Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CNP 1/14
POSTANOWIENIE
Dnia 10 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie skargi J. P. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
nakazu zapłaty z dnia 11 stycznia 2012 r., sygn. akt
… 10085/11, wydanego przez Sąd Rejonowy
w W., w sprawie z powództwa A. T. Spółki z o.o. w W., obecnie D. Spółki z o.o. w
W.
przeciwko A.O. Spółce z o.o. w likwidacji w S.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 10 kwietnia 2014 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Skarga J. P. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego nakazu
zapłaty Sądu Rejonowego z dnia 11 stycznia 2012 r. została oparta na podstawie
naruszenia art. 15 k.s.h., art. 210 k.s.h., art. 38 w zw. z art. 58 § 1 k.c. oraz art. 201
k.s.h. w zw. z art. 38 k.c.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku sądu pierwszej
instancji jest dopuszczalna jedynie w sytuacjach wyjątkowych, o których mowa w
art. 4241
§ 2 k.p.c., jeżeli strona nie skorzystała z przysługujących jej środków
prawnych, chyba że jest lub była możliwa zmiana lub uchylenie wyroku w drodze
innych przysługujących stronie środków prawnych. Zaskarżony nakaz zapłaty
z dnia 11 stycznia 2012 r., wydany w postępowaniu upominawczym, był
orzeczeniem kończącym postępowanie w sprawie, albowiem nie został zaskarżony
przez pozwaną.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
z punktu widzenia jej wymogów powinna odpowiadać ogólnym wymogom pisma
procesowego oraz szczególnym wymogom przewidzianym dla tego środka
prawnego w art. 4245
§ 1 k.p.c.
Art. 4245
§ 1 k.p.c. określa wymogi skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia o charakterze konstrukcyjnym, niezbędne do
uznania wniesionego środka za skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia w rozumieniu art. 4242
§ 1 k.p.c. Niespełnienie przez
skarżącego któregokolwiek z wymogów określonych w art. 4245
§ 1 k.p.c. skutkuje
odrzuceniem skargi przez Sąd Najwyższy (art. 4248
§ 1 k.p.c.). Należy do nich
między innymi wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest
niezgodne oraz uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody spowodowanej przez
wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy oraz wykazanie, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe.
Skarga wniesiona przez J. P. nie spełnia wymogu określonego w art. 4245
§
1 pkt 5 k.p.c. W orzecznictwie Sądu Najwyższego zostało utrwalone stanowisko, że
3
samo wskazanie przez skarżącego, iż od zaskarżonego orzeczenia Sądu pierwszej
instancji strona nie wniosła bez winy środka zaskarżenia wymaga przedstawienia
odpowiedniego wywodu prawnego pozwalającego uznać, że skarżący wykazał brak
możliwości wzruszenia zaskarżonego orzeczenia z przyczyn przez siebie
niezawinionych, o charakterze wyjątkowym. Niewystarczające jest samo
stwierdzenie, że w sprawie zachodzi wypadek wyjątkowy w rozumieniu art. 4241
§ 2
k.p.c., nie poparte stosowną argumentacją i przytoczeniem właściwych przepisów
prawa. Z brzmienia art. 4241
§ 1 k.p.c. wynika, iż legitymacja do wniesienia skargi
przysługuje stronie postępowania, w którym zostało wydane orzeczenie zaskarżone
skargą. Skarżąca J. P. nie była stroną w postępowaniu zakończonym nakazem
zapłaty z dnia 11 stycznia 2012 r. Z tego względu wniesiona przez nią skarga jest
także niedopuszczalna w rozumieniu art. 4248
§ 1 k.p.c. Podlegała ona zatem
odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.

I CNP 1/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Pełny tekst orzeczenia