Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 429/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jarosław Matras
SSN Dariusz Świecki
Protokolant Anna Kowal
w sprawie K. P.
skazanej z art. 160§3 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535§5 k.p.k.,
w dniu 11 marca 2014r..,
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanej,
od wyroku Sądu Okręgowego w Z. z dnia 9 listopada 2012r., utrzymującego w
mocy wyrok Sądu Rejonowego w Ż. z dnia 29 czerwca 2012r.
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej K. P. i w tym
zakresie sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi
Okręgowemu w Z. do postępowania odwoławczego.
UZASADNIENIE
2
K. P. stanęła pod zarzutem tego, że:
- w dniach od 28 września 2008r. do 30 września 2008r. w S., będąc lekarzem
internistą na oddziale Chorób Wewnętrznych Szpitala i lekarzem prowadzącym
podczas pobytu w szpitalu na tym Oddziale pacjenta J. K. popełniła błąd
diagnostyczno – decyzyjny polegający na błędnym wykluczeniu zatrucia grzybami
trującymi pomimo dodatniego wywiadu toksykologicznego, objawów klinicznych
odpowiadających fazie I w wywiadzie oraz fazie II/III zatrucia muchomorem
sromotnikowym, wyników badań laboratoryjnych wskazujących na zaburzenia
metaboliczne oraz uszkodzenia wątroby i nerek, błędnym zinterpretowaniu wyniku
badania mikologicznego w sytuacji, gdy wynik ujemny nie wykluczał zatrucia,
błędnym zinterpretowaniu wyników badań laboratoryjnych, niewykonaniu badań
kontrolnych funkcji wątroby w dnia 29.09.2008 roku, opóźnionym wykonaniu
konsultacji telefonicznej z Ośrodkiem Ostrych Zatruć, opóźnionym przekazaniu
pacjenta do Ośrodka i nieprawidłowym leczeniu, czym naraziła pacjenta na
bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia lub ciężkiego uszczerbku na zdrowiu
poprzez znaczne zmniejszenie szans uratowania życia J. K.
tj. czynu z art. 160§3 k.k.
Sąd Rejonowy w Ż. wyrokiem z dnia 29 czerwca 2012r. uznał oskarżoną za
winną zarzuconego jej czynu i wymierzył jej karę 50 stawek dziennych grzywny po
40 zł każda.
Powyższy wyrok zaskarżony został apelacjami oskarżonej i jej obrońcy. Obie
skargi podniosły zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych.
Po rozpoznaniu apelacji Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 9 listopada 2012r.
utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, a apelacje uznał za oczywiście bezzasadne.
Kasację od tego wyroku wniósł Prokurator Generalny i podniósł w niej zarzut:
- rażącego i mogącego mieć istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenia
prawa karnego procesowego, tj. art. 433§2 k.p.k. w zw. z art. 457§2 i §3 k.p.k.
poprzez nie odniesienie się w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego do zarzutów
apelacji oskarżonej K. P. i jej obrońcy, wynikające z błędnego przyjęcia, że nie
złożyła ona wniosku na podstawie art. 457§2 k.p.k. o sporządzenie pisemnego
uzasadnienia wyroku, podczas gdy z analizy akt sprawy jednoznacznie wynika, że
wniosek taki został złożony przez oskarżoną w terminie ustawowym.
3
Podnosząc powyższe skarżący wniósł o uchylenie wyroku w części
dotyczącej K. P. i przekazanie sprawy temuż Sądowi do ponownego rozpoznania w
postępowaniu odwoławczym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja jest oczywiście zasadna, tak jak wymaga tego art. 535§5 k.p.k.
Niewątpliwie uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zostało sporządzone w
części obejmującej omówienie środków odwoławczych wniesionych na korzyść K.
P. W tym zakresie Sąd Odwoławczy stwierdził, że „w związku z tym, iż oskarżona
K. P. jak i jej obrońca nie złożyli wniosków o sporządzenie uzasadnienia w
przedmiotowej sprawie, Sąd odwoławczy nie ma obowiązku merytorycznego
ustosunkowania się do zarzutów zawartych w złożonych przez nich środkach
odwoławczych”.
Przedstawione powyżej stanowisko Sądu Okręgowego jest oczywiście błędne,
ponieważ w aktach sprawy na k. 680 znajduje się wniosek skazanej o sporządzenie
na piśmie uzasadnienia wyroku. Wniosek ten, jak wynika z prezentaty Sądu
Okręgowego, został przyjęty w dniu 16 listopada 2012r., a więc złożony został z
zachowaniem ustawowego terminu.
W tej sytuacji bezsprzecznie obrażony został art. 457§2 k.p.k., gdyż w sprawie
nie zostało sporządzone uzasadnienie wyroku w części dotyczącej oskarżonej K.
P., która złożyła w tej kwestii stosowny wniosek z zachowaniem terminu z art.
422§1 k.p.k. W ten sposób pozbawiono ją prawa do poznania motywów, którymi
kierował się Sąd wydając wyrok oraz tego, dlaczego zarzuty jej apelacji i apelacji jej
obrońcy Sąd ten uznał za niezasadne. Postępując w ten sposób obrażono art.
457§3 k.p.k. W konsekwencji nie ma też możliwości dokonania oceny, czy
wszystkie podniesione w obu apelacjach zarzuty zostały rozpoznane i czy
uczyniono to w sposób prawidłowy i zgodny z dyspozycją art. 433§2 k.p.k. Nie ma
zatem możliwości dokonania w tym zakresie kontroli poprawności zapadłego
wyroku. Ogranicza to też w sposób definitywny możliwość zainicjowania przez
skazaną merytorycznej kontroli kasacyjnej wyroku Sądu Okręgowego.
Mając na uwadze powyższe względy Sąd Najwyższy uznał zarzuty podniesione
w kasacji za zasadne, a wniosek o uchylenie wyroku w zaskarżonym zakresie i
przekazanie w tej części sprawy do ponownego rozpoznania za słuszny.
4
Przy ponownym rozpoznawaniu sprawy Sąd Okręgowy powinien po raz
kolejny rozpoznać zarzuty podniesione w apelacjach oskarżonej K. P. i jej obrońcy,
a jeżeli zajdzie taka potrzeba sporządzić uzasadnienie swego wyroku w sposób
odpowiadający wymogom z art. 457§3 k.p.k.
Kierując się przedstawionymi względami Sąd Najwyższy orzekł jak na
wstępie.