Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 382/13
POSTANOWIENIE
Dnia 7 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras
w sprawie A. S.
uniewinnionej od popełnienia przestępstwa z art. 177 § 2 k.k.
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 7 kwietnia 2014 r.
wniosku obrońcy o zasądzenie kosztów obrony w postępowaniu kasacyjnym
na podstawie art. 626 § 2 k.p.k. oraz art. 636 §1 k.p.k. w zw. z art. 616 §1 pkt 2
k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
Zasądzić od każdego z oskarżycieli posiłkowych, tj. od E. Z. oraz
M. Z. na rzecz oskarżonej A. S. po 180 zł (sto osiemdziesiąt) tytułem
kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
W postanowieniu z dnia 20 lutego 2014 r. Sąd Najwyższy rozstrzygnął
jedynie o kosztach sądowych postępowania kasacyjnego, nie orzekł zaś o kosztach
obrony w tym postępowaniu (art. 616 §1 pkt 2 k.p.k.), choć stosowny wniosek o
takowe rozstrzygnięcie złożył obrońca osoby uniewinnionej w odpowiedzi na
kasację. Mając zatem na uwadze pominięcie tej części kosztów procesu w
rozstrzygnięciu kończącym postępowanie kasacyjne, a także kierując się
przepisami art. 626 § 2 k.p.k. oraz art. 636 § 1 k.p.k. należało orzec o należnych
uniewinnionej kosztach pomocy prawnej udzielonej w tej fazie postępowania. Z
uwagi na to, iż we wniosku obrońcy nie wykazano żadnych konkretnych kwot, które
uniewinniona wydatkowała w związku z postępowaniem kasacyjnym, należne
koszty musiały zostać ujęte tylko w zakresie opłaty za czynności podjęte w tym
2
postępowaniu przez obrońcę, a te ograniczyły się do sporządzenia odpowiedzi na
kasację. Mając na uwadze unormowanie zawarte w art. 636 § 1 k.p.k. oraz treść §
2 ust. 1 i 2 oraz § 5 oraz § 14 ust. 4 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz
ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej
z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) zasadnym było przyznać wyłącznie
opłatę za pomoc prawną w postaci sporządzenia odpowiedzi na kasację i to w
najmniejszej wysokości przewidzianej prawem, albowiem nie wykazano, aby
uniewinniona poniosła wydatki w wyższej wysokości (por. np. postanowienie SN z
dnia 23 marca 2011 r., I KZP 1/11, OSNKW 2011, z.5, poz. 38; wyrok Sądu
Apelacyjnego w Krakowie z dnia 31 stycznia 2013 r., II AKa 252/12, Lex 1286550).
Z tych powodów należało orzec jak w postanowieniu.