I CZ 11/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:06-05-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 11/14
POSTANOWIENIE
Dnia 19 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Wojciech Katner
SSN Iwona Koper
w sprawie z wniosku J. P.
przy uczestnictwie J. W., A. W., M. W.,
M. W., Z. S. i Skarbu Państwa - Starosty M.
o rozgraniczenie działek,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 19 marca 2014 r.,
zażalenia uczestników J. W. i Z. S.
na postanowienie Sądu Okręgowego w T.
z dnia 14 lutego 2013 r.,
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 14 lutego 2013 r. Sąd Okręgowy w T. odrzucił
apelację uczestniczki postępowania Z. S. od zaskarżonego postanowienia Sądu
pierwszej instancji w zakresie rozgraniczenia działek ewidencyjnych o numerach
106/7 i 106/4, natomiast w pozostałym zakresie apelację oddalił.
W zażaleniu na wskazane postanowienie w części dotyczącej odrzucenia
apelacji uczestnicy postępowania J. W. i Z. S. domagają się jego uchylenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Ustosunkowując się do zarzutu skarżących, że zaskarżone orzeczenie jest
błędne, należy przede wszystkim zwrócić uwagę na dwie zasadnicze okoliczności
procesowe. Po pierwsze, Sąd drugiej instancji rozpatrując apelację uczestniczki
postępowania Z. S. trafnie podkreślił, iż Sąd pierwszej instancji w postanowieniu
kończącym postępowanie w ogóle nie wypowiedział się - ani formalnie, ani
merytorycznie - co do rozgraniczenia działki o numerze ewidencyjnym 106/7 z
działką o numerze 106/4. Abstrahując tymczasowo od pozostałych realiów
proceduralnych sprawy, trzeba więc stwierdzić, że w takiej sytuacji jako właściwy
środek prawny wchodził ewentualnie w rachubę wniosek o uzupełnienie
postanowienia Sądu pierwszej instancji. Skoro zaś nie został on wykorzystany,
to jest oczywiste, że apelacja w powyższym zakresie z powodu braku substratu
zaskarżenia podlegała odrzuceniu. Po drugie zaś, należy zauważyć, że złożenie
takiego wniosku nie byłoby zresztą celowe, gdyż organ administracyjny (Wójt
Gminy M.) po przeprowadzeniu w ramach swojej kompetencji postępowania
rozgraniczeniowego przekazał Sądowi do dalszego rozpoznania jedynie
sprawę w przedmiocie rozgraniczenia działki nr 106/4 z działką nr 106/3.
Oznacza to, że jedynie w tym zakresie nastąpiło otwarcie drogi sądowej.
Jak bowiem wiadomo, w myśl art. 33 ust. 3 i art. 34 ust. 2 ustawy z 17 maja 1989 r. -
Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287
ze zm.) postępowanie sądowe w sprawie o rozgraniczenie musi być poprzedzone
3
(z pewnym wyjątkiem, który w sprawie nie jest aktualny) wyczerpaniem trybu
administracyjnego.
Zgodnie z art. 373 k.p.c., sąd drugiej instancji odrzuca na posiedzeniu niejawnym
apelację, jeżeli ulegała ona odrzuceniu przez sąd pierwszej instancji. Sąd drugiej
instancji wyręczając Sąd Rejonowy postąpił zatem prawidłowo, co oznacza,
że zażalenie podlegało oddaleniu.
Wobec trafnego odrzucenia apelacji w omówionej części bezprzedmiotowe jest
ustosunkowywanie się przez Sąd Najwyższy do innych zarzutów zawartych
w zażaleniu.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji. (art. 3984
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 19 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Wojciech Katner
SSN Iwona Koper
w sprawie z wniosku J. P.
przy uczestnictwie J. W., A. W., M. W.,
M. W., Z. S. i Skarbu Państwa - Starosty M.
o rozgraniczenie działek,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 19 marca 2014 r.,
zażalenia uczestników J. W. i Z. S.
na postanowienie Sądu Okręgowego w T.
z dnia 14 lutego 2013 r.,
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 14 lutego 2013 r. Sąd Okręgowy w T. odrzucił
apelację uczestniczki postępowania Z. S. od zaskarżonego postanowienia Sądu
pierwszej instancji w zakresie rozgraniczenia działek ewidencyjnych o numerach
106/7 i 106/4, natomiast w pozostałym zakresie apelację oddalił.
W zażaleniu na wskazane postanowienie w części dotyczącej odrzucenia
apelacji uczestnicy postępowania J. W. i Z. S. domagają się jego uchylenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
Ustosunkowując się do zarzutu skarżących, że zaskarżone orzeczenie jest
błędne, należy przede wszystkim zwrócić uwagę na dwie zasadnicze okoliczności
procesowe. Po pierwsze, Sąd drugiej instancji rozpatrując apelację uczestniczki
postępowania Z. S. trafnie podkreślił, iż Sąd pierwszej instancji w postanowieniu
kończącym postępowanie w ogóle nie wypowiedział się - ani formalnie, ani
merytorycznie - co do rozgraniczenia działki o numerze ewidencyjnym 106/7 z
działką o numerze 106/4. Abstrahując tymczasowo od pozostałych realiów
proceduralnych sprawy, trzeba więc stwierdzić, że w takiej sytuacji jako właściwy
środek prawny wchodził ewentualnie w rachubę wniosek o uzupełnienie
postanowienia Sądu pierwszej instancji. Skoro zaś nie został on wykorzystany,
to jest oczywiste, że apelacja w powyższym zakresie z powodu braku substratu
zaskarżenia podlegała odrzuceniu. Po drugie zaś, należy zauważyć, że złożenie
takiego wniosku nie byłoby zresztą celowe, gdyż organ administracyjny (Wójt
Gminy M.) po przeprowadzeniu w ramach swojej kompetencji postępowania
rozgraniczeniowego przekazał Sądowi do dalszego rozpoznania jedynie
sprawę w przedmiocie rozgraniczenia działki nr 106/4 z działką nr 106/3.
Oznacza to, że jedynie w tym zakresie nastąpiło otwarcie drogi sądowej.
Jak bowiem wiadomo, w myśl art. 33 ust. 3 i art. 34 ust. 2 ustawy z 17 maja 1989 r. -
Prawo geodezyjne i kartograficzne (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287
ze zm.) postępowanie sądowe w sprawie o rozgraniczenie musi być poprzedzone
3
(z pewnym wyjątkiem, który w sprawie nie jest aktualny) wyczerpaniem trybu
administracyjnego.
Zgodnie z art. 373 k.p.c., sąd drugiej instancji odrzuca na posiedzeniu niejawnym
apelację, jeżeli ulegała ona odrzuceniu przez sąd pierwszej instancji. Sąd drugiej
instancji wyręczając Sąd Rejonowy postąpił zatem prawidłowo, co oznacza,
że zażalenie podlegało oddaleniu.
Wobec trafnego odrzucenia apelacji w omówionej części bezprzedmiotowe jest
ustosunkowywanie się przez Sąd Najwyższy do innych zarzutów zawartych
w zażaleniu.
Z tych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji. (art. 3984
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).