IV CZ 128/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:20-03-2014
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 128/13
POSTANOWIENIE
Dnia 12 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Kwaśniewski (przewodniczący)
SSN Agnieszka Piotrowska
SSN Maria Szulc (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa A. K.
przeciwko Z. D.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 12 lutego 2014 r.,
zażalenia pełnomocnika powoda
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 lutego 2013 r.
zmienia zaskarżone postanowienie w ten sposób,
że przyznaje ze Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego
pełnomocnikowi powoda z urzędu adw. M. B. wynagrodzenie w
kwocie 5 400,- (pięć tysięcy czterysta) złotych podwyższone o
23% podatku VAT (łącznie 6 642 zł) za sporządzenie
opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej.
UZASADNIENIE
2
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny przyznał ze Skarbu Państwa
Sądu Apelacyjnego pełnomocnikowi powoda z urzędu wynagrodzenie w kwocie
120 zł powiększone o stawkę podatku VAT za sporządzenie opinii o braku podstaw
do wniesienia skargi kasacyjnej. Podstawę orzeczenia stanowił § 11 pkt 25 w zw. z
§ 19 pkt1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w
sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013 r.,
poz. 461; dalej rozporządzenie), gdyż sprawa o ochronę dóbr osobistych i
zadośćuczynienie w kwocie 2 mln zł dotyczyła w istocie zadośćuczynienia
związanego z warunkami wykonywania kary pozbawienia wolności, którego to
pojęcia nie można ograniczać jedynie do roszczeń związanych z warunkami
fizycznymi cel, w których skazani odbywają karę pozbawienia wolności.
W zażaleniu od powyższego postanowienia pełnomocnik powoda wniósł
o jego zmianę poprzez określenie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu na
kwotę 6 642 zł i zarzucił obrazę § 6 pkt 7 oraz § 11 pkt 25 w zw. z § 19 pkt 1
rozporządzenia poprzez zastosowanie stawki stałej w sytuacji, gdy sprawa nie
dotyczy odszkodowania lub zadośćuczynienia związanego z warunkami
wykonywania kary pozbawienia wolności.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z § 11 pkt 25 rozporządzenia stawka minimalna za prowadzenie
sprawy o odszkodowanie lub o zadośćuczynienie związane z warunkami
wykonywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania wynosi
120 zł. Określenie „związane z warunkami wykonywania kary…” wiąże podstawę
faktyczną żądania zadośćuczynienia lub odszkodowania z powstaniem krzywdy lub
szkody wskutek zdarzenia mającego swe źródło w warunkach fizycznych zakładu
penitencjarnego. Skazany (aresztowany) zostaje osadzony w zakładzie, w którym
standardy wykonywania kary w zakresie wielkości, wyposażenia celi, odżywienia
stosownie do stanu zdrowia, opieki lekarskiej i innych świadczeń, do których ten
zakład jest obowiązany nie odpowiadają wymaganiom ustawowym, co powoduje
określoną szkodę albo krzywdę. W sprawie niniejszej powód wywodzi roszczenie
3
o złożenie oświadczenia o przeproszeniu oraz roszczenie o zadośćuczynienie nie
przeciwko jednostce penitencjarnej, a przeciwko osobie fizycznej – Dyrektorowi
Zakładu Karnego, wskazując na naruszenie jego dóbr osobistych w postaci czci,
dobrego imienia i prawa do prawdy w związku z pomówieniem go o przygotowanie
zbiorowego wystąpienia przeciwko administracji zakładu karnego. Tak określona
podstawa faktyczna, aczkolwiek pozostająca w funkcjonalnym związku z pobytem
powoda w zakładzie karnym, wykracza poza ramy określone w § 11 pkt 25
rozporządzenia, wobec czego wynagrodzenie pełnomocnika z urzędu powinno być
określone na podstawie § 11 pkt 2 oraz § 6 – w zależności od wartości przedmiotu
sporu w zakresie roszczenia majątkowego. Z zakresu zaskarżenia wynika,
że skarżący kwestionuje wysokość wynagrodzenia tylko w zakresie roszczenia
majątkowego (2 mln zł), co do którego stawka minimalna wynosi 7 200 zł (§ 6 pkt 7),
wobec czego należało orzec jak w sentencji na podstawie powołanego przepisu
oraz § 2 ust. 3, § 13 ust. 4 pkt 2 i § 19 rozporządzenia oraz art. 39816
w zw. z art.
3941
§ 3 k.p.c.
es
POSTANOWIENIE
Dnia 12 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Kwaśniewski (przewodniczący)
SSN Agnieszka Piotrowska
SSN Maria Szulc (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa A. K.
przeciwko Z. D.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 12 lutego 2014 r.,
zażalenia pełnomocnika powoda
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 lutego 2013 r.
zmienia zaskarżone postanowienie w ten sposób,
że przyznaje ze Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego
pełnomocnikowi powoda z urzędu adw. M. B. wynagrodzenie w
kwocie 5 400,- (pięć tysięcy czterysta) złotych podwyższone o
23% podatku VAT (łącznie 6 642 zł) za sporządzenie
opinii o braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej.
UZASADNIENIE
2
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny przyznał ze Skarbu Państwa
Sądu Apelacyjnego pełnomocnikowi powoda z urzędu wynagrodzenie w kwocie
120 zł powiększone o stawkę podatku VAT za sporządzenie opinii o braku podstaw
do wniesienia skargi kasacyjnej. Podstawę orzeczenia stanowił § 11 pkt 25 w zw. z
§ 19 pkt1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w
sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t. j. Dz. U. z 2013 r.,
poz. 461; dalej rozporządzenie), gdyż sprawa o ochronę dóbr osobistych i
zadośćuczynienie w kwocie 2 mln zł dotyczyła w istocie zadośćuczynienia
związanego z warunkami wykonywania kary pozbawienia wolności, którego to
pojęcia nie można ograniczać jedynie do roszczeń związanych z warunkami
fizycznymi cel, w których skazani odbywają karę pozbawienia wolności.
W zażaleniu od powyższego postanowienia pełnomocnik powoda wniósł
o jego zmianę poprzez określenie kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu na
kwotę 6 642 zł i zarzucił obrazę § 6 pkt 7 oraz § 11 pkt 25 w zw. z § 19 pkt 1
rozporządzenia poprzez zastosowanie stawki stałej w sytuacji, gdy sprawa nie
dotyczy odszkodowania lub zadośćuczynienia związanego z warunkami
wykonywania kary pozbawienia wolności.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z § 11 pkt 25 rozporządzenia stawka minimalna za prowadzenie
sprawy o odszkodowanie lub o zadośćuczynienie związane z warunkami
wykonywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania wynosi
120 zł. Określenie „związane z warunkami wykonywania kary…” wiąże podstawę
faktyczną żądania zadośćuczynienia lub odszkodowania z powstaniem krzywdy lub
szkody wskutek zdarzenia mającego swe źródło w warunkach fizycznych zakładu
penitencjarnego. Skazany (aresztowany) zostaje osadzony w zakładzie, w którym
standardy wykonywania kary w zakresie wielkości, wyposażenia celi, odżywienia
stosownie do stanu zdrowia, opieki lekarskiej i innych świadczeń, do których ten
zakład jest obowiązany nie odpowiadają wymaganiom ustawowym, co powoduje
określoną szkodę albo krzywdę. W sprawie niniejszej powód wywodzi roszczenie
3
o złożenie oświadczenia o przeproszeniu oraz roszczenie o zadośćuczynienie nie
przeciwko jednostce penitencjarnej, a przeciwko osobie fizycznej – Dyrektorowi
Zakładu Karnego, wskazując na naruszenie jego dóbr osobistych w postaci czci,
dobrego imienia i prawa do prawdy w związku z pomówieniem go o przygotowanie
zbiorowego wystąpienia przeciwko administracji zakładu karnego. Tak określona
podstawa faktyczna, aczkolwiek pozostająca w funkcjonalnym związku z pobytem
powoda w zakładzie karnym, wykracza poza ramy określone w § 11 pkt 25
rozporządzenia, wobec czego wynagrodzenie pełnomocnika z urzędu powinno być
określone na podstawie § 11 pkt 2 oraz § 6 – w zależności od wartości przedmiotu
sporu w zakresie roszczenia majątkowego. Z zakresu zaskarżenia wynika,
że skarżący kwestionuje wysokość wynagrodzenia tylko w zakresie roszczenia
majątkowego (2 mln zł), co do którego stawka minimalna wynosi 7 200 zł (§ 6 pkt 7),
wobec czego należało orzec jak w sentencji na podstawie powołanego przepisu
oraz § 2 ust. 3, § 13 ust. 4 pkt 2 i § 19 rozporządzenia oraz art. 39816
w zw. z art.
3941
§ 3 k.p.c.
es