Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 110/13
POSTANOWIENIE
Dnia 14 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Frąckowiak (przewodniczący)
SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z wniosku J. M.
przy uczestnictwie A. M.
o dział spadku i podział majątku,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 lutego 2014 r.
zażalenia wnioskodawcy
na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 30 września 2013 r.
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy odrzucił skargę kasacyjną
wnioskodawcy z powodu jej niedopuszczalności ze względu na wartość przedmiotu
zaskarżenia.
Sąd ustalił, że postanowieniem z dnia 4 lipca 2012 r. Sąd Rejonowy w S.
dokonał podziału majątku wspólnego i działu spadku po S. i S. małż. M. i m.in.
zasądził od wnioskodawcy na rzecz uczestnika postępowania kwotę 79 765 zł
tytułem dopłaty, płatną w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się
postanowienia. Apelację od tego postanowienia złożyli wnioskodawca i uczestnik
postępowania, zaskarżając rozstrzygnięcie dotyczące dopłaty.
Wnioskodawca, który domagał się zaliczenia na poczet schedy uczestnika
postępowania 126 000 zł z tytułu darowizny samochodu i pieniędzy zgromadzonych
na książeczce mieszkaniowej, znoszącego dopłatę, podał w apelacji wartość
przedmiotu zaskarżenia w wysokości 79 765 zł.
Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 28 czerwca 2013 r. oddalił obie
apelacje. Zaskarżając to postanowienie w całości, pełnomocnik wnioskodawcy
podał w skardze kasacyjnej wartość przedmiotu zaskarżenia w wysokości 165 736
zł.
Zdaniem Sądu wskazana w skardze kasacyjnej wartość przedmiotu
zaskarżenia została oznaczona nieprawidłowo. Skarżący nie kwestionuje ani składu
i wartości objętego podziałem majątku, ani sposobu jego podziału, nie godzi się
jedynie z zasądzeniem na rzecz uczestnika postępowania 79 765 zł z tytułu dopłaty.
W tej sytuacji zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem o wartości przedmiotu
zaskarżenia decyduje wartość interesu, którego dotyczy wniesiony środek
zaskarżenia. Skargę kasacyjną należało zatem odrzucić, albowiem rzeczywista
wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż 150 000 zł (art. 3986
§ 2 w związku
z art. 5191
§ 4 pkt 4 k.p.c.).
W zażaleniu pełnomocnik wnioskodawcy, zarzucając naruszenie art. 25 § 1,
art. 5191
§ 4 pkt 4 i art. 3986
§ 2 k.p.c., wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Z wyrażanego w sprawie stanowiska skarżącego wynika jednoznacznie,
że kwestionowanie przez niego wartości darowizn ma na celu doprowadzenie do
zmiany orzeczenia dotyczącego dopłaty przez wykazanie, że na skutek zaliczenia
darowizn w wysokości przyjmowanej przez skarżącego, nie będzie postaw do
zasądzenia od wnioskodawcy na rzecz uczestnika postępowania spornej dopłaty.
Błędne jest jednak przekonanie skarżącego, że wartość samych spornych
w sprawie darowizn ma znaczenie dla ustalenia wskazanej w skardze kasacyjnej
wartości przedmiotu zaskarżenia, gdyż wartość tę wyznacza w sprawie – jak trafnie
przyjął Sąd Okręgowy – wysokość zasądzonej dopłaty, znacznie niższa niż
określony w art. 5191
§ 1 pkt 4 k.p.c. próg dopuszczalności skargi kasacyjnej
w sprawie, a nie wartość podlegających – zdaniem skarżącego – zaliczeniu
darowizn. Jest tak dlatego, że o zaliczaniu darowizn w postępowaniu o dział spadku,
co podkreśla się także w piśmiennictwie, sąd rozstrzyga w drodze przesłanki.
Wspomniane zaliczenie ma wpływ na ustalenie sched, jakie w dziale spadku
powinny przypaść poszczególnym spadkobiercom, względnie któremu spośród
spadkobierców nic się już z działu spadku nie należy.
Reasumując, zarzut wydania zaskarżonego postanowienia z naruszeniem
przytoczonych w zażaleniu przepisów prawa należało uznać za nieuzasadniony.
Tego stanowiska nie podważają przytoczone w zażaleniu orzeczenia Sądu
Najwyższego, albowiem zostały one wydane w innych okolicznościach sprawy. Nie
ulega też wątpliwości, że dopuszczalne jest, niezależnie od sprawdzania wartości
przedmiotu zaskarżenia wskazanego w apelacji, weryfikowanie także oznaczonej
w skardze kasacyjnej wartości przedmiotu zaskarżenia (art. art. 368 § 2 w związku
z art. 39821
k.p.c.).
Z przedstawionych powodów Sad Najwyższy orzekł, jak w sentencji
postanowienia (art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.).