Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 451/13
POSTANOWIENIE
Dnia 22 stycznia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 3 k.p.k.)
po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2014 r.
sprawy G. R.
skazanego z art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i inne
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 19 czerwca 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w B.
z dnia 27 lutego 2013 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
G. R. wyrokiem Sądu Okręgowego w B. z dnia 27 lutego 2013 r., został
skazany za czyny wyczerpujące dyspozycję art. art. 56 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i art. 55 ust. 3 ustawy z
dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii na karę łączną 4 lat
pozbawienia wolności. Wyrokiem tym rozstrzygnięto także w przedmiocie kosztów
2
sądowych oraz w przedmiocie zaliczenia tymczasowego aresztowania oskarżonego
na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności.
Na skutek wywiedzionych od tego orzeczenia apelacji, w tym i przez obrońcę
tego skazanego, Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 19 czerwca 2013 r., w stosunku
do G. R. utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w B.
Kasacje od tego orzeczenia wywiodła obrońca skazanego adw. J. N.,
zarzucając rażące naruszenie przepisów prawa procesowego, mające istotny
wpływ na treść wyroku, tj. art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 4
k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. wobec braku w uzasadnieniu wyroku Sądu II
instancji szczegółowego odniesienia się do zarzutów apelacyjnych: a)
nieuzasadnionego orzeczenia o winie G. R. w zakresie czynu z pkt X w oparciu o
zeznania C. K., w sytuacji gdy świadek ten poza bardzo ogólnikowymi informacjami
co do wyjazdów kurierów po narkotyki nie posiadał żadnej wiedzy w zakresie
sprawstwa oskarżonego, a w szczególności kiedy miał on jeździć po narkotyki, ile
razy, jakie ilości przywoził każdorazowo, nie posiadał wiedzy o tym, że skazany w
czasie objętym zarzutem został zatrzymany na terenie Niemiec i przebywał tam w
areszcie, co świadczy o tym, że jego wiedza co do rzekomego udziału w
procederze przemytu środków odurzających jest lakoniczna i jedynie zasłyszana od
M. J.; b) oceny wiarygodności zeznań świadków M. K. i C. K., co do procederu
obrotu środkami odurzającymi, z uwagi na występujące w nich sprzeczności
polegające na tym, że M. K. twierdziła, że nigdy nie wydawała G. R. narkotyków
celem ich dalszej dystrybucji, a czynił to C. K., zaś on konsekwentnie zaprzeczał
twierdząc, że nie wydawał skazanemu narkotyków; c) braku konsekwencji Sądu w
ocenie wiarygodności zeznań M. K. co do procederu przestępczego obrotu
narkotykami przejawiającego się całkowitą ich dyskredytacją, co do zachowania A.
P. przy jednoczesnym uznaniu ich za wiarygodne co do tożsamego zachowania G.
R., czyniąc ją całkowicie dowolną, co skutkowało poczynieniem ustaleń faktycznych
mających istotny wpływ na treść wyroku, wbrew dowodom zebranym w sprawie i
wskazaniom wiedzy i doświadczenia życiowego, z naruszeniem zasady z art. 5 § 2
k.p.k.
W pkt 2 kasacji skarżąca podniosła zarzut naruszenia art. 457 § 3 k.p.k. w
zw. z art. 366 § 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k., wynikającej z podzielenia przez Sąd
3
Apelacyjny całkowicie dowolnych ustaleń faktycznych Sądu I instancji, co do oceny
wiarygodności zgromadzonych dowodów w zakresie przemytu środków
odurzających z jednoczesnym nieuzasadnionym zdyskredytowaniem dowodów z
dokumentów w postaci rejestru przekraczania granicy, z których wynika, że
skazany przekraczał granicę tylko raz 24 marca 2003 r. i wbrew tym dowodom z
powołaniem się na zasady doświadczenia życiowego, iż przekraczanie nielegalne
granic jest procederem nagminnym, w sposób całkowicie nieuprawniony
przyjmując, iż skazany przekraczał granicę w okresie wcześniejszym (od stycznia
do 23 marca 2003 r.).
Obrońca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie
oskarżonego G. R. od popełnienia zarzucanego mu czynu ewentualnie o uchylenie
zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Okręgowemu w B.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy skazanego jest bezzasadna w stopniu oczywistym dlatego
podlegała oddaleniu w oparciu o przepis z art. 535 § 3 k.p.k.
Lektura treści wywiedzionych w kasacji zarzutów oraz ich uzasadnienia nie
pozostawia wątpliwości, co do tego, że autorka skargi zmierza de facto do
podważenia poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych przez Sąd I instancji,
które legły u podstaw skazania G. R. za zarzucane mu czyny. W ten sposób
obrońca skazanego zmierza w nieuprawniony sposób na etapie postępowania
kasacyjnego do wywołania ponownej kontroli orzeczenia Sądu I instancji. Tego typu
zabieg nie zyskuje aprobaty, szczególnie w sytuacji gdy w toku kontroli
odwoławczej poddano orzeczenie pierwszoinstancyjne rzetelnej weryfikacji i
sprawdzeniu.
Oczywistą nieprawdą jest, że zarzuty zgłoszone przez obrońcę w apelacji, nie
zostały przez Sąd odwoławczy rozpoznane i dostatecznie omówione. Przeczy temu
treść pisemnych motywów wyroku Sądu II instancji. Na str. 26 i n. uzasadnienia
Sąd Apelacyjny wskazał z jakich powodów nie podzielił zarzutów apelacyjnych tej
skarżącej.
Żadną tajemnicą w sprawie nie było to, że wiedzę w zakresie tego kto jeździł ze
strony M. C. po narkotyki, C. K. czerpał od M. J. Fakt ten nie dyskredytował jednak
4
zeznań tego świadka jako wartościowego źródła dowodnego. Sąd II instancji w
sposób przekonywający uzasadnił swoje stanowisko w tym aspekcie.
Nie budziła wątpliwości tego Sądu także ocena zeznań M. B. ani C. K. (str. 27 i
n. uzasadnienia). Sąd wskazał, że w zakresie ustaleń co do ilości i częstotliwości
przekazywanych oskarżonemu narkotyków, posłużyły zeznania M. B. z
postępowania przygotowawczego (str. 28). Brak jest także dostatecznych podstaw
do kwestionowania oceny zeznań C. K. w zakresie jego „ogólnej” wiedzy co do
ilości narkotyków będących przedmiotem przestępstw przypisanych skazanemu. Z
uzasadnień Sądów wynika, że ustalenia w tym zakresie oparto o kilka źródeł
dowodowych i na tej podstawie przyjęto najkorzystniejszą wersję dla skazanego.
W świetle treści uzasadnienia Sądu II instancji, nie wytrzymuje krytyki argument
skarżącej o nieuwzględnieniu dowodów z dokumentów i rejestru przekraczania
przez oskarżonego granicy. Oczywistym jest, że zawarte w tych dokumentach
informacje zostały dostrzeżone i uwzględnione tak przez Sąd I instancji jak i Sąd II
instancji. Odmienna ich interpretacja przez Sądy, niż pragnie dowieść skarżąca, nie
może stać się podstawą skutecznego zarzutu. Ten sam argument dotyczy
odmiennej niż Sądy oceny przez obrońcę poszczególnych osobowych źródeł
dowodowych.
Skarżąca poza nieuzasadnioną polemiką z ustaleniami faktycznymi
poczynionymi w sprawie nie przedstawiła racjonalnych powodów, które mogłyby
skutecznie podważyć orzeczenie Sądu II Instancji.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy orzekł, jak w części
dyspozytywnej postanowienia.