tym upatrywać w braku szczegółowego odniesienia się
przez Sąd Okręgowy do tego zarzutu, uchybienia mającego postać rażącego
naruszenia prawa - mającego istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku.
Istnienie takiego „martwego pola” jest okolicznością wiadomą każdemu kierowcy i
przy zmianie pasa ruchu należy mieć to na względzie. Jeżeli kierowca zmienia pas
ruchu nie upewniwszy się, że także w „martwym polu widzenia” nie porusza się inny
pojazd, narusza reguły ostrożności. Nie można też mieć wątpliwości do sposobu
ustalenia prędkości kolizyjnej, w szczególności nie dziwi oparcie się na zeznaniach
świadków, którzy choć nie mieli urządzeń do pomiaru prędkości, mogli w
przybliżeniu określić prędkość skazanego, przez porównanie do prędkości, z jaką
sami się poruszali.
Wszystko to prowadzi do wniosku, że sąd odwoławczy należycie wywiązał
się ze swoich obowiązków kontrolnych określonych w art. 433 § 2 i 457 § 3 k.p.k.
Rzetelnie rozpoznał bowiem wszystkie wnioski i zarzuty zawarte w apelacji obrońcy
(także zarzut z punktu „b”) oraz podał w uzasadnieniu wyroku dlaczego zarzuty te
ocenił jako niezasadne. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada wymogom
z art. 457 § 3 k.p.k., jako że przedstawia przesłanki oceny zarzutów apelacyjnych
oraz tok rozumowania sądu odwoławczego. Z dokumentu tego jasno wynika
dlaczego wydano taki, a nie inny wyrok.
Zarzuty podniesione w pkt 4 i 5 kasacji dotyczą bezpośrednio ustaleń
faktycznych i jako takie są z mocy art. 523 § 1 k.p.k. niedopuszczalne w
postępowaniu kasacyjnym. Zresztą, w świetle powyższych wywodów należałoby
ocenić je jako bezzasadne. Oczywiście niedopuszczalny jest również zarzut
niewspółmierności kary, podniesiony „z ostrożności procesowej”.
Kierując się powyższym, Sąd Najwyższy oddalił kasację jako oczywiście
bezzasadną. O kosztach sądowych postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto na
podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.
4