Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 351/13
POSTANOWIENIE
Dnia 18 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Waldemar Płóciennik
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 18 grudnia 2013 r.,
sprawy K. K.
skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 26 lipca 2013 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu w W. z dnia 17 stycznia
2013 r.,
p o s t a n o w i ł :
I. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
II. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
K. K. został uznany za winnego popełnienia czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z
art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. i za to na podstawie art. 13 § 1 k.k. w zw.
z art. 222 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 17
stycznia 2013 r., wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności,
jednocześnie na poczet orzeczonej kary zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia
wolności w dniach od 11 listopada 2011 r. do dnia 12 listopada 2011 r.; na
podstawie art. 57a § 2 k.k. orzekł wobec niego środek karny w postaci nawiązki w
wysokości 300 zł na rzecz pokrzywdzonej K. L.
W apelacji od całości wyroku obrońca oskarżonego zarzucił:
2
1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający
wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, że oskarżony K. K. usiłował naruszyć
nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji K. L. w sytuacji, gdy prawidłowa ocena
materiału dowodowego, a w szczególności zeznań świadków D. S. i R. G.,
wyjaśnień oskarżonego, nagrania monitoringu miejskiego - nie prowadzi do tego
wniosku;
2. mającą wpływ na jego treść obrazę przepisów postępowania, a w szczególności
naruszenie przepisu art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k. oraz art. 2 § 2 k.p.k., poprzez
naruszenie przez Sąd Rejonowy zasady swobodnej kontrolowanej oceny dowodów
i popadnięcie przez Sąd w dowolność ocen, w szczególności w zakresie oceny
zeznań przesłuchanych świadków, wyjaśnień oskarżonego i oględzin nagrania
monitoringu miejskiego, a także, poprzez nieuwzględnienie przy ocenie materiału
dowodowego okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego K. K.
wynikających z jego wyjaśnień oraz poprzez oparcie rozstrzygnięcia na
nieudowodnionych ustaleniach faktycznych, polegających na przyjęciu przez Sąd,
że oskarżony działał zamiarem popełnienia przestępstwa i bezpośrednio zmierzał
do jego dokonania, gdy zebrane dowody o tym nie świadczą.
W konkluzji obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie
oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu.
Po rozpoznaniu apelacji Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 26 lipca 2013 r.,
utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie.
Od wyroku Sądu Odwoławczego kasację na korzyść skazanego wniósł
obrońca, zarzucając:
I. rażące naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 433 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art.
457 § 3 k.p.k., które miało wpływ na treść rozstrzygnięcia, poprzez ogólnikowe
odwołanie się do trafności ustaleń, ocen oraz wniosków zawartych w uzasadnieniu
zaskarżonego w apelacji wyroku Sądu I Instancji, a także brak należytego
ustosunkowania się do zarzutów apelacji, w zakresie poczynionej przez obrońcę
argumentacji, że: 1) koń policyjny, w przeciwieństwie do tarczy, może być
samodzielnym przedmiotem ataku, że: 2) Sąd I Instancji wyprowadził swoje wnioski
jedynie z przyjętego z góry założenia, iż oskarżony chciał naruszyć nietykalność
cielesną funkcjonariuszki oraz że: 3) trajektoria lotu deski rzuconej przez
3
oskarżonego K. K. nie pozwala na przypisanie oskarżonemu zamiaru ugodzenia
funkcjonariusza przez co, równie prawdopodobne jest przyjęcie, iż celem ataku
oskarżonego był wyłącznie koń policyjny. Powyższe, zdaniem autora kasacji,
prowadzi do wniosku, że Sąd Odwoławczy nie wykazał w uzasadnieniu wyroku
dlaczego podniesione zarzuty i argumenty wysunięte na ich poparcie nie zasługują
na uwzględnienie, a zatem dokonał wyłącznie pozornej kontroli instancyjnej
zaskarżonego wyroku Sądu I instancji, co mogło mieć istotny wpływ na treść
orzeczenia.
Nadto w pkt II skarżący zarzucił rażące naruszenie przez Sąd drugiej
instancji art. 410 k.p.k. w zw. z art. 207 § 1 k.p.k. i art. 143 § 1 pkt 3 k.p.k., które
miało wpływ na treść rozstrzygnięcia, polegające na zapoznaniu się przez Sąd
Odwoławczy z zapisem nagrania z monitoringu miejskiego poza rozprawą i
uczynienie wniosków z tego rodzaju oględzin podstawą wyroku, co ponadto
nastąpiło w sytuacji, w której nośnik z nagrania z k. 10a nie został przez Sąd I
instancji zaliczony do materiału dowodowego.
W następstwie tych zarzutów obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku Sądu Okręgowego w całości, jak również uchylenie w całości
poprzedzającego do orzeczenia Sądu Rejonowego i przekazanie sprawy Sądowi I
instancji do ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasacje prokurator wniósł o jej oddalenie, jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k.
Zgodnie z art. 519 k.p.k., kasacja może być wniesiona od prawomocnego
wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie, a zarzuty kasacyjne nie
mogą wprost kwestionować ustaleń faktycznych, bowiem kasacja może być
wniesiona tylko z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub innego
rażącego naruszenia prawa (art. 523 § 1 k.p.k.).
Podnieść należy, że Sąd Okręgowy, stosując się do nakazu wyrażonego w
art. 433 § 2 k.p.k., rozpoznał, a w uzasadnieniu orzeczenia, zgodnie z wymogiem
określonym w art. 457 § 3 k.p.k., podał dlaczego uznał zarzuty podniesione w
apelacji przez obrońcę skazanego K. K. za niezasadne i w tym zakresie
4
zainteresowane strony należy odesłać do lektury uzasadnienia, bowiem
bezzasadne jest jego powtarzanie. Wskazać należy, iż autor kasacji nie stawia
Sądowi Odwoławczemu zarzutu nie rozważenia wszystkich stawianych w apelacji
wniosków i zarzutów, ale podnosi, że Sąd ten w sposób ogólny odwołał się do
ustaleń, oceny oraz wniosków podniesionych w apelacji oraz nienależycie
ustosunkował się do zarzutów w niej przedstawionych. Lektura uzasadnienia
wyroku Sądu Okręgowego przeczy tym twierdzeniom. Analiza zarzutu z pkt I
kasacji prowadzi, zdaniem Sądu Najwyższego, do wniosku, iż autor kasacji
potraktował instrumentalnie wymienione w nim przepisy, wskazując na ich obrazę.
W istocie bowiem wniesiona przez niego kasacja ma na celu jedynie skłonienie
Sądu Najwyższego do dokonania ponownej kontroli odwoławczej wyroku
skazującego K. K. i de facto podważa trafność dokonanych w sprawie ustaleń, iż
skazany rzucił w kierunku funkcjonariuszki Policji, poruszającej się konno, długim
drewniany przedmiotem (kijem o długości ok. 2 m) usiłując naruszyć jej
nietykalność cielesną.
Odnosząc się do drugiego z zarzutów kasacji podkreślić należy, że Sąd
Okręgowy w ramach postępowania odwoławczego nie prowadził postępowania
dowodowego w oparciu o art. 452 § 2 k.p.k. Sąd Rejonowy na rozprawie w dniu 8
listopada 2012 r. przeprowadził dwukrotnie oględziny zawartości płyty z k.10a,
łącząc tę czynność z przesłuchaniem świadków K. L. i D. S. (k.137-139).
Wprawdzie Sąd Rejonowy zaliczając w poczet materiału dowodowego protokoły i
dokumenty m.in. z k. 8-10 nie wymienił płyty znajdującej się na k. 10a, niemniej
jednak wydaje się, że brak formalnego zaliczenia nagrania z monitoringu w poczet
materiału dowodowego należy traktować w kategoriach oczywistej omyłki pisarskiej
(k. 210, tom II). Skoro bowiem Sąd zaliczył w poczet materiału dowodowego
protokół wydania rzeczy w postaci płyty CD z k. 10, to niezasadnym byłoby
niezaliczenie rzeczowej płyty, która stanowiła de facto załącznik do
przedmiotowego protokołu. Sąd Odwoławczy zapoznając się z aktami sprawy
zapoznał się także z zapisem z monitoringu, nie mając obowiązku przeprowadzania
tego dowodu na rozprawie, skoro dokonał tego Sąd I instancji. Nadto z akt sprawy
nie wynika aby którakolwiek ze stron wnosiła o ponowne przeprowadzenie tego
dowodu przed Sądem II instancji. Z treści art. 452 § 1 i 2 k.p.k. wynika, że Sąd
5
Odwoławczy nie przeprowadza postępowania dowodowego co do istoty,
odstępstwo od tej zasady stanowi § 2, zgodnie z którym, tylko w wyjątkowych
wypadkach, uznając potrzebę uzupełnienia przewodu sądowego, Sąd może
przeprowadzić dowód, jeśli przyczyni się to do przyspieszenia postępowania, a nie
jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości lub w znacznej
części. W rozważanej sprawie nie zachodziła potrzeba uzupełnienia postępowania
dowodowego w postępowaniu odwoławczym. Stawiany przez obrońcę skazanego
zarzut obrazy art. 410 k.p.k. w zw. z art. 207 § 1 k.p.k. i art. 143 § 1 pkt 3 k.p.k. jawi
się więc jako oczywiście bezzasadny (żaden przepis nie nakłada na sąd
odwoławczy obowiązku sporządzenia protokołu z czynności polegającej na
zapoznaniu się z aktami sprawy i należącymi do nich załącznikami, zwłaszcza, że
czynność ta ma charakter techniczny i wykonywana jest przez poszczególnych
sędziów).
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.