IV KK 379/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-02-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 379/13
POSTANOWIENIE
Dnia 28 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 listopada 2013 r.,
sprawy A. M.
skazanego z art. 178 a § 4 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w T.
z dnia 11 czerwca 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S.
z dnia 5 lutego 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) obciążyć skazanego kosztami sądowymi za postępowanie
kasacyjne.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w S., wyrokiem z dnia 5 lutego 2013 r., skazał A. M. za
przestępstwo z art. 178a § 4 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, orzekł
wobec niego środki karne: zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów
mechanicznych na okres 4 lat; świadczenia pieniężnego w kwocie 200 zł na rzecz
Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej; podania
wyroku do publicznej wiadomości. Sąd Okręgowy w T., po rozpoznaniu w dniu 11
2
czerwca 2013 r. apelacji obrońcy A. M., utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie,
uznając ten środek odwoławczy za oczywiście bezzasadny.
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego złożył obrońca
skazanego, podnosząc w niej zarzut naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457
§ 3 k.p.k.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł
o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym. Podzielić należy
przy tym stanowisko prokuratora zawarte w odpowiedzi na kasację.
Skarżący w treści kasacji kwestionuje w zasadzie okoliczności będące już
przedmiotem rozpoznania w postępowaniu odwoławczym, dostosowując jedynie ich
opis do wymogów postępowania kasacyjnego. Ponadto zwrócić należy uwagę, że
Sąd ad quem nie zmieniał w sprawie ustaleń faktycznych Sądu a quo, uznając
apelację obrońcy za oczywiście bezzasadną. Wobec tego zarzuty kasacyjne w
istocie skierowane zostały przeciwko rozstrzygnięciu Sądu pierwszej instancji, co
stoi w oczywistej sprzeczności z art. 519 k.p.k. Autor kasacji, stawiając zarzuty
naruszenia przez Sąd drugiej instancji przepisów prawa procesowego, kwestionuje
jednocześnie w sposób obszerny dokonane przez Sąd pierwszej instancji ustalenia
faktyczne i dąży w ten sposób do obejścia zakazu podnoszenia w postępowaniu
kasacyjnym zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, zawartego w treści art. 523 §
1 k.p.k. Niemniej, abstrahując od formalnej dopuszczalności tak postawionego
zarzutu, podnieść trzeba również, że nie sposób jest uznać jego merytorycznej
zasadności. Sąd drugiej instancji w sposób wnikliwy rozważył wszystkie zarzuty
stawiane w apelacji, co znalazło swoje odzwierciedlenie w obszernym i
szczegółowym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W treści tego uzasadnienia w
sposób zasługujący na pełną akceptację i, co należy podkreślić powtórnie, bardzo
szczegółowo, wykazano bezzasadność zarzutów apelacyjnych, odnoszących się
jedynie do oceny materiału dowodowego i dokonanych w sprawie ustaleń
faktycznych. Niewątpliwie więc w sprawie nie było żadnych podstaw, aby
doszukiwać się naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. Podstawą
taką nie może być z pewnością subiektywna i błędna, skądinąd, ocena materiału
3
dowodowego i ustaleń faktycznych, dokonana przez skarżącego. W związku z tym
zarzut kasacyjny nie mógł zostać uznany za skuteczny.
Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., skazanego obciążono kosztami
postępowania kasacyjnego.
POSTANOWIENIE
Dnia 28 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 listopada 2013 r.,
sprawy A. M.
skazanego z art. 178 a § 4 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w T.
z dnia 11 czerwca 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w S.
z dnia 5 lutego 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) obciążyć skazanego kosztami sądowymi za postępowanie
kasacyjne.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w S., wyrokiem z dnia 5 lutego 2013 r., skazał A. M. za
przestępstwo z art. 178a § 4 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, orzekł
wobec niego środki karne: zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów
mechanicznych na okres 4 lat; świadczenia pieniężnego w kwocie 200 zł na rzecz
Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej; podania
wyroku do publicznej wiadomości. Sąd Okręgowy w T., po rozpoznaniu w dniu 11
2
czerwca 2013 r. apelacji obrońcy A. M., utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie,
uznając ten środek odwoławczy za oczywiście bezzasadny.
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego złożył obrońca
skazanego, podnosząc w niej zarzut naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457
§ 3 k.p.k.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł
o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym. Podzielić należy
przy tym stanowisko prokuratora zawarte w odpowiedzi na kasację.
Skarżący w treści kasacji kwestionuje w zasadzie okoliczności będące już
przedmiotem rozpoznania w postępowaniu odwoławczym, dostosowując jedynie ich
opis do wymogów postępowania kasacyjnego. Ponadto zwrócić należy uwagę, że
Sąd ad quem nie zmieniał w sprawie ustaleń faktycznych Sądu a quo, uznając
apelację obrońcy za oczywiście bezzasadną. Wobec tego zarzuty kasacyjne w
istocie skierowane zostały przeciwko rozstrzygnięciu Sądu pierwszej instancji, co
stoi w oczywistej sprzeczności z art. 519 k.p.k. Autor kasacji, stawiając zarzuty
naruszenia przez Sąd drugiej instancji przepisów prawa procesowego, kwestionuje
jednocześnie w sposób obszerny dokonane przez Sąd pierwszej instancji ustalenia
faktyczne i dąży w ten sposób do obejścia zakazu podnoszenia w postępowaniu
kasacyjnym zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, zawartego w treści art. 523 §
1 k.p.k. Niemniej, abstrahując od formalnej dopuszczalności tak postawionego
zarzutu, podnieść trzeba również, że nie sposób jest uznać jego merytorycznej
zasadności. Sąd drugiej instancji w sposób wnikliwy rozważył wszystkie zarzuty
stawiane w apelacji, co znalazło swoje odzwierciedlenie w obszernym i
szczegółowym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. W treści tego uzasadnienia w
sposób zasługujący na pełną akceptację i, co należy podkreślić powtórnie, bardzo
szczegółowo, wykazano bezzasadność zarzutów apelacyjnych, odnoszących się
jedynie do oceny materiału dowodowego i dokonanych w sprawie ustaleń
faktycznych. Niewątpliwie więc w sprawie nie było żadnych podstaw, aby
doszukiwać się naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. Podstawą
taką nie może być z pewnością subiektywna i błędna, skądinąd, ocena materiału
3
dowodowego i ustaleń faktycznych, dokonana przez skarżącego. W związku z tym
zarzut kasacyjny nie mógł zostać uznany za skuteczny.
Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k., skazanego obciążono kosztami
postępowania kasacyjnego.