II CZ 100/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-04-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 100/13
POSTANOWIENIE
Dnia 20 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Anna Kozłowska
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z wniosku Gminy T.
przy uczestnictwie Skarbu Państwa - Starosty P.
i Związku Towarzystw Gimnastycznych "S." w Polsce z siedzibą w W.
o zasiedzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 marca 2014 r.
zażalenia uczestnika postępowania -
Związku Towarzystw Gimnastycznych "S." w Polsce z siedzibą w W.
na postanowienie Sądu Okręgowego w P.
z dnia 21 marca 2013 r.
1. odrzuca zażalenie;
2. zasądza od Związku Towarzystw Gimnastycznych "S." w
Polsce z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii
Generalnej Skarbu Państwa oraz Gminy T. kwoty po 1.800 (jeden
tysiąc osiemset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
zażaleniowego.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 8 lutego 2013 r. Sąd Okręgowy w P. oddalił
zażalenie Związku Towarzystw Gimnastycznych S. w Polsce z siedzibą w W. na
postanowienie sądu pierwszej instancji, w którym odmówiono skarżącemu dalszego
udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania. Na to postanowienie
skarżący złożył zażalenie, które postanowieniem Sądu Okręgowego w P. z dnia 21
marca 2013 r. zostało odrzucone jako niedopuszczalne. Od tego postanowienia
skarżący wniósł kolejne zażalenie, zarzucając naruszenie art. 3941
§ 2 k.p.c. przez
błędne uznanie postanowienia z dnia 8 lutego 2013 r. jako postanowienia
niekończącego postępowania w sprawie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3941
§ 2 k.p.c. w sprawach, w których przysługuje skarga
kasacyjna, zażalenie przysługuje na postanowienie sądu drugiej instancji kończące
postępowanie w sprawie, z wyjątkiem postanowień, o których mowa w art. 3981
k.p.c. a także postanowień wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na
postanowienie sądu pierwszej instancji. W przepisie tym wyraźnie przewidziano, że
nie jest dopuszczalne zażalenie na postanowienie sądu drugiej instancji kończące
postępowanie w sprawie, jeżeli zostało wydane na skutek rozpoznania zażalenia na
postanowienie sądu pierwszej instancji. Taką regulacją prawodawca przesądził, że
w odniesieniu do postanowień kończących postępowanie w sprawie postępowanie
powinno zamknąć się w dwóch instancjach. Innymi słowy, wyeliminował możliwość
wnoszenia zażaleń, które w istocie uruchamiałyby kolejne postępowanie, czyniąc
Sąd Najwyższy trzecią instancją. Kierując się regułą a fortiori, należy dojść do
wniosku, że również żadne inne postanowienie, wydane przez sąd drugiej instancji
w głównym nurcie postępowania prowadzonego po rozpoznaniu zażalenia na
postanowienie sądu pierwszej instancji, nie może być przedmiotem zażalenia do
Sądu Najwyższego.
Skarżący wniósł do Sądu Najwyższego zażalenie na postanowienie sądu
drugiej instancji, w którym odrzucono zażalenie na postanowienie oddalające
zażalenie na postanowienie sądu pierwszej instancji. W świetle przedstawionych
uwag należy przyjąć, że zażalenie to jest niedopuszczalne, ponieważ dotyczy
3
postanowienia wydanego w następstwie rozpoznania przez sąd drugiej instancji
zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji, a bez znaczenia dla tej oceny
pozostaje to, czy postanowienie to miało charakter orzeczenia kończącego
postępowanie w sprawie.
Z tych względów, na podstawie art. 3986
§ 2 i 3 k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3
k.p.c., zażalenie należało odrzucić.
O kosztach postępowania wywołanego zażaleniem od postanowienia z dnia
21 marca 2013 r. Sąd Najwyższy orzekł na podstawie art.520 § 2 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 20 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Anna Kozłowska
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z wniosku Gminy T.
przy uczestnictwie Skarbu Państwa - Starosty P.
i Związku Towarzystw Gimnastycznych "S." w Polsce z siedzibą w W.
o zasiedzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 marca 2014 r.
zażalenia uczestnika postępowania -
Związku Towarzystw Gimnastycznych "S." w Polsce z siedzibą w W.
na postanowienie Sądu Okręgowego w P.
z dnia 21 marca 2013 r.
1. odrzuca zażalenie;
2. zasądza od Związku Towarzystw Gimnastycznych "S." w
Polsce z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii
Generalnej Skarbu Państwa oraz Gminy T. kwoty po 1.800 (jeden
tysiąc osiemset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
zażaleniowego.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 8 lutego 2013 r. Sąd Okręgowy w P. oddalił
zażalenie Związku Towarzystw Gimnastycznych S. w Polsce z siedzibą w W. na
postanowienie sądu pierwszej instancji, w którym odmówiono skarżącemu dalszego
udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania. Na to postanowienie
skarżący złożył zażalenie, które postanowieniem Sądu Okręgowego w P. z dnia 21
marca 2013 r. zostało odrzucone jako niedopuszczalne. Od tego postanowienia
skarżący wniósł kolejne zażalenie, zarzucając naruszenie art. 3941
§ 2 k.p.c. przez
błędne uznanie postanowienia z dnia 8 lutego 2013 r. jako postanowienia
niekończącego postępowania w sprawie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3941
§ 2 k.p.c. w sprawach, w których przysługuje skarga
kasacyjna, zażalenie przysługuje na postanowienie sądu drugiej instancji kończące
postępowanie w sprawie, z wyjątkiem postanowień, o których mowa w art. 3981
k.p.c. a także postanowień wydanych w wyniku rozpoznania zażalenia na
postanowienie sądu pierwszej instancji. W przepisie tym wyraźnie przewidziano, że
nie jest dopuszczalne zażalenie na postanowienie sądu drugiej instancji kończące
postępowanie w sprawie, jeżeli zostało wydane na skutek rozpoznania zażalenia na
postanowienie sądu pierwszej instancji. Taką regulacją prawodawca przesądził, że
w odniesieniu do postanowień kończących postępowanie w sprawie postępowanie
powinno zamknąć się w dwóch instancjach. Innymi słowy, wyeliminował możliwość
wnoszenia zażaleń, które w istocie uruchamiałyby kolejne postępowanie, czyniąc
Sąd Najwyższy trzecią instancją. Kierując się regułą a fortiori, należy dojść do
wniosku, że również żadne inne postanowienie, wydane przez sąd drugiej instancji
w głównym nurcie postępowania prowadzonego po rozpoznaniu zażalenia na
postanowienie sądu pierwszej instancji, nie może być przedmiotem zażalenia do
Sądu Najwyższego.
Skarżący wniósł do Sądu Najwyższego zażalenie na postanowienie sądu
drugiej instancji, w którym odrzucono zażalenie na postanowienie oddalające
zażalenie na postanowienie sądu pierwszej instancji. W świetle przedstawionych
uwag należy przyjąć, że zażalenie to jest niedopuszczalne, ponieważ dotyczy
3
postanowienia wydanego w następstwie rozpoznania przez sąd drugiej instancji
zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji, a bez znaczenia dla tej oceny
pozostaje to, czy postanowienie to miało charakter orzeczenia kończącego
postępowanie w sprawie.
Z tych względów, na podstawie art. 3986
§ 2 i 3 k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3
k.p.c., zażalenie należało odrzucić.
O kosztach postępowania wywołanego zażaleniem od postanowienia z dnia
21 marca 2013 r. Sąd Najwyższy orzekł na podstawie art.520 § 2 k.p.c.