Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 346/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 22 stycznia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Grubba
SSN Włodzimierz Wróbel
Protokolant Anna Kowal
w sprawie M. W.
skazanego z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu, w trybie art. 535 § 5 k.p.k.,
w dniu 22 stycznia 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
od wyroku Sądu Okręgowego w S.
z dnia 23 kwietnia 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu w S. z dnia 10 grudnia 2012 r.
1. uchyla zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego oraz
utrzymany nim w mocy wyrok Sądu Rejonowego i na podstawie
art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k. umarza wobec M. W. postępowanie karne o
przestępstwo określone w art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii;
2. kosztami procesu w sprawie obciąża Skarb Państwa.
2
UZASADNIENIE
Prokurator Generalny wniósł kasację od wyroku Sądu Okręgowego w S. z
dnia 23 kwietnia 2013 r., którym to wyrokiem – zmieniającym, w zakresie
orzeczenia o karze, wyrok zaoczny Sądu Rejonowego w S. z dnia 10 grudnia 2012
r.,– M. W. skazany został za przestępstwo zakwalifikowane z art. 62 ust. 1 ustawy z
dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii za czyn polegający na tym, że
w dniu 6 grudnia 2011 r. w S. przy ul. N. wbrew przepisom ustawy o
przeciwdziałaniu narkomanii posiadał bez wymaganego zezwolenia środek
odurzający w postaci ziela konopi innych niż włókniste zawierający w swoim
składzie chemicznym powyżej 0,20% wag. sumy zawartości ∆9 – THCA w suchej
masie o wadze 4,37 g netto. Skarżąc wyrok Sądu odwoławczego na korzyść
oskarżonego, Prokurator Generalny zarzucił mu w kasacji rażące naruszenie
przepisu prawa karnego procesowego, tj. art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k. polegające na
skazaniu M. W. za czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179, poz. 1485 ze zm.), popełniony w dniu 6
grudnia 2012 r., pomimo że postępowanie karne co do tego samego oskarżonego
tego samego czynu zostało wcześniej zakończone wyrokiem Sądu Rejonowego w
S. z dnia 9 kwietnia 2013 r., sygn. IV K …/12, co stanowi bezwzględną przyczynę
odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt. 8 k.p.k. Formułując ten zarzut, Prokurator
Generalny wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz zmienionego nim wyroku
Sądu pierwszej instancji i umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt. 7
k.p.k.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest w pełni zasadna.
Kontrola akt sprawy niniejszej, o sygn. IV K …/12 oraz sprawy IV K …2/12
Sądu Rejonowego w S. prowadzi do jednoznacznego wniosku, że w obu tych
sprawach postępowanie wobec oskarżonego M. W. toczyło się o ten sam czyn. W
sprawie IV K …2/12 M. W. został oskarżony bowiem o to, że w dniu 6 grudnia
2011 r. w S. w mieszkaniu przy ul. N. wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu
narkomanii posiadał bez wymaganego zezwolenia środek odurzający w postaci
ziela konopi innych niż włókniste zawierający w swoim składzie chemicznym
powyżej 0,20% wag. sumy zawartości ∆9 – THC i kwasu THCA w suchej masie o
3
wadze 4,37 g netto, tj. o czyn z art. 62 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o
przeciwdziałaniu narkomanii. Porównanie opisu tego przestępstwa i przestępstwa
przypisanego w niniejszej sprawie nie pozostawia wątpliwości, że oba zarzuty,
będące przedmiotem osądu w różnych sprawach, dotyczyły zabronionego
posiadania przez tę samą osobę, w tym samym czasie i miejscu, tego samego i w
tej samej ilości środka odurzającego. Postępowania w obu tych sprawach toczyły
się w pewnym okresie równolegle, a do sytuacji takiej doszło m.in. dlatego, że
prokurator wniósł w różnym czasie (do tego samego Sądu) dwa tożsame akty
oskarżenia, oskarżony zaś nie uczestniczył w niniejszej sprawie ani w rozprawie
głównej, ani przed Sądem odwoławczym. Ostatecznie, pomimo tego, że to w
niniejszej sprawie postępowanie przed Sądem rozpoczęło się jako pierwsze i jako
pierwszy zapadł w niej skazujący wyrok zaoczny (w dniu 10 grudnia 2012 r.), to
orzeczenie to, wobec jego zaskarżenia przez prokuratora, nie uprawomocniło się
zanim zapadł wyrok kończący drugie z wszczętych przed Sądem postępowań.
Należy zaznaczyć, że wyrok skazujący M. W. w sprawie IV K …2/12 został wydany
w dniu 9 kwietnia 2013 r. i nie został zaskarżony przez żadną ze stron. Walor
prawomocności orzeczenie to uzyskało w dniu 17 kwietnia 2013 r.
W świetle przytaczanych faktów procesowych nie ulega wątpliwości, że
wyrokujący w dniu 23 kwietnia 2013 r. Sąd Okręgowy w S., który utrzymał w mocy
skazanie M. W. w sprawie IV K …/12, orzekał w sytuacji, gdy postępowanie co do
tego samego oskarżonego o ten sam czyn zostało prawomocnie zakończone. Choć
więc powyższe pozostawało poza wiedzą Sądu Okręgowego, jest poza sporem, że
wydane przez ten Sąd orzeczenie zapadło z naruszeniem powagi rzeczy
osądzonej, o której mowa w art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k. Okoliczność ta stanowi
bezwzględną przyczynę uchylenia dotkniętego tą wadą zaskarżonego wyroku (art.
439 § 1 pkt. 8 k.p.k.), a w konsekwencji, także poprzedzającego go wyroku Sądu
Rejonowego. Prawomocne skazanie M. W. wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 9
kwietnia 2013 r., w sprawie IV K …2/12 przesądza, że prowadzenie postępowania
karnego w niniejszej sprawie o ten sam czyn nie jest już możliwe i – zgodnie z
treścią przytaczanego art. 17 § 1 pkt. 7 k.p.k. – powoduje obowiązek umorzenia
przeprowadzonego postępowania.
4
Kierując się przedstawionymi względami, Sąd Najwyższy orzekł, jak w
wyroku.