III KZ 80/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:07-02-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KZ 80/13
POSTANOWIENIE
Dnia 22 stycznia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski
w sprawie M. D.
skazanego z art. 226 § 1 k.k., art. 284 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 22 stycznia 2013 r.,
zażalenia skazanego
na zarządzenie upoważnionego sędziego Sądu Okręgowego w W.
z dnia 18 listopada 2013 r., o odmowie przyjęcia kasacji,
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
M. D. skazany został wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 17 stycznia 2013 r.,
za przestępstwa z art. 226 § 1 k.k., art. 284 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. Sąd wymierzył
M. D. karę łączną 7 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo
zawiesił na okres 2 lat próby.
Wyrok ten, po rozpoznaniu apelacji oskarżonego utrzymany został w mocy
wyrokiem Sądu Okręgowego w W. z dnia 3 kwietnia 2013 r. Skazany samodzielnie
sporządził i podpisał kasację od tego wyroku, wnosząc jednocześnie o
wyznaczenie obrońcy z urzędu w celu sporządzenia kasacji. Po początkowej
zmianie wyznaczonego obrońcy z urzędu, kolejny obrońca przesłał w dniu 5 lipca
2007 r. do sądu opinię o braku podstaw do wniesienia kasacji. Po poinformowaniu
2
skazanego o treści opinii, wezwano go do złożenia kasacji sporządzonej i
podpisanej przez obrońcę. Tego braku formalnego nie usunięto.
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia kasacji sporządzonej
osobiście przez skazanego. M. D. wniósł zażalenie na powyższe zarządzenie,
podnosząc między innymi, że nie rozumie treści opinii wyznaczonego obrońcy w
jego sprawie. W zażaleniu sformułowano nadto zarzuty skierowane przeciwko
wyrokowi, który zapadł w tej sprawie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne i nie mogło zostać uwzględnione. Zawarty w art.
526 § 2 k.p.k. zapis mówiący o tym, że kasacja powinna być sporządzona i
podpisana przez adwokata, w orzecznictwie i piśmiennictwie określany jest
powszechnie jako przymus adwokacki lub w odniesieniu do pełnomocnika przymus
adwokacko-radcowski. Interpretacja słowa „powinna” jest jednolita i uznaje się to
słowo za równoznaczne z bezwzględną koniecznością realizacji nakazu zawartego
w omawianym przepisie. Przyjmuje się nawet, że strona która sama jest
adwokatem musi korzystać z obrońcy lub pełnomocnika i nie może sama
sporządzić i podpisać kasacji. Autor zażalenia nie mógł zatem samodzielnie
sporządzić kasacji.
Jednocześnie zauważyć należy, że ustawodawca dopuścił wniesienie kasacji
tylko w niektórych kategoriach spraw karnych. Wniesienie kasacji przez stronę nie
jest między innymi z reguły możliwe w odniesieniu do wyroków, w których
orzeczona została kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej
wykonania. Wynika to wprost z art. 523 § 2 k.p.k. Wyrok skazujący M. D. utrzymany
w mocy przez Sąd Okręgowy należy właśnie do kategorii spraw, w których
wniesienie kasacji jest co do zasady wykluczone. Skazany mógł w tej sprawie
ustanowić obrońcę, który ewentualnie mógł sporządzić i wnieść kasację podnosząc
w niej uchybienia wymienione w art. 439 k.p.k. Wobec faktu nieustanowienia
obrońcy w wyznaczonym terminie, zaskarżone zarządzenie uznać należy za
zasadne. Obecnie skazany może ubiegać się o wniesienie kasacji przez
Prokuratora Generalnego lub Rzecznika Praw Obywatelskich, a więc podmiotów
wymienionych w art. 521 § 1 k.p.k.
3
W tym stanie rzeczy zaskarżone zarządzenie jako zasadne należało
utrzymać w mocy.
POSTANOWIENIE
Dnia 22 stycznia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski
w sprawie M. D.
skazanego z art. 226 § 1 k.k., art. 284 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 22 stycznia 2013 r.,
zażalenia skazanego
na zarządzenie upoważnionego sędziego Sądu Okręgowego w W.
z dnia 18 listopada 2013 r., o odmowie przyjęcia kasacji,
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
M. D. skazany został wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 17 stycznia 2013 r.,
za przestępstwa z art. 226 § 1 k.k., art. 284 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. Sąd wymierzył
M. D. karę łączną 7 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo
zawiesił na okres 2 lat próby.
Wyrok ten, po rozpoznaniu apelacji oskarżonego utrzymany został w mocy
wyrokiem Sądu Okręgowego w W. z dnia 3 kwietnia 2013 r. Skazany samodzielnie
sporządził i podpisał kasację od tego wyroku, wnosząc jednocześnie o
wyznaczenie obrońcy z urzędu w celu sporządzenia kasacji. Po początkowej
zmianie wyznaczonego obrońcy z urzędu, kolejny obrońca przesłał w dniu 5 lipca
2007 r. do sądu opinię o braku podstaw do wniesienia kasacji. Po poinformowaniu
2
skazanego o treści opinii, wezwano go do złożenia kasacji sporządzonej i
podpisanej przez obrońcę. Tego braku formalnego nie usunięto.
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia kasacji sporządzonej
osobiście przez skazanego. M. D. wniósł zażalenie na powyższe zarządzenie,
podnosząc między innymi, że nie rozumie treści opinii wyznaczonego obrońcy w
jego sprawie. W zażaleniu sformułowano nadto zarzuty skierowane przeciwko
wyrokowi, który zapadł w tej sprawie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne i nie mogło zostać uwzględnione. Zawarty w art.
526 § 2 k.p.k. zapis mówiący o tym, że kasacja powinna być sporządzona i
podpisana przez adwokata, w orzecznictwie i piśmiennictwie określany jest
powszechnie jako przymus adwokacki lub w odniesieniu do pełnomocnika przymus
adwokacko-radcowski. Interpretacja słowa „powinna” jest jednolita i uznaje się to
słowo za równoznaczne z bezwzględną koniecznością realizacji nakazu zawartego
w omawianym przepisie. Przyjmuje się nawet, że strona która sama jest
adwokatem musi korzystać z obrońcy lub pełnomocnika i nie może sama
sporządzić i podpisać kasacji. Autor zażalenia nie mógł zatem samodzielnie
sporządzić kasacji.
Jednocześnie zauważyć należy, że ustawodawca dopuścił wniesienie kasacji
tylko w niektórych kategoriach spraw karnych. Wniesienie kasacji przez stronę nie
jest między innymi z reguły możliwe w odniesieniu do wyroków, w których
orzeczona została kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej
wykonania. Wynika to wprost z art. 523 § 2 k.p.k. Wyrok skazujący M. D. utrzymany
w mocy przez Sąd Okręgowy należy właśnie do kategorii spraw, w których
wniesienie kasacji jest co do zasady wykluczone. Skazany mógł w tej sprawie
ustanowić obrońcę, który ewentualnie mógł sporządzić i wnieść kasację podnosząc
w niej uchybienia wymienione w art. 439 k.p.k. Wobec faktu nieustanowienia
obrońcy w wyznaczonym terminie, zaskarżone zarządzenie uznać należy za
zasadne. Obecnie skazany może ubiegać się o wniesienie kasacji przez
Prokuratora Generalnego lub Rzecznika Praw Obywatelskich, a więc podmiotów
wymienionych w art. 521 § 1 k.p.k.
3
W tym stanie rzeczy zaskarżone zarządzenie jako zasadne należało
utrzymać w mocy.