II KK 239/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-12-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 239/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Rafał Malarski
SSN Włodzimierz Wróbel
Protokolant Anna Janczak
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej, Zbigniewa Siejbika
w sprawie R. S.
skazanego wyrokiem łącznym
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 5 grudnia 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść skazanego od
wyroku Sądu Rejonowego w C.
z dnia 13 maja 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Rejonowemu w C. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Wyrokiem łącznym z dnia 13 maja 2013 r., sygn. akt II K 163/13, Sąd
Rejonowy w C. ustalił, że R. S. został skazany prawomocnymi wyrokami tego Sądu:
I.
2
1) z dnia 27 marca 2012 r., w sprawie II K 142/12, za przestępstwo z art. 288 §
1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełnione w dniu 18 stycznia 2012 r. na karę
4 miesięcy pozbawienia wolności;
2) z dnia 16 kwietnia 2012 r., w sprawie II K 954/11, za przestępstwo z art.
178a § 2 k.k., popełnione w dniu 26 lipca 2011 r. na karę 6 miesięcy
ograniczenia wolności;
3) z dnia 10 maja 2012 r., w sprawie II K 375/12, za przestępstwo z art. 278 § 1
k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełnione w grudniu 2011 r. na karę 4 miesięcy
pozbawienia wolności;
4) z dnia 26 listopada 2012 r., w sprawie II K 380/12, zmienionym wyrokiem
Sądu Okręgowego w P. z dnia 1 marca 2013 r., sygn. akt V Ka 100/13, za
przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k.,
popełnione w dniu 17 marca 2012 r. na karę 2 miesięcy pozbawienia
wolności.
II. wyrokiem łącznym z dnia 23 października 2012 r., w sprawie II K 763/12,
którym połączono kary orzeczone w sprawach II K 142/12, II K 375/12 i II K
954/11 i wymierzono karę łączną 9 miesięcy pozbawienia wolności,
a następnie:
I. rozwiązał karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną w pkt I wyroku
łącznego w sprawie II K 763/12;
II. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. i art. 87 k.k. połączył karę
ograniczenia wolności i kary pozbawienia wolności opisane w pkt I. 1, 2,
3 i 4 i wymierzył skazanemu karę łączną 11 miesięcy pozbawienia
wolności;
III. zaliczył na poczet kary łącznej okresy rzeczywistego pozbawienia
wolności w poszczególnych sprawach;
IV. stwierdził, że w pozostałym zakresie połączone wyroki podlegają
odrębnemu wykonaniu,
V. rozstrzygnął o kosztach sądowych.
Orzeczenie to nie zostało zaskarżone i uprawomocniło się w dniu 28 maja
2013 r.
3
Postanowieniem z dnia 6 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy sprostował w
opisanym wyroku oczywistą omyłkę pisarską w taki sposób, że wskazał, iż kara
wymierzona skazanemu orzeczeniem z pkt I. 4 części wstępnej wyroku łącznego
wynosiła w rzeczywistości rok i dwa miesiące, a nie – jak błędnie wpisano – dwa
miesiące pozbawienia wolności.
Wyrok łączny został zaskarżony w całości na niekorzyść skazanego kasacją
wywiedzioną przez Prokuratora Generalnego.
Skarżący, powołując się na przepisy art. 523 § 1, 526 § 1 oraz 537 § 1 i 2
k.p.k., zarzucił rażące i mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisu
prawa materialnego – art. 86 § 1 k.k., poprzez wymierzenie skazanemu na
podstawie tego przepisu kary łącznej 11 miesięcy pozbawienia wolności, to jest w
wymiarze niższym od najwyższej kary jednostkowej roku i miesiąca pozbawienia
wolności, orzeczonej podlegającym łączeniu wyrokiem jednostkowym. W
konsekwencji tak sformułowanego zarzutu Prokurator wniósł o uchylenie w całości
zaskarżonego wyroku łącznego i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w C. do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja zasługuje na uwzględnienie wobec jej oczywistej zasadności.
Zgodnie z art. 86 § 1 k.k. sąd wymierza karę łączną w granicach od
najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy.
Najsurowsza z wymierzonych skazanemu kar – rok i 2 miesiące pozbawienia
wolności – orzeczona została w sprawie II K 380/12 Sądu Rejonowego w C.,
opisanej w pkt I. 4 części wstępnej wyroku łącznego. Skazanie to, jak wynika z pkt
II zaskarżonego kasacją wyroku, objęte zostało karą łączną, co oznacza, że kara
łączna pozbawienia wolności nie mogła być niższa od roku i 2 miesięcy.
Tymczasem w pkt II wyroku łącznego wymierzono R. S. karę łączną 11 miesięcy
pozbawienia wolności. Pomijając okoliczność, że zawarty w pkt I. 4 opis kary
orzeczonej wobec skazanego dotknięty został, sprostowaną później, omyłką
pisarską, rozstrzygnięcie w przedmiocie kary łącznej zapadło w konsekwencji
rażącej obrazy prawa materialnego – art. 86 § 1 k.k. – której wpływ na treść
zaskarżonego kasacją orzeczenia jawi się jako oczywisty (wymiar orzeczonej
wobec skazanego wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 1 marca 2013 r. kary
4
pozbawienia wolności nie może nasuwać żadnych wątpliwości, a odpis tego
orzeczenia znajduje się w aktach sprawy o wydanie wyroku łącznego (k – 33 – 34) i
– na co wskazuje protokół rozprawy głównej – został on zaliczony w poczet
materiału dowodowego.
Kierując się powyższym należało uchylić zaskarżone orzeczenie i przekazać
sprawę Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Przy ponownym
rozpoznaniu sprawy Sąd będzie zobowiązany do respektowania wynikających z
prawa materialnego reguł orzekania kary łącznej.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 5 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Rafał Malarski
SSN Włodzimierz Wróbel
Protokolant Anna Janczak
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej, Zbigniewa Siejbika
w sprawie R. S.
skazanego wyrokiem łącznym
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 5 grudnia 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na niekorzyść skazanego od
wyroku Sądu Rejonowego w C.
z dnia 13 maja 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Rejonowemu w C. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Wyrokiem łącznym z dnia 13 maja 2013 r., sygn. akt II K 163/13, Sąd
Rejonowy w C. ustalił, że R. S. został skazany prawomocnymi wyrokami tego Sądu:
I.
2
1) z dnia 27 marca 2012 r., w sprawie II K 142/12, za przestępstwo z art. 288 §
1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełnione w dniu 18 stycznia 2012 r. na karę
4 miesięcy pozbawienia wolności;
2) z dnia 16 kwietnia 2012 r., w sprawie II K 954/11, za przestępstwo z art.
178a § 2 k.k., popełnione w dniu 26 lipca 2011 r. na karę 6 miesięcy
ograniczenia wolności;
3) z dnia 10 maja 2012 r., w sprawie II K 375/12, za przestępstwo z art. 278 § 1
k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełnione w grudniu 2011 r. na karę 4 miesięcy
pozbawienia wolności;
4) z dnia 26 listopada 2012 r., w sprawie II K 380/12, zmienionym wyrokiem
Sądu Okręgowego w P. z dnia 1 marca 2013 r., sygn. akt V Ka 100/13, za
przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 283 k.k.,
popełnione w dniu 17 marca 2012 r. na karę 2 miesięcy pozbawienia
wolności.
II. wyrokiem łącznym z dnia 23 października 2012 r., w sprawie II K 763/12,
którym połączono kary orzeczone w sprawach II K 142/12, II K 375/12 i II K
954/11 i wymierzono karę łączną 9 miesięcy pozbawienia wolności,
a następnie:
I. rozwiązał karę łączną pozbawienia wolności orzeczoną w pkt I wyroku
łącznego w sprawie II K 763/12;
II. na podstawie art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k. i art. 87 k.k. połączył karę
ograniczenia wolności i kary pozbawienia wolności opisane w pkt I. 1, 2,
3 i 4 i wymierzył skazanemu karę łączną 11 miesięcy pozbawienia
wolności;
III. zaliczył na poczet kary łącznej okresy rzeczywistego pozbawienia
wolności w poszczególnych sprawach;
IV. stwierdził, że w pozostałym zakresie połączone wyroki podlegają
odrębnemu wykonaniu,
V. rozstrzygnął o kosztach sądowych.
Orzeczenie to nie zostało zaskarżone i uprawomocniło się w dniu 28 maja
2013 r.
3
Postanowieniem z dnia 6 czerwca 2013 r. Sąd Rejonowy sprostował w
opisanym wyroku oczywistą omyłkę pisarską w taki sposób, że wskazał, iż kara
wymierzona skazanemu orzeczeniem z pkt I. 4 części wstępnej wyroku łącznego
wynosiła w rzeczywistości rok i dwa miesiące, a nie – jak błędnie wpisano – dwa
miesiące pozbawienia wolności.
Wyrok łączny został zaskarżony w całości na niekorzyść skazanego kasacją
wywiedzioną przez Prokuratora Generalnego.
Skarżący, powołując się na przepisy art. 523 § 1, 526 § 1 oraz 537 § 1 i 2
k.p.k., zarzucił rażące i mające wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisu
prawa materialnego – art. 86 § 1 k.k., poprzez wymierzenie skazanemu na
podstawie tego przepisu kary łącznej 11 miesięcy pozbawienia wolności, to jest w
wymiarze niższym od najwyższej kary jednostkowej roku i miesiąca pozbawienia
wolności, orzeczonej podlegającym łączeniu wyrokiem jednostkowym. W
konsekwencji tak sformułowanego zarzutu Prokurator wniósł o uchylenie w całości
zaskarżonego wyroku łącznego i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w C. do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja zasługuje na uwzględnienie wobec jej oczywistej zasadności.
Zgodnie z art. 86 § 1 k.k. sąd wymierza karę łączną w granicach od
najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy.
Najsurowsza z wymierzonych skazanemu kar – rok i 2 miesiące pozbawienia
wolności – orzeczona została w sprawie II K 380/12 Sądu Rejonowego w C.,
opisanej w pkt I. 4 części wstępnej wyroku łącznego. Skazanie to, jak wynika z pkt
II zaskarżonego kasacją wyroku, objęte zostało karą łączną, co oznacza, że kara
łączna pozbawienia wolności nie mogła być niższa od roku i 2 miesięcy.
Tymczasem w pkt II wyroku łącznego wymierzono R. S. karę łączną 11 miesięcy
pozbawienia wolności. Pomijając okoliczność, że zawarty w pkt I. 4 opis kary
orzeczonej wobec skazanego dotknięty został, sprostowaną później, omyłką
pisarską, rozstrzygnięcie w przedmiocie kary łącznej zapadło w konsekwencji
rażącej obrazy prawa materialnego – art. 86 § 1 k.k. – której wpływ na treść
zaskarżonego kasacją orzeczenia jawi się jako oczywisty (wymiar orzeczonej
wobec skazanego wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 1 marca 2013 r. kary
4
pozbawienia wolności nie może nasuwać żadnych wątpliwości, a odpis tego
orzeczenia znajduje się w aktach sprawy o wydanie wyroku łącznego (k – 33 – 34) i
– na co wskazuje protokół rozprawy głównej – został on zaliczony w poczet
materiału dowodowego.
Kierując się powyższym należało uchylić zaskarżone orzeczenie i przekazać
sprawę Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Przy ponownym
rozpoznaniu sprawy Sąd będzie zobowiązany do respektowania wynikających z
prawa materialnego reguł orzekania kary łącznej.