V CZ 15/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-06-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 15/14
POSTANOWIENIE
Dnia 26 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący)
SSN Marian Kocon (sprawozdawca)
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie z powództwa Biura Podróży i Usług "G." Sp. z o.o. w P.
przeciwko T. D. S.A. w K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 26 marca 2014 r.,
zażalenia strony pozwanej na wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 31 października 2013 r.
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 31 października 2013 r. Sąd Okręgowy w K. uchylił wyrok
Sądu Rejonowego w T. z dnia 11 kwietnia 2013 r. w sprawie z powództwa Biura
Podróży i Usług „G." spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. przeciwko T. D.
spółka akcyjna w K., o zapłatę. Powódka domagała się m. in. odszkodowania za
bezumowne korzystanie z nieruchomości przez pozwaną.
Orzeczenie zaskarżyła pozwana spółka zarzucając naruszenie art. 386 § 4
k.p.c. Pozwana wniosła o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3941
§ 11
k.p.c. zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje
także w razie uchylenia przez sąd drugiej instancji wyroku sądu pierwszej instancji
i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. W judykaturze Sądu
Najwyższego jednolicie przyjmuje się, że celem takiego zażalenia jest poddanie
pod kontrolę prawidłowości uchylenia przez sąd drugiej instancji orzeczenia sądu
pierwszej instancji i przekazania sprawy do ponownego postępowania, co może
nastąpić jedynie w wypadkach przewidzianych w art. 386 k.p.c.. Taka konstrukcja
oznacza, że Sąd Najwyższy przy rozpoznawaniu zażalenia nie może oceniać
stanowiska sądu drugiej instancji, co do meritum sprawy, nawet gdyby uznawał je
za błędne i odbiegające od utrwalonego stanowiska judykatury (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 2013r., II CZ 26/13, niepubl.).
Orzecznictwo Sądu Najwyższego jednolicie przyjmuje, że nierozpoznanie
istoty sprawy w rozumieniu art. 386 § 4 k.p.c. występuje wtedy, gdy sąd pierwszej
instancji zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania pozwu lub zarzutów
merytorycznych przeciwstawionych zgłoszonemu roszczeniu. W rozważanej
sprawie taka sytuacja występuje. Sąd Rejonowy oddalił powództwo m in.
o odszkodowanie, uwzględniając podniesiony przez pozwaną zarzut zasiedzenia
służebności gruntowej w swojej treści odpowiadającej służebności przesyłu. Sąd
Okręgowy przyjął odmienną ocenę prawną i uznał, że zarzut podniesiony przez
3
pozwaną nie jest skuteczny. Takie rozstrzygnięcie aktualizuje potrzebę oceny
przesłanek żądań zgłoszonych w pozwie, w szczególności w zakresie żądania
odszkodowawczego. W tym zakresie Sąd Rejonowy zaniechał ustaleń faktycznych,
jak też nie dokonał oceny prawnej. Tym samym, uchylenie wyroku Sądu
Rejonowego na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. należy uznać za uzasadnione.
Z tych względów Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39814
k.p.c. w zw. z art.
3941
§3 k.p.c. postanowił jak wyżej.
POSTANOWIENIE
Dnia 26 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący)
SSN Marian Kocon (sprawozdawca)
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie z powództwa Biura Podróży i Usług "G." Sp. z o.o. w P.
przeciwko T. D. S.A. w K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 26 marca 2014 r.,
zażalenia strony pozwanej na wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 31 października 2013 r.
oddala zażalenie.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 31 października 2013 r. Sąd Okręgowy w K. uchylił wyrok
Sądu Rejonowego w T. z dnia 11 kwietnia 2013 r. w sprawie z powództwa Biura
Podróży i Usług „G." spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. przeciwko T. D.
spółka akcyjna w K., o zapłatę. Powódka domagała się m. in. odszkodowania za
bezumowne korzystanie z nieruchomości przez pozwaną.
Orzeczenie zaskarżyła pozwana spółka zarzucając naruszenie art. 386 § 4
k.p.c. Pozwana wniosła o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie
sprawy do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3941
§ 11
k.p.c. zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje
także w razie uchylenia przez sąd drugiej instancji wyroku sądu pierwszej instancji
i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. W judykaturze Sądu
Najwyższego jednolicie przyjmuje się, że celem takiego zażalenia jest poddanie
pod kontrolę prawidłowości uchylenia przez sąd drugiej instancji orzeczenia sądu
pierwszej instancji i przekazania sprawy do ponownego postępowania, co może
nastąpić jedynie w wypadkach przewidzianych w art. 386 k.p.c.. Taka konstrukcja
oznacza, że Sąd Najwyższy przy rozpoznawaniu zażalenia nie może oceniać
stanowiska sądu drugiej instancji, co do meritum sprawy, nawet gdyby uznawał je
za błędne i odbiegające od utrwalonego stanowiska judykatury (por. postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 2013r., II CZ 26/13, niepubl.).
Orzecznictwo Sądu Najwyższego jednolicie przyjmuje, że nierozpoznanie
istoty sprawy w rozumieniu art. 386 § 4 k.p.c. występuje wtedy, gdy sąd pierwszej
instancji zaniechał zbadania materialnej podstawy żądania pozwu lub zarzutów
merytorycznych przeciwstawionych zgłoszonemu roszczeniu. W rozważanej
sprawie taka sytuacja występuje. Sąd Rejonowy oddalił powództwo m in.
o odszkodowanie, uwzględniając podniesiony przez pozwaną zarzut zasiedzenia
służebności gruntowej w swojej treści odpowiadającej służebności przesyłu. Sąd
Okręgowy przyjął odmienną ocenę prawną i uznał, że zarzut podniesiony przez
3
pozwaną nie jest skuteczny. Takie rozstrzygnięcie aktualizuje potrzebę oceny
przesłanek żądań zgłoszonych w pozwie, w szczególności w zakresie żądania
odszkodowawczego. W tym zakresie Sąd Rejonowy zaniechał ustaleń faktycznych,
jak też nie dokonał oceny prawnej. Tym samym, uchylenie wyroku Sądu
Rejonowego na podstawie art. 386 § 4 k.p.c. należy uznać za uzasadnione.
Z tych względów Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39814
k.p.c. w zw. z art.
3941
§3 k.p.c. postanowił jak wyżej.