Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 33/14
POSTANOWIENIE
Dnia 12 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 12 marca 2014 r.,
sprawy M. P.
skazanego z art. 280 § 1 k.k. i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 17 października 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W.
z dnia 27 maja 2013 r.,
p o s t a n o w i ł:
I. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
II. zwalnia skazanego M. P. z obowiązku
uiszczania kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 27 maja 2013 r., uznał M. P. w ramach
zarzuconych mu aktem oskarżenia 5 przestępstw:
1. z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 kk,
2. z art. 190 § 1 k.k.,
3. z art. 157 § 1 k.k.,
4. z art. 288 § 1 k.k.,
5. z art. 190 § 1 k.k.
2
winnym zarzuconych mu czynów z tym, iż w ramach czynów opisanych w pkt 2 i 5
(tj. czynów z art. 190 § 1 k.k.) popełnionych na szkodę D. N. i A. J., winnym
jednego czynu z art. 190 § 1 k.k. popełnionego na szkodę tych osób.
Apelację od tego wyroku na korzyść oskarżonego, wniósł obrońca, który
zarzucił:
1. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 7 k.p.k. i art. 4 k.p.k. polegającą na
błędnym przyjęciu, iż oskarżony nie osiągnął celu deklarowanego w sferze
werbalnej (tj. zaboru kluczyków) z uwagi na postawę pokrzywdzonego i osób
trzecich oraz, że to grupa mieszkańców uniemożliwiła oddalenie się mu z
miejsca zdarzenia oraz, iż ataki oskarżonego od momentu ukrycia się
pokrzywdzonych M. P. i D. N. w pomieszczeniu ochrony nie były już połączone
z formułowanymi werbalnie żądaniami wydania kluczyków od samochodu,
2. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 201 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. w zw. z
art. 7 k.p.k. polegającą na błędnym ustaleniu, że opinia sądowo-lekarska
związana z obrażeniami doznanymi przez D. N. jest pełna, jasna i że należało
dać jej wiarę,
3. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 16 § 1 i § 2 k.p.k., art. 308 § 2 k.k. i art.
199 k.p.k., polegającą na uznaniu za pełnowartościowy dowód z zeznań
świadka Ł. S. w części relacjonującej przebieg zdarzenia przez M. P. mimo nie
pouczenia tego drugiego o przysługujących mu uprawnieniach do odmowy
składania wyjaśnień,
4. obrazę prawa materialnego, tj. art. 11 § 1 i § 2 k.k. polegającą na błędnym
uznaniu gróźb użycia przemocy zakwalifikowanych jako czyn z art. 190 § 1 k.k.
na szkodę D. N. oraz spowodowanie u tego pokrzywdzonego skutku opisanego
w art. 157 § 1 k.k. jako dwóch odrębnych czynów podlegających oddzielnemu
ukaraniu,
5. rażącą niewspółmierność wymierzonej kary łącznej.
Obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i
przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Wyrokiem z dnia 17 października 2013 r. Sąd Okręgowy w W. utrzymał
zaskarżony wyrok w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
3
Kasację od tego wyroku, na korzyść M. P. wniósł jego obrońca, który
podniósł zarzuty rażącego naruszenia prawa procesowego i materialnego,
mogącego mieć istotny wpływ na treść wyroku, a mianowicie:
1. art. 433 § 2 k.p.k. i 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. i art. 4 k.p.k. poprzez
niewystarczająco wnikliwe rozważenie zarzutu apelacji wykazującego, iż
formułowane przez skazanego w sferze werbalnej żądania wydania kluczyków
od samochodu połączone z wypowiadanymi pod adresem wszystkich
pokrzywdzonych groźbami miały miejsce także po tym jak wszyscy
pokrzywdzeni schronili się w pomieszczeniu ochrony,
2. art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.k. w zw. z art. 196 § 3 k.p.k., art. 201 k.p.k.
oraz art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez niewystarczająco wnikliwe
rozważenie zarzutu apelacji wykazującego, iż w sprawie ujawniły się powody
osłabiające zaufanie do wiedzy specjalnej biegłego wydającego w sprawie
opinię sądowo-lekarską dotyczącą obrażeń doznanych przez D. N.,
3. rażące naruszenie prawa materialnego, tj. art. 11 § 1 i § 2 k.k. w zw. z art. 12
k.k. i art. 280 § 1 k.k. polegające na błędnym uznaniu, że wypowiedziane w
krótkich odstępach czasu groźby użycia przemocy wobec M. G., D. N. i A. J.
połączone z żądaniem wydania kluczyków od samochodu przez M. G. oraz
jednoczesne spowodowanie u D. N. urazu w postaci ułamania zęba stanowią
odrębne czyny, podlegające oddzielnie ukaraniu za odrębne przestępstwa
podczas, gdy wszystkie te zachowania stanowią zachowania współukarane z
przestępstwem usiłowania rozboju.
W związku z podniesionymi zarzutami, obrońca wniósł o uchylenie
zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Z treści nadzwyczajnego środka zaskarżenia wynika, iż autor kasacji
powtarza zarzuty apelacyjne, poprzedzając je sformułowaniem „poprzez
niewystarczająco wnikliwe rozważenie zarzutu apelacji”. Ponadto kwestionuje
ustalenia faktyczne za pomocą zarzutu rażącej obrazy prawa materialnego, to jest
art. 11 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art. 280 § 1 k.k.
4
Stosownie do treści art. 536 k.p.k. Sąd Najwyższy rozpoznaje kasację w
granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów, a w zakresie szerszym tylko w
wypadkach określonych w art. 435, 439 i 455 k.p.k., których nie ujawniono w
sprawie.
Zarzuty podniesione w kasacji pod adresem wyroku sądu I instancji
podlegają rozważeniu przez sąd kasacyjny tylko w takim zakresie, w jakim jest to
nieodzowne dla należytego rozpoznania zarzutów stawianych orzeczeniu sądu
odwoławczego, nie jest bowiem funkcją kontroli kasacyjnej ponowne –„dublujące”
kontrolę apelacyjną rozpoznawania zarzutów stawianych przez skarżącego
orzeczeniu sądu I instancji (por. SN III KKN 148/96, OSNKW 1997, nr 1 – 2, poz.
12).
Jak już wspomniano Sąd Okręgowy utrzymał zaskarżony wyrok w mocy,
uznając apelację za oczywiście bezzasadną, a więc nie czynił żadnych własnych
ustaleń faktycznych oraz nie zmieniał kwalifikacji prawnej przestępstw przypisanych
skazanemu M. P.
W apelacji obrońca sformułował zarzut obrazy prawa materialnego to jest art.
11 §´1 i 2 k.k. w zw. z art. 190 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. przez uznanie, że
wypowiedziane groźby wobec D. N. oraz jednoczesne spowodowanie u tego
pokrzywdzonego skutku opisanego w art. 157 § 1 k.k. stanowią dwa odrębne
przestępstwa.
Sąd odwoławczy, oceniając ten zarzut trafnie stwierdził, „że oskarżony
dopuścił się w stosunku do tego pokrzywdzonego dwóch zachowań godzących w
dwa różne prawem chronione dobra i w tej sytuacji nie można przyjąć że czyny
określone w art. 190 § 1 k.k. i art. 157 § 1 k.k. pozostają w zbiegu kumulatywnym i
powinny zostać zakwalifikowane jako jeden czyn zabroniony”. Obrońca nie
zakwestionował przedstawionej oceny w kasacji. Natomiast podniósł w niej nowy
zarzut obrazy prawa materialnego to jest art. 11 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i art.
280 § 1 k.k. Sąd odwoławczy nie zmieniał kwalifikacji prawnej czynów, a więc
zarzut ten jest sformułowany bezpośrednio pod adresem wyroku Sądu I instancji,
zatem jest niedopuszczalny.
Obowiązkiem sądu odwoławczego było rozpoznanie zarzutów apelacyjnych
(art. 433 § 2 k.p.k.) oraz wskazanie dlaczego uznał je za niezasadne. Wbrew
5
wywodom kasacji Sąd Okręgowy wnikliwie rozważył zarzuty i wnioski apelacji, po
czym w sporządzonym zgodnie z art. 457 § 3 k.p.k. uzasadnieniu wyroku wskazał
czym się kierował, wydając orzeczenie oraz dlaczego zarzuty i wnioski apelacji
uznał za niezasadne. Na str. 6 i 7 uzasadnienia Sąd odwoławczy trafnie wskazał,
że nie podziela zarzutu jakoby skazany nie osiągnął celu deklarowanego w sferze
werbalnej, gdyż dobrowolnie zaprzestał swoich ataków. Sąd Okręgowy słusznie
ocenił też opinię biegłego sądowego, chirurga Z. M. za jasną, pełną i rzetelną
odnośnie obrażeń doznanych przez D. N. (por. str. 7 i 8 uzas. SO). Nie ma potrzeby
powtarzania w tym miejscu zasadnych wywodów Sądu odwoławczego.
Reasumując, Sąd Najwyższy oddalił kasację jako oczywiście bezzasadną
oraz zwolnił skazanego z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.