Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KZ 4/14
POSTANOWIENIE
Dnia 20 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki
w sprawie K. R.
skazanego z art. 158 § 1 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 20 lutego 2014 r.
zażalenia skazanego na postanowienie Sądu Okręgowego w C. z dnia 12 grudnia
2013 r. w przedmiocie nie uwzględnienia wniosku skazanego o przywrócenie
terminu do złożenia wniosku o sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia
wyroku
postanowił:
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 12 grudnia 2013 r. Sąd Okręgowy w C. nie
uwzględnił wniosku skazanego o przywrócenia terminu do złożenia wniosku o
sporządzenie na piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego w C.
z dnia 5 kwietnia 2013 r. Na to postanowienie zażalenie wniósł skazany, podnosząc
okoliczności uzasadniające – jego zdaniem – przywrócenie terminu. W konkluzji
skarżący wniósł o uwzględnienie zażalenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie może zostać uznane za zasadne. W zaskarżonym
postanowieniu Sąd Okręgowy stwierdził, że brak jest podstaw do przywrócenia
2
terminu z przyczyn wskazanych w jego uzasadnieniu. Niezależnie od tego należy
podnieść, że kwestia przywrócenia terminu do złożenia wniosku o sporządzenie na
piśmie i doręczenie uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego była już
przedmiotem rozstrzygnięcia w postanowieniu Sądu Okręgowego w C. z dnia 25
lipca 2013 r., utrzymanym w mocy postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 23
października 2013 r. Ponownie rozpoznając wniosek skazanego o przywrócenie
terminu, Sąd Okręgowy miał tę okoliczność na uwadze, jednak jak należy
przypuszczać uznał, że nie jest to przeszkoda do merytorycznego rozpoznania.
Z tym stanowiskiem nie można się zgodzić. Zauważyć należy, że warunkiem
skutecznego złożenia wniosku o przywrócenie zawitego terminu do dokonania
czynności procesowej, jak wynika z art. 126 § 1 k.p.k., jest dotrzymanie zawitego 7
- dniowego terminu do złożenia tego wniosku. Jego uchybienie powoduje, że
wniosek o przywrócenie terminu jest bezskuteczny, a więc nie podlega
merytorycznemu rozpoznaniu (art. 122 § 1 k.p.k.). Niewątpliwie w realiach
rozpoznawanej sprawy ten termin nie został dochowany odnośnie do obecnego
wniosku. Z treści art. 126 § 1 k.p.k. wynika, że początek jego biegu należy liczyć w
stosunku do pierwszego wniosku o przywrócenie terminu. Oznacza to, że każdy
kolejny wniosek jest bezskuteczny, co uzasadnia stwierdzenie, że ustawa nie
przewiduje możliwości skutecznego złożenia ponownego wniosku o przywrócenie
terminu w tej samej sprawie.
Z tych też względów niedopuszczalne było ponowne merytoryczne
rozpoznanie wniosku skazanego o przywrócenie terminu. Wniosek taki powinien
zostać uznany za bezskuteczny (arg. z art. 122 § 1 k.p.k.). Zważywszy jednak, że
wniosek ten został rozpoznany, zaś kierunek środka odwoławczego uniemożliwia
jego zmianę na niekorzyść skazanego, Sąd Najwyższy utrzymał w mocy
zaskarżone postanowienie.