Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 41/13
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z powództwa Zakładu Utylizacyjnego Spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością w G.
przeciwko Prezesowi Urzędu Regulacji Energetyki
o nałożenie kary pieniężnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 5 lutego 2014 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 19 grudnia 2012 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 19 grudnia 2012 r. zmienił wyrok Sądu
Okręgowego w W. z dnia 7 maja 2012 r. w ten sposób, że oddalił odwołanie
Zakładu Utylizacyjnego Sp. z o.o. z/s w G. (powód) od decyzji Prezesa Urzędu
Regulacji Energetyki (Prezes Urzędu) z dnia 1 grudnia 2009 r. oraz zasądził od
powoda na rzecz Prezesa Urzędu koszty postępowania.
Powód zaskarżył wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną w całości.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie art. 56 ust. 1 pkt 1a w związku z art.
9a ust. 8 oraz art. 3 pkt 13, art. 3 pkt 13a i art. 3 pkt 11 Prawa energetycznego oraz
naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. w związku z powołanymi powyżej przepisami Prawa
energetycznego i naruszenie art. 328 § 2 k.p.c.
2
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania powód uzasadnił
„faktem, iż istnieje uzasadniona wątpliwość czy zaskarżony wyrok odpowiada
prawu – zachodzi potrzeba wykładni przepisów art. 56 ust. 1 pkt 1a w związku z art.
9a ust. 8 oraz art. 3 pkt 13, pkt 13a i 11 Prawa energetycznego w zakresie
ustalenia właściwej wykładni pojęcia odbiorca końcowy, w szczególności w
kontekście będącego podstawą rozpoznania w niniejszej sprawie stanu
faktycznego, w którym powód sprzedał energię elektryczną innemu podmiotowi za
pośrednictwem własnej sieci wewnętrznej. Nabywca energii elektrycznej korzystał
tylko i wyłącznie z sieci wewnętrznej powoda i nie został przyłączony do sieci
elektroenergetycznej, a tym samym – w ocenie powoda – nie może zostać uznany
za odbiorcę końcowego w rozumieniu Prawa energetycznego”.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Skarga kasacyjna powoda nie kwalifikowała się do przyjęcia celem jej
merytorycznego rozpoznania.
Skarga kasacyjna nie jest zwykłym środkiem zaskarżenia. Jej rozpoznanie
następuje tylko z przyczyn kwalifikowanych, wymienionych w art. 3989
§ 1 k.p.c.,
gdy w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, bądź istnieje potrzeba
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, czy też zachodzi nieważność postępowania
lub gdy skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. W konsekwencji tegoż w
art. 3984
§ 2 k.p.c. wśród istotnych wymagań skargi kasacyjnej ustawodawca
wymienił obowiązek złożenia wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania i jego
uzasadnienie. Wymóg ten wiąże się z tzw. przedsądem, polegającym m.in. na
możliwości odmowy przez Sąd Najwyższy przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.). Wypełnienie tego wymogu polega na
przedstawieniu wyodrębnionego wywodu prawnego, w którym skarżący wykaże,
jakie występujące w sprawie okoliczności pozwalają na uwzględnienie wniosku o
przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania i jednocześnie uzasadnieniu, dlaczego
odpowiadają one ustawowemu katalogowi przesłanek. Na etapie przedsądu, kiedy
Sąd Najwyższy podejmuje decyzję o przyjęciu skargi do rozpoznania, ocenie i
3
analizie podlega, obok elementów konstrukcyjnych skargi, tylko wniosek o jej
przyjęcie i jego uzasadnienie. Dlatego skarga kasacyjna powinna być tak
zredagowana i skonstruowana, aby Sąd Najwyższy nie musiał poszukiwać w
uzasadnieniu jej podstaw pozostałych elementów konstrukcyjnych skargi, ani tym
bardziej się ich domyślać.
Mając na względzie, że skarga kasacyjna jest szczególnym środkiem
zaskarżenia, realizującym przede wszystkim interes publiczny polegający na
usuwaniu rozbieżności w orzecznictwie sądów powszechnych oraz na
wspomaganiu rozwoju prawa, uzasadnienie wniosku o przyjęcie skargi do
rozpoznania powinno koncentrować się na wykazaniu, iż takie okoliczności w
sprawie zachodzą (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca
2013 r., III SK 55/12 i powołane tam orzeczenia).
Wniosek o przyjęcie skargi powoda do rozpoznania i jego uzasadnienie nie
spełniają powyższych wymogów choćby w minimalnym stopniu. Zawarty w treści
samej skargi wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania ze względu na „uzasadnioną
wątpliwość czy zaskarżony wyrok odpowiada prawu” nie nawiązuje do żadnej z
przesłanek przedsądu z art. 3989
§ 1 pkt 1-4 k.p.c. Dopiero rozwinięcie tego
wniosku, w którym mowa o potrzebie wykładni przepisów art. 56 ust. 1 pkt 1a w
związku z art. 9a ust. 8 oraz art. 3 pkt 13 i art. 13a Prawa energetycznego w
zakresie wykładni pojęcia odbiorca końcowy pozwala przyjąć, że powodowi chodzi
o tę przesłankę przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, która unormowana jest
w art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem w przypadku powołania się na ten
przepis, skarżący ma jednak obowiązek nie tylko określenia przepisów
wymagających wykładni, ale także wskazania poważnych wątpliwości
interpretacyjnych związanych ze stosowaniem tych przepisów oraz podania
doktrynalnego lub orzeczniczego źródła tych wątpliwości lub rozbieżności w
orzecznictwie sądów (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada
2012 r., III SK 17/12 i powołane tam orzecznictwo). Wątpliwości interpretacyjne lub
rozbieżności w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. należy opisać, wskazując
argumenty, które prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych. Trzeba też przedstawić
własną, odpowiednio uzasadnioną, propozycję interpretacji powołanych przepisów,
4
a także wpływ tej wykładni na rozstrzygnięcie sprawy. Tymczasem pełnomocnik
powoda ograniczył się jedynie do sformułowania powołanego powyżej problemu
prawnego nie przedstawiając jakiegokolwiek wywodu w przedmiocie wątpliwości
interpretacyjnych dotyczących pojęcia odbiorcy końcowego.
Mając powyższe na uwadze, z mocy art. 3989
§ 2 k.p.c., Sąd Najwyższy
orzekł jak w sentencji.