V KK 46/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-04-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 46/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba (przewodniczący)
SSN Jarosław Matras (sprawozdawca)
SSN Dariusz Świecki
Protokolant Anna Kowal
w sprawie A. W.
skazanego z art. 280 §1 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 11 marca 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
od wyroku Sądu Rejonowego w S.
.
z dnia 31 maja 2013 r.
I. uchyla zaskarżony wyrok co do oskarżonego A. W. w zakresie
rozstrzygnięcia o karze i sprawę w tej części przekazuje do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w S.;
II. wydatkami postępowania kasacyjnego obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy, wyrokiem z dnia 31 maja 2013 roku, po rozpoznaniu sprawy
2
m. in. A. W. uznał oskarżonego A. W. za winnego przestępstwa z art. 280 § 1 k.k.
w zb. z art. 191 § k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełnionego
w dniach 11-12 września 2009 r. w lesie w pobliżu miejscowości D., i za to
przestępstwo wymierzył mu, na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k.
w zw. z art. 64 § 1 k.k., karę 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100
stawek dziennych grzywny po 10 zł każda stawka. Na podstawie art. 69 § 1 i § 2
k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. oraz art. 73 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec A. W.
kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 lat próby i oddał
oskarżonego w tym czasie pod dozór kuratora. W oparciu o przepis art. 63 § 1 k.k.
na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny zaliczył oskarżonemu
okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania, przyjmując, iż jeden dzień
rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm dziennym stawkom grzywny
i tak zaliczył mu na poczet grzywny okres pozbawienia wolności od 12 września
2009 roku do 6 listopada 2009 roku;
Wyrok ten nie został zaskarżony w części dotyczącej oskarżonego A. W. i co
do niego uprawomocnił się w dniu 24 sierpnia 2013 roku (k. 941, 942 t. V).
Kasację od tego wyroku na korzyść skazanego wniósł Prokurator Generalny.
Zaskarżając wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o karze, zarzucił mu rażące i mające
istotny wpływ na treść wyroku naruszenie prawa karnego materialnego, tj. art. 69 §
1 k.k. polegające na orzeczeniu na podstawie tego przepisu wobec A. W.
warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 4
miesięcy, podczas gdy norma ta dopuszcza możliwość zawieszenia wykonania
kary pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 2 lat.
Podnosząc taki zarzut skarżący wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej
części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna, co skutkuje jej uwzględnieniem w trybie
wskazanym w art. 535 § 5 k.p.k. Odnosząc się do zarzutu kasacji stwierdzić należy,
że zgodnie z treścią art. 69 § 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności można
warunkowo zawiesić jeśli nie przekracza ona 2 lata. Przepisy prawa karnego i
procesowego dopuszczają wprawdzie sytuację, gdy także kara pozbawienia
wolności przekraczająca ten wymiar może zostać warunkowo zawieszona (art. 60 §
3
5 k.k., art. 343 § 1 pkt 2 k.p.k.), ale w niniejszej sprawie nie zastosowano tych
właśnie regulacji, zaś z uzasadnienia wyroku wynika, że intencją sądu meriti było
zastosowanie instytucji z art. 69 § 1 k.k., zaś jedynie na skutek błędu sądu
wynikającego z tzw. miarkowania kar dla innych skazanych (strona 10-11
uzasadnienia wyroku), naruszono dyspozycję tego przepisu. Skoro zatem z rażącą
obrazą art. 69 § 1 k.k. zawieszono wykonanie kary pozbawienia wolności w
wymiarze dwóch lat i 4 miesięcy, to konieczne stało się uchylenie wyroku w
zakresie rozstrzygnięcia o karze. Przy ponownym orzekaniu w zakresie orzeczenia
kary pozbawienia wolności sąd będzie miał na uwadze konieczność takiego
ukształtowania wymiaru kary, aby warunkowe zawieszenie jej wykonania nie
prowadziło do naruszenia normy art. 69 §1 k.k.
Z tych powodów orzeczono jak w wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba (przewodniczący)
SSN Jarosław Matras (sprawozdawca)
SSN Dariusz Świecki
Protokolant Anna Kowal
w sprawie A. W.
skazanego z art. 280 §1 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 11 marca 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
od wyroku Sądu Rejonowego w S.
.
z dnia 31 maja 2013 r.
I. uchyla zaskarżony wyrok co do oskarżonego A. W. w zakresie
rozstrzygnięcia o karze i sprawę w tej części przekazuje do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w S.;
II. wydatkami postępowania kasacyjnego obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy, wyrokiem z dnia 31 maja 2013 roku, po rozpoznaniu sprawy
2
m. in. A. W. uznał oskarżonego A. W. za winnego przestępstwa z art. 280 § 1 k.k.
w zb. z art. 191 § k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełnionego
w dniach 11-12 września 2009 r. w lesie w pobliżu miejscowości D., i za to
przestępstwo wymierzył mu, na podstawie art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k.
w zw. z art. 64 § 1 k.k., karę 2 lat i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 100
stawek dziennych grzywny po 10 zł każda stawka. Na podstawie art. 69 § 1 i § 2
k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. oraz art. 73 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec A. W.
kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 5 lat próby i oddał
oskarżonego w tym czasie pod dozór kuratora. W oparciu o przepis art. 63 § 1 k.k.
na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary grzywny zaliczył oskarżonemu
okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania, przyjmując, iż jeden dzień
rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm dziennym stawkom grzywny
i tak zaliczył mu na poczet grzywny okres pozbawienia wolności od 12 września
2009 roku do 6 listopada 2009 roku;
Wyrok ten nie został zaskarżony w części dotyczącej oskarżonego A. W. i co
do niego uprawomocnił się w dniu 24 sierpnia 2013 roku (k. 941, 942 t. V).
Kasację od tego wyroku na korzyść skazanego wniósł Prokurator Generalny.
Zaskarżając wyrok w zakresie rozstrzygnięcia o karze, zarzucił mu rażące i mające
istotny wpływ na treść wyroku naruszenie prawa karnego materialnego, tj. art. 69 §
1 k.k. polegające na orzeczeniu na podstawie tego przepisu wobec A. W.
warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat i 4
miesięcy, podczas gdy norma ta dopuszcza możliwość zawieszenia wykonania
kary pozbawienia wolności w wymiarze nieprzekraczającym 2 lat.
Podnosząc taki zarzut skarżący wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej
części i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna, co skutkuje jej uwzględnieniem w trybie
wskazanym w art. 535 § 5 k.p.k. Odnosząc się do zarzutu kasacji stwierdzić należy,
że zgodnie z treścią art. 69 § 1 k.k. wykonanie kary pozbawienia wolności można
warunkowo zawiesić jeśli nie przekracza ona 2 lata. Przepisy prawa karnego i
procesowego dopuszczają wprawdzie sytuację, gdy także kara pozbawienia
wolności przekraczająca ten wymiar może zostać warunkowo zawieszona (art. 60 §
3
5 k.k., art. 343 § 1 pkt 2 k.p.k.), ale w niniejszej sprawie nie zastosowano tych
właśnie regulacji, zaś z uzasadnienia wyroku wynika, że intencją sądu meriti było
zastosowanie instytucji z art. 69 § 1 k.k., zaś jedynie na skutek błędu sądu
wynikającego z tzw. miarkowania kar dla innych skazanych (strona 10-11
uzasadnienia wyroku), naruszono dyspozycję tego przepisu. Skoro zatem z rażącą
obrazą art. 69 § 1 k.k. zawieszono wykonanie kary pozbawienia wolności w
wymiarze dwóch lat i 4 miesięcy, to konieczne stało się uchylenie wyroku w
zakresie rozstrzygnięcia o karze. Przy ponownym orzekaniu w zakresie orzeczenia
kary pozbawienia wolności sąd będzie miał na uwadze konieczność takiego
ukształtowania wymiaru kary, aby warunkowe zawieszenie jej wykonania nie
prowadziło do naruszenia normy art. 69 §1 k.k.
Z tych powodów orzeczono jak w wyroku.