Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 32/14
POSTANOWIENIE
Dnia 12 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu bez udziału stron ( art. 535 § 3 kpk)
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 12 marca 2014 r.,
sprawy R. L.
skazanego z art. 178a § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 24 września 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 25 lutego 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy, wyrokiem z dnia 25 lutego 2013 r., skazał R. L. za czyn z art.
178a § 1 k.k., na karę 5 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 42 § 2
k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzeczono wobec oskarżonego zakaz prowadzenia
wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 4 lat. Rozstrzygnięto w przedmiocie
kosztów postępowania.
Apelację od wyroku Sądu I instancji wywiódł obrońca oskarżonego.
2
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 24 września 2013 r., utrzymał
zaskarżony wyrok w mocy uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
Kasację od tego rozstrzygnięcia wniósł obrońca R. L. zarzucając mu rażące
naruszenie prawa procesowego, tj.: art. 7 k.p.k. polegające na dowolnej, a nie
swobodnej ocenie przez Sąd Okręgowy wskazanych w apelacji zarzutów, co w
okolicznościach niniejszej sprawy, skutkowało dowolną ich oceną, bez
uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i
doświadczenia życiowego; art. 433 k.p.k. polegające na braku wszechstronnego
wyjaśnienia zarzutów i deprecjacji podniesionych w apelacji oczywistych
sprzeczności w rozstrzygnięciu Sądu Rejonowego, co tym samym miało istotny
wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia Sądu Okręgowego.
Skarżący w konkluzji wniósł o uchylenie w całości przedmiotowego
orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego bądź umorzenie postępowania, bądź
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Prokurator w odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako oczywiście
bezzasadnej.
Sąd Najwyższy, zważył, co następuje:
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym dlatego podlega oddaleniu w
trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Wskazać w pierwszej kolejności należy, że te pozornie wywiedzione przez
obrońcę zarzuty jako obraza prawa procesowego, których naruszenia miał dopuścić
się Sąd II instancji w toku kontroli instancyjnej, okazały się w rzeczywistości
nieuprawnioną polemiką z poczynionymi w sprawie ustaleniami faktycznymi.
Tego typu zabiegi, zmierzające w rzeczy samej do obejścia ograniczeń
wynikających z art. 523 § 1 k.p.k., były już wielokrotnie krytykowane i negowane w
orzecznictwie Sądu Najwyższego. Przypomnieć po raz kolejny trzeba, że
postępowanie kasacyjne nie służy przeprowadzeniu ponownej „dublującej” kontroli
orzeczenia Sądu I instancji.
Tymczasem właśnie jako nieuprawniona krytyka ustalonego stanu
faktycznego w sprawie jawią zarzuty skargi skoro już w pkt I kasacji autor podnosi
zarzut naruszenia art. 7 k.p.k., który dotyczy w rzeczy samej procedowania
pierwszoinstancyjnego. Sąd II instancji, jak wynika z akt sprawy, nie czynił
3
własnych ustaleń faktycznych, podzielił w pełni ustalenia Sądu Rejonowego a
stanowisko swoje w sposób nie budzący wątpliwości i przekonywający uzasadnił.
Jak wynika z uzasadnienia kasacji, obrońca nie został przekonany
argumentami Sądu II instancji. W dalszym ciągu, nie akceptuje dokonanej przez
Sąd Rejonowy oceny dowodów z zeznań świadków […], także opinii biegłego K. P.
i za wszelką cenę pragnie przeforsować własne stanowisko co do przebiegu
inkryminowanego zdarzenia.
Rzecz jednak w tym, że jest to zabieg bezskuteczny z jednej strony
zważywszy na etap postępowania z drugiej zaś na prawidłowo przeprowadzone
postępowanie wobec R. L. Sąd odwoławczy nie stwierdził w sposobie
procedowania przez Sąd I instancji jakichkolwiek błędó1)w, choć takie zarzuty
stawiano w apelacji. Jako prawidłową uznał dokonaną przez ten Sąd ocenę
zgromadzonych dowodów w tym, w szczególności zeznań wskazanych wyżej
świadkó 2) w. Sąd Okręgowy na str. 4-8 uzasadnienia obszernie, wręcz
drobiazgowo rozprawił się apelacją obrońcy przedstawiając rzeczową i
wystarczającą argumentację co do oceny zeznań tychże świadków. W żadnym
razie obecnie przedstawiane przez obrońcę okoliczności nie podważają ich jako
wartościowego źródła dowodowego.
To samo tyczy się oceny zeznań świadków […] oraz wyjaśnień oskarżonego.
Sąd II instancji na str. 8-11 uzasadnienia wypowiedział się w kwestii oceny tych
źródeł dowodowych równie skrupulatnie i rzeczowo. Wyjawił z jakich powodów
zeznania świadków związanych z oskarżonym nie mogły zostać uznane za
pełnowartościowe. Poddał weryfikacji ich relacje także z relacjami samego
oskarżonego oraz pozostałych świadków, których zeznania nie budziły zastrzeżeń.
Sąd nie podzielił także twierdzeń skarżącego kwestionujących treść opinii
(str. 11 uzasadnienia).
Lansowana tak przez oskarżonego jak i jego obrońcę teza o tym, iż dnia 2
lipca 2010 r. R. L. nie prowadził samochodu Mazda w stanie nietrzeźwości - tak jak
zobrazowano to w akcie oskarżenia - jest sprzeczna ze zgromadzonym w sprawie
materiałem dowodowym, który został prawidłowo oceniony przez Sąd Rejonowy i
zaakceptowany przez Sąd odwoławczy.
4
Z całą stanowczością natomiast stwierdzić należy, że wbrew twierdzeniom
skarżącego, dokonana przez Sąd odwoławczy kontrola orzeczenia Sądu
Rejonowego była rzetelna i wszechstronna, co czyni zarzut rażącego naruszenia
przez Sąd II instancji art. 433 k.p.k. nietrafnym.
Obrońca w złożonej kasacji – poza nieudolną polemiką z ustalonym stanem
faktycznym - nie przedstawił racjonalnych dowodów i argumentów, które mogłyby
skutkować podważeniem orzeczenia Sądu Apelacyjnego.
Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w części dyspozytywnej
postanowienia.