VI KZ 4/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-04-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt VI KZ 4/14
POSTANOWIENIE
Dnia 10 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk
w sprawie radcy prawnego R. K.
ukaranego za przewinienie dyscyplinarne z art. 65 ust. 1 pkt 1 ustawy o radcach
prawnych w zw. z art. 28 ust. 11 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 10 kwietnia 2014 r.,
zażalenia ukaranego na zarządzenie Przewodniczącego Wyższego Sądu
Dyscyplinarnego Krajowej Izby Radców Prawnych z dnia 10 grudnia 2013 r., sygn.
akt …/2013,
o odmowie przyjęcia kasacji własnej obwinionego radcy prawnego od orzeczenia
Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 11 czerwca 2013 r., sygn. akt …/2013, w
części utrzymującej w mocy orzeczenie Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego w W. z
dnia 15 listopada 2012 r., sygn. akt …/2012, z uwagi na niedopełnienie wymogu
sporządzenia i podpisania kasacji przez obrońcę lub pełnomocnika
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia kasacji sporządzonej
osobiście przez ukaranego, ponieważ mimo wezwania go do uzupełnienia braku
formalnego kasacji, w postaci sporządzenia jej przez obrońcę, będącego
adwokatem lub radcą prawnym, skarżący nie uczynił tego, nadsyłając jedynie
zaświadczenie, że jest wpisany na listę radców prawnych i posiada uprawnienia do
wykonywania tego zawodu. W zażaleniu na to rozstrzygnięcie zarzucono
2
niewłaściwą interpretację art. 526 § 2 k.p.k., przez przyjęcie, że radca prawny nie
może wnieść kasacji w sprawie dyscyplinarnej, jeżeli sam jest obwinionym, gdyż
jest to nie do pogodzenia z podstawowymi zasadami tego postępowania i oznacza
zastosowanie błędnej, rozszerzającej interpretacji tego przepisu. Wywodząc w ten
sposób, żalący wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia i przyjęcie jego
kasacji do rozpoznania.
Rozpoznając to zażalenie Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest niezasadne. Zgodnie z art. 622
ust. 1 ustawy o radcach
prawnych (powoływanej dalej jako u.o.r), od orzeczenia wydanego w drugiej
instancji przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny m.in. stronom przysługuje prawo do
wywiedzenia kasacji do Sądu Najwyższego. Z uwagi zaś na brak szczegółowej
regulacji w przepisach u.o.r. odnośnie wymogów tej skargi, stosownie do jej art.
741
, stosuje się tu odpowiednio przepisy k.p.k. Te zaś wyraźnie wskazują, że jeżeli
kasacja pochodzi od strony, to „powinna być sporządzona i podpisana przez
obrońcę lub pełnomocnika będącego adwokatem albo radcą prawnym” (art. 526 § 2
k.p.k.). Nawet zatem, jeżeli strona jest adwokatem lub radcą prawnym, nie może
samodzielnie sporządzić i podpisać tej skargi, lecz musi ustanowić obrońcę lub
pełnomocnika spośród wykonujących wskazane wyżej zawody, przy czym, gdy ma
to być kasacja obwinionego, ustanowionym przez stronę musi być obrońca, jako że
to on, a nie pełnomocnik, jest przedstawicielem procesowym takiej strony. Takie też
stanowisko jest już ugruntowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego (zob. np.
postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 27 września 2012 r., VI KZ 12/12, LEX nr
1221000, czy z dnia 25 lipca 2013 r., SDI 16/13, LEX nr 1341704). Co więcej, ów
obrońca winien samodzielnie sporządzić ten środek, a nie przepisać czy skopiować
treść tzw. osobistej kasacji strony (zob. np. postanowienia Sądu Najwyższego: z
dnia 29 maja 2013 r., SDI 8/13, OSNKW 2013, z. 9, poz. 80, LEX nr 1356648, czy z
dnia 25 lipca 2013 r., SDI 14/13, LEX nr 1347901). Kwestia, że chodzi w sprawie
niniejszej o postępowanie dyscyplinarne, a nie postępowanie karne, nie ma tu
znaczenia, o czym świadczą też wskazane wyżej judykaty, wydawane również w
sprawach dyscyplinarnych radców prawnych. Należy przy tym zauważyć, że
osobom wykonującym ten zawód, orzecznictwo Sądu Najwyższego powinno być
znane.
3
W konsekwencji, argumentacja przedstawiona przez skarżącego nie może
być w żadnej mierze przyjęta, co oznacza, że zaskarżone zarządzenie jest w pełni
prawidłowe. Dlatego Sąd Najwyższy rozstrzygnięcie to utrzymał w mocy.
POSTANOWIENIE
Dnia 10 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tomasz Grzegorczyk
w sprawie radcy prawnego R. K.
ukaranego za przewinienie dyscyplinarne z art. 65 ust. 1 pkt 1 ustawy o radcach
prawnych w zw. z art. 28 ust. 11 Kodeksu Etyki Radcy Prawnego
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 10 kwietnia 2014 r.,
zażalenia ukaranego na zarządzenie Przewodniczącego Wyższego Sądu
Dyscyplinarnego Krajowej Izby Radców Prawnych z dnia 10 grudnia 2013 r., sygn.
akt …/2013,
o odmowie przyjęcia kasacji własnej obwinionego radcy prawnego od orzeczenia
Wyższego Sądu Dyscyplinarnego z dnia 11 czerwca 2013 r., sygn. akt …/2013, w
części utrzymującej w mocy orzeczenie Okręgowego Sądu Dyscyplinarnego w W. z
dnia 15 listopada 2012 r., sygn. akt …/2012, z uwagi na niedopełnienie wymogu
sporządzenia i podpisania kasacji przez obrońcę lub pełnomocnika
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia kasacji sporządzonej
osobiście przez ukaranego, ponieważ mimo wezwania go do uzupełnienia braku
formalnego kasacji, w postaci sporządzenia jej przez obrońcę, będącego
adwokatem lub radcą prawnym, skarżący nie uczynił tego, nadsyłając jedynie
zaświadczenie, że jest wpisany na listę radców prawnych i posiada uprawnienia do
wykonywania tego zawodu. W zażaleniu na to rozstrzygnięcie zarzucono
2
niewłaściwą interpretację art. 526 § 2 k.p.k., przez przyjęcie, że radca prawny nie
może wnieść kasacji w sprawie dyscyplinarnej, jeżeli sam jest obwinionym, gdyż
jest to nie do pogodzenia z podstawowymi zasadami tego postępowania i oznacza
zastosowanie błędnej, rozszerzającej interpretacji tego przepisu. Wywodząc w ten
sposób, żalący wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia i przyjęcie jego
kasacji do rozpoznania.
Rozpoznając to zażalenie Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest niezasadne. Zgodnie z art. 622
ust. 1 ustawy o radcach
prawnych (powoływanej dalej jako u.o.r), od orzeczenia wydanego w drugiej
instancji przez Wyższy Sąd Dyscyplinarny m.in. stronom przysługuje prawo do
wywiedzenia kasacji do Sądu Najwyższego. Z uwagi zaś na brak szczegółowej
regulacji w przepisach u.o.r. odnośnie wymogów tej skargi, stosownie do jej art.
741
, stosuje się tu odpowiednio przepisy k.p.k. Te zaś wyraźnie wskazują, że jeżeli
kasacja pochodzi od strony, to „powinna być sporządzona i podpisana przez
obrońcę lub pełnomocnika będącego adwokatem albo radcą prawnym” (art. 526 § 2
k.p.k.). Nawet zatem, jeżeli strona jest adwokatem lub radcą prawnym, nie może
samodzielnie sporządzić i podpisać tej skargi, lecz musi ustanowić obrońcę lub
pełnomocnika spośród wykonujących wskazane wyżej zawody, przy czym, gdy ma
to być kasacja obwinionego, ustanowionym przez stronę musi być obrońca, jako że
to on, a nie pełnomocnik, jest przedstawicielem procesowym takiej strony. Takie też
stanowisko jest już ugruntowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego (zob. np.
postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 27 września 2012 r., VI KZ 12/12, LEX nr
1221000, czy z dnia 25 lipca 2013 r., SDI 16/13, LEX nr 1341704). Co więcej, ów
obrońca winien samodzielnie sporządzić ten środek, a nie przepisać czy skopiować
treść tzw. osobistej kasacji strony (zob. np. postanowienia Sądu Najwyższego: z
dnia 29 maja 2013 r., SDI 8/13, OSNKW 2013, z. 9, poz. 80, LEX nr 1356648, czy z
dnia 25 lipca 2013 r., SDI 14/13, LEX nr 1347901). Kwestia, że chodzi w sprawie
niniejszej o postępowanie dyscyplinarne, a nie postępowanie karne, nie ma tu
znaczenia, o czym świadczą też wskazane wyżej judykaty, wydawane również w
sprawach dyscyplinarnych radców prawnych. Należy przy tym zauważyć, że
osobom wykonującym ten zawód, orzecznictwo Sądu Najwyższego powinno być
znane.
3
W konsekwencji, argumentacja przedstawiona przez skarżącego nie może
być w żadnej mierze przyjęta, co oznacza, że zaskarżone zarządzenie jest w pełni
prawidłowe. Dlatego Sąd Najwyższy rozstrzygnięcie to utrzymał w mocy.