WZ 33/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:16-01-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt: WZ 33/13
POSTANOWIENIE
Dnia 30 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Tomczyk
w sprawie z wniosku M. L. o rozstrzygnięcie wątpliwości co do wykonania
orzeczenia, po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na posiedzeniu, bez udziału stron w
dniu 30 grudnia 2013 r., zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Wojskowego
Sądu Okręgowego w W. z dnia 7 listopada 2013 r.
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
M. L. zwrócił się do Wojskowego Sądu Okręgowego w W. o rozstrzygnięcie
w trybie art. 13 § 1 k.k.w., wątpliwości co do wykonania orzeczenia tego Sądu z
dnia 29 listopada 2011 r., mocą którego zmieniono postanowienie prokuratora
Wojskowej Prokuratury Okręgowej w P. z dnia 29 czerwca 2010 r. o umorzeniu
postępowania karnego prowadzonego przeciwko ppłk. rez. M.L. o czyn z art. 231 §
2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. z uwagi na znikomość szkodliwości społecznej czynu
przez przyjęcie jako podstawy prawnej umorzenia postępowania karnego art. 17 §
1 pkt 2 k.p.k., a jako podstawy faktycznej – braku znamion czynu zabronionego w
czynie podejrzanego.
Postanowieniem z dnia 7 listopada 2013 r. Wojskowy Sąd Okręgowy w W.
postępowanie w przedmiocie tego wniosku umorzył, wywodząc w uzasadnieniu, że
brak jest podstaw do prowadzenia postępowania w przedmiocie rozstrzygnięcia
2
wątpliwości co do wykonania orzeczenia, którego sentencja jest jednoznaczna i nie
zawiera sformułowań objętych treścią wniosku.
Postanowienie to zaskarżył M. L. stwierdzając, iż nie zgadza się z treścią
rozstrzygnięcia sądu. Nie sformułował przy tym ani zarzutów, ani wniosków i nie
przytoczył żadnej argumentacji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 427 § 1 k.p.k., mającym odpowiednie zastosowanie w
postępowaniu wykonawczym (art. 1 § 2 k.k.w.), odwołujący się powinien wskazać
zaskarżone rozstrzygnięcie lub ustalenie, a także podać, czego się domaga. Z
uwagi na to, że zażalenie jest pismem procesowym, powinno spełniać ponadto
wymogi formalne przewidziane w art. 119 § 1 k.p.k., a więc poza treścią wniosku
lub oświadczenia, w miarę potrzeby ( podkreśl. SN) jego uzasadnienie (art. 119 § 1
pkt 3 k.p.k.).
Z treści przedstawionego Sądowi Najwyższemu zażalenia jednoznacznie
wynika, że skarżący nie dostrzegł potrzeby uzasadnienia złożonego oświadczenia,
nie dając tym samym sądowi odwoławczemu możliwości szerszego
ustosunkowania się do wyartykułowanego sprzeciwu wobec zaskarżonego
orzeczenia.
W tym stanie rzeczy, uznając, że w objętym wnioskiem M. L. przedmiocie nie
było żadnych podstaw do prowadzenia postępowania mającego na celu
rozstrzygnięcie wątpliwości co do wykonania orzeczenia w trybie art. 13 § 1 k.k.w.,
rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji uznać należało za właściwe. Na
marginesie jedynie zauważyć wypada, że postanowienie o umorzeniu
postępowania karnego, którego dotyczył wniosek M. L., jest postanowieniem
Prokuratora Wojskowej Prokuratury Okręgowej w P. zmodyfikowanym jedynie
postanowieniem Wojskowego Sądu Okręgowego w W., co – poza treścią
modyfikacji – dodatkowo przesądza o niedopuszczalności postępowania w trybie
art. 13 § 1 k.k.w.
Z przytoczonych powodów należało orzec jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 30 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Tomczyk
w sprawie z wniosku M. L. o rozstrzygnięcie wątpliwości co do wykonania
orzeczenia, po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na posiedzeniu, bez udziału stron w
dniu 30 grudnia 2013 r., zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Wojskowego
Sądu Okręgowego w W. z dnia 7 listopada 2013 r.
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
M. L. zwrócił się do Wojskowego Sądu Okręgowego w W. o rozstrzygnięcie
w trybie art. 13 § 1 k.k.w., wątpliwości co do wykonania orzeczenia tego Sądu z
dnia 29 listopada 2011 r., mocą którego zmieniono postanowienie prokuratora
Wojskowej Prokuratury Okręgowej w P. z dnia 29 czerwca 2010 r. o umorzeniu
postępowania karnego prowadzonego przeciwko ppłk. rez. M.L. o czyn z art. 231 §
2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. z uwagi na znikomość szkodliwości społecznej czynu
przez przyjęcie jako podstawy prawnej umorzenia postępowania karnego art. 17 §
1 pkt 2 k.p.k., a jako podstawy faktycznej – braku znamion czynu zabronionego w
czynie podejrzanego.
Postanowieniem z dnia 7 listopada 2013 r. Wojskowy Sąd Okręgowy w W.
postępowanie w przedmiocie tego wniosku umorzył, wywodząc w uzasadnieniu, że
brak jest podstaw do prowadzenia postępowania w przedmiocie rozstrzygnięcia
2
wątpliwości co do wykonania orzeczenia, którego sentencja jest jednoznaczna i nie
zawiera sformułowań objętych treścią wniosku.
Postanowienie to zaskarżył M. L. stwierdzając, iż nie zgadza się z treścią
rozstrzygnięcia sądu. Nie sformułował przy tym ani zarzutów, ani wniosków i nie
przytoczył żadnej argumentacji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 427 § 1 k.p.k., mającym odpowiednie zastosowanie w
postępowaniu wykonawczym (art. 1 § 2 k.k.w.), odwołujący się powinien wskazać
zaskarżone rozstrzygnięcie lub ustalenie, a także podać, czego się domaga. Z
uwagi na to, że zażalenie jest pismem procesowym, powinno spełniać ponadto
wymogi formalne przewidziane w art. 119 § 1 k.p.k., a więc poza treścią wniosku
lub oświadczenia, w miarę potrzeby ( podkreśl. SN) jego uzasadnienie (art. 119 § 1
pkt 3 k.p.k.).
Z treści przedstawionego Sądowi Najwyższemu zażalenia jednoznacznie
wynika, że skarżący nie dostrzegł potrzeby uzasadnienia złożonego oświadczenia,
nie dając tym samym sądowi odwoławczemu możliwości szerszego
ustosunkowania się do wyartykułowanego sprzeciwu wobec zaskarżonego
orzeczenia.
W tym stanie rzeczy, uznając, że w objętym wnioskiem M. L. przedmiocie nie
było żadnych podstaw do prowadzenia postępowania mającego na celu
rozstrzygnięcie wątpliwości co do wykonania orzeczenia w trybie art. 13 § 1 k.k.w.,
rozstrzygnięcie Sądu pierwszej instancji uznać należało za właściwe. Na
marginesie jedynie zauważyć wypada, że postanowienie o umorzeniu
postępowania karnego, którego dotyczył wniosek M. L., jest postanowieniem
Prokuratora Wojskowej Prokuratury Okręgowej w P. zmodyfikowanym jedynie
postanowieniem Wojskowego Sądu Okręgowego w W., co – poza treścią
modyfikacji – dodatkowo przesądza o niedopuszczalności postępowania w trybie
art. 13 § 1 k.k.w.
Z przytoczonych powodów należało orzec jak na wstępie.