IV CZ 125/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-06-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 125/13
POSTANOWIENIE
Dnia 28 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Maria Szulc
w sprawie z powództwa R. D., A. L., małoletniego K.D., małoletniego O. D., R.D., E.
S. – D. i małoletniego S. D.
przeciwko Powszechnemu Zakładowi Ubezpieczeń SA w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 lutego 2014 r.,
zażalenia powodów R. D. i E. S. – D.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 kwietnia 2013 r.
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2013 r. Sąd Apelacyjny odrzucił – jako
niedopuszczalną - skargę kasacyjną powodów R. D. i E. S.-D. od postanowienia
tego Sądu z dnia 30 listopada 2012 r. W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z art.
3981
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna przysługuje stronie od wydanego przez sąd
drugiej instancji prawomocnego wyroku lub postanowienia w przedmiocie
odrzucenia pozwu albo umorzenia postępowania, kończących postępowanie w
sprawie. Tymczasem powodowie zaskarżyli skargą kasacyjną wydane przez Sąd
Apelacyjny postanowienie oddalające ich zażalenie na postanowienie Sądu
pierwszej instancji o odrzuceniu ich apelacji. Oboje skarżący wnieśli
zażalenie na to postanowienie. Zarzucili w nim błędną wykładnię i niezastosowanie
art. 3981
§ 1 k.p.c., jak również naruszenie gwarancji z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP,
art. 47 Konstytucji RP w zw. z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, art. 176 ust. 1
Konstytucji RP w zw. z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz błędną wykładnię i
zastosowanie art. 112 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w
sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 591 ze zm.). Wnieśli o
uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia oraz o zasądzenie od
pozwanego na ich rzecz kosztów procesu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna ukształtowana została w przepisach kodeksu
postępowania cywilnego jako środek odwoławczy o szczególnym charakterze,
nakierowany na ochronę interesu publicznego przez zapewnienie rozwoju prawa
i jednolitości wykładni oraz usunięcie z obrotu prawnego orzeczeń wydanych
w postępowaniu dotkniętym nieważnością lub oczywiście wadliwych, nie zaś jako
ogólnie dostępny środek zaskarżenia orzeczeń nie satysfakcjonujących stron.
Skarga kasacyjna wszczyna postępowanie wykraczające ponad zagwarantowany
w art. 176 ust. 1 Konstytucji RP standard postępowania dwuinstancyjnego, wobec
czego dopuszczalne jest ograniczenie jej zakresu w ustawach zwykłych (art. 176
ust. 2 Konstytucji RP). Dlatego też ograniczenie w art. 3981
i 3982
zakresu
przedmiotowego tej skargi oraz ograniczenie w art. 3983
k.p.c. jej podstaw nie
stanowi naruszenia wskazanych w zażaleniu przepisów Konstytucji RP
3
określających zasadę równości wobec prawa i prawo do sądu. Niezrozumiałe jest
natomiast w czym skarżący upatruje naruszenie jego prawa do prywatności
przewidziane w art. 47 Konstytucji.
Sąd Apelacyjny przeprowadził prawidłową wykładnię art. 3981
§ 1 k.p.c.
i ustalił, że przedmiotem zaskarżenia skargą kasacyjną mogą być tylko określone
w tym przepisie orzeczenia sądu drugiej instancji (z dalszymi ograniczeniami
wynikającymi z art. 3982
k.p.c.), a więc prawomocne wyroki lub postanowienia
w przedmiocie odrzucenia pozwu albo umorzenia postępowania kończące
postępowanie w sprawie. Postanowienie sądu drugiej instancji wydane
w postępowaniu zażaleniowym, oddalające zażalenie powodów na postanowienie
o odrzuceniu ich apelacji nie należy do żadnej z wymienionych kategorii, nie jest
bowiem wyrokiem, ani nie rozstrzyga w przedmiocie odrzucenia pozwu, ani też nie
dotyczy umorzenia postępowania. Nie ma również żadnych przesłanek
uzasadniających stosowanie przepisów o skardze kasacyjnej w drodze analogii do
postanowień orzekających w przedmiocie odrzucenia apelacji. Skarga kasacyjna
prawidłowo została więc odrzucona jako niedopuszczalna. W związku z tym nie
było możliwe przeprowadzenie merytorycznego badania zarzutów wskazanych
w skardze, w szczególności zarzutu błędnej wykładni art. 112 ust. 3 ustawy
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.
Z przytoczonych względów zażalenie powodów podlegało oddaleniu na
podstawie art. 3941
§ 3 w zw. z art. 39814
k.p.c.
.
POSTANOWIENIE
Dnia 28 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Maria Szulc
w sprawie z powództwa R. D., A. L., małoletniego K.D., małoletniego O. D., R.D., E.
S. – D. i małoletniego S. D.
przeciwko Powszechnemu Zakładowi Ubezpieczeń SA w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 lutego 2014 r.,
zażalenia powodów R. D. i E. S. – D.
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 kwietnia 2013 r.
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z dnia 11 kwietnia 2013 r. Sąd Apelacyjny odrzucił – jako
niedopuszczalną - skargę kasacyjną powodów R. D. i E. S.-D. od postanowienia
tego Sądu z dnia 30 listopada 2012 r. W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z art.
3981
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna przysługuje stronie od wydanego przez sąd
drugiej instancji prawomocnego wyroku lub postanowienia w przedmiocie
odrzucenia pozwu albo umorzenia postępowania, kończących postępowanie w
sprawie. Tymczasem powodowie zaskarżyli skargą kasacyjną wydane przez Sąd
Apelacyjny postanowienie oddalające ich zażalenie na postanowienie Sądu
pierwszej instancji o odrzuceniu ich apelacji. Oboje skarżący wnieśli
zażalenie na to postanowienie. Zarzucili w nim błędną wykładnię i niezastosowanie
art. 3981
§ 1 k.p.c., jak również naruszenie gwarancji z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP,
art. 47 Konstytucji RP w zw. z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, art. 176 ust. 1
Konstytucji RP w zw. z art. 45 ust. 1 Konstytucji RP oraz błędną wykładnię i
zastosowanie art. 112 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w
sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 591 ze zm.). Wnieśli o
uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia oraz o zasądzenie od
pozwanego na ich rzecz kosztów procesu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna ukształtowana została w przepisach kodeksu
postępowania cywilnego jako środek odwoławczy o szczególnym charakterze,
nakierowany na ochronę interesu publicznego przez zapewnienie rozwoju prawa
i jednolitości wykładni oraz usunięcie z obrotu prawnego orzeczeń wydanych
w postępowaniu dotkniętym nieważnością lub oczywiście wadliwych, nie zaś jako
ogólnie dostępny środek zaskarżenia orzeczeń nie satysfakcjonujących stron.
Skarga kasacyjna wszczyna postępowanie wykraczające ponad zagwarantowany
w art. 176 ust. 1 Konstytucji RP standard postępowania dwuinstancyjnego, wobec
czego dopuszczalne jest ograniczenie jej zakresu w ustawach zwykłych (art. 176
ust. 2 Konstytucji RP). Dlatego też ograniczenie w art. 3981
i 3982
zakresu
przedmiotowego tej skargi oraz ograniczenie w art. 3983
k.p.c. jej podstaw nie
stanowi naruszenia wskazanych w zażaleniu przepisów Konstytucji RP
3
określających zasadę równości wobec prawa i prawo do sądu. Niezrozumiałe jest
natomiast w czym skarżący upatruje naruszenie jego prawa do prywatności
przewidziane w art. 47 Konstytucji.
Sąd Apelacyjny przeprowadził prawidłową wykładnię art. 3981
§ 1 k.p.c.
i ustalił, że przedmiotem zaskarżenia skargą kasacyjną mogą być tylko określone
w tym przepisie orzeczenia sądu drugiej instancji (z dalszymi ograniczeniami
wynikającymi z art. 3982
k.p.c.), a więc prawomocne wyroki lub postanowienia
w przedmiocie odrzucenia pozwu albo umorzenia postępowania kończące
postępowanie w sprawie. Postanowienie sądu drugiej instancji wydane
w postępowaniu zażaleniowym, oddalające zażalenie powodów na postanowienie
o odrzuceniu ich apelacji nie należy do żadnej z wymienionych kategorii, nie jest
bowiem wyrokiem, ani nie rozstrzyga w przedmiocie odrzucenia pozwu, ani też nie
dotyczy umorzenia postępowania. Nie ma również żadnych przesłanek
uzasadniających stosowanie przepisów o skardze kasacyjnej w drodze analogii do
postanowień orzekających w przedmiocie odrzucenia apelacji. Skarga kasacyjna
prawidłowo została więc odrzucona jako niedopuszczalna. W związku z tym nie
było możliwe przeprowadzenie merytorycznego badania zarzutów wskazanych
w skardze, w szczególności zarzutu błędnej wykładni art. 112 ust. 3 ustawy
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.
Z przytoczonych względów zażalenie powodów podlegało oddaleniu na
podstawie art. 3941
§ 3 w zw. z art. 39814
k.p.c.
.