Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt: WA 10/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 kwietnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Błuś (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marian Buliński
SSN Marek Pietruszyński
Protokolant : Marcin Szlaga
przy udziale prokuratora Naczelnej Prokuratury Wojskowej płk. Tadeusza Cieśli,
po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na rozprawie w dniu 17 kwietnia 2014 r. apelacji,
wniesionej przez obrońcę oskarżonego mjr. rez. D. G. od wyroku Wojskowego
Sądu Okręgowego w P. z dnia 16 stycznia 2014 r.,
- zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;
- kosztami sądowymi postępowania odwoławczego, w tym
opłatą w wysokości 500 zł (pięćset złotych), obciąża mjr. rez. D.
G.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2014 r., Wojskowy Sąd Okręgowy w P.
orzekł, że mjr. rez. D. G., jest winien tego, iż:
„1. W okresie od nieustalonego dnia lutego 2000 r. do dnia 1 kwietnia
2000 r., w S. jako funkcjonariusz publiczny - żołnierz pełniący zawodową
służbę wojskową na stanowisku Kierownika Wojskowej Administracji Koszar
[…] nie dopełnił obowiązków określonych w przepisach art. 15 ust. 1 i w art.
20 ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych (Dz. U nr
76 poz. 344 z późn. zm.) w ten sposób, że jako członek komisji przetargowej
w sprawie o nr […] i zarazem kierownik jednostki nadzorującej postępowanie
o zamówienie publiczne, pozostając z dostawcą w takim stosunku faktycznym,
który mógł budzić uzasadnione wątpliwości co do jego bezstronności,
wykonywał czynności członka komisji przetargowej stosując, nieprawidłowy
w omawianym przypadku, uproszczony tryb dotyczący zamówień o wartości
niższej niż 30 tys. EURO, czym doprowadził do wyłonienia dostawcy
środków do utrzymania czystości w postaci firmy E. S.C. reprezentowanej
przez M. K., z którą pozostawał
w stosunku znajomości, czym działał na szkodę interesu publicznego
doprowadzając do zawarcia umowy nieważnej z mocy prawa w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej przez M. K. w postaci uzyskania zamówienia
publicznego o wartości nie większej niż 150 000 zł ,
to jest popełnienia przestępstwa określonego w art. 231 § 2 kk,
2. W okresie 17 kwietnia 2001 r. do dnia 25 maja 2001 r.,
jako funkcjonariusz publiczny - żołnierz w czynnej służbie wojskowej
pełniący zawodową służbę wojskową na stanowisku Kierownika Wojskowej
Administracji Koszar […] nie dopełnił obowiązków określonych w przepisach
art. 15 ust. 1, art. 16, art. 20 i art. 67 ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. (…) w
3
ten sposób, że jako członek komisji przetargowej w sprawie o nr […] i
zarazem kierownik jednostki nadzorującej postępowanie o udzielenie
zamówienia publicznego pozostając z dostawcą w takim stosunku faktycznym,
który mógł budzić uzasadnione wątpliwości co do jego bezstronności,
wykonywał czynności członka komisji przetargowej stosując, nieprawidłowy
w omawianym przypadku, uproszczony tryb dotyczący zamówień o wartości
niższej niż 30 tys. EURO, a nadto nie uzyskał wymaganych czterech ofert
kierując zaproszenia do składania ofert jedynie do trzech oferentów - firm
powiązanych z M. K., czym doprowadził do wyłonienia dostawcy środków do
utrzymania czystości w postaci firmy P. reprezentowanej przez M. K., z którą
pozostawał w stosunku znajomości, i tym samym działał na szkodę interesu
publicznego doprowadzając do zawarcia umowy nieważnej z mocy prawa w
celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez M. K. w postaci uzyskania
zamówienia publicznego o wartości nie większej niż 150 000 zł,
to jest popełnienia przestępstwa określonego w art. 231 § 2 kk,
3. w okresie 28 czerwca 2002 r. do dnia 29 lipca 2002 r.,
pełniąc zawodową służbę wojskową na stanowisku Kierownika Wojskowej
Administracji Koszar […] nie dopełnił obowiązków określonych w przepisach
art. 20 ust. 2
i 3 ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. (…) w ten sposób, że jako członek
komisji przetargowej w sprawie o nr […] i zarazem kierownik jednostki
nadzorującej postępowanie przetargowe nie złożył pisemnego oświadczenia o
istnieniu okoliczności w postaci pozostawania z dostawcą w takim stosunku
faktycznym, który mógł budzić uzasadnione wątpliwości co do jego
bezstronności, a nadto nie wyłączył się z udziału w postępowaniu o udzielenie
zamówienia publicznego, co spowodowało wyłonienie dostawcy środków do
utrzymania czystości w postaci firmy P. reprezentowanej przez M. K., z którą
pozostawał w stosunku znajomości, czym działał na szkodę interesu
4
publicznego doprowadzając do zawarcia umowy nieważnej z mocy prawa w
celu osiągnięcia korzyści majątkowej przez M. K. w postaci uzyskania
zamówienia publicznego o wartości nie większej niż 20 tys. EURO,
to jest popełnienia przestępstwa określonego w art. 231 § 2 kk
i za to skazał go:
1/ za przestępstwo opisane w pkt. 1. wyroku na podstawie art. 231 § 2
kk przy zastosowaniu art. 60 § 2 i § 6 pkt 3 kk oraz art. 33 § l i 3 kk na karę
40 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda,
2/ za przestępstwo opisane w pkt. 2. wyroku na podstawie art. 231 § 2
kk przy zastosowaniu art. 60 § 2 i § 6 pkt 3 kk oraz art. 33 § l i 3 kk na karę
40 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda,
3/ za przestępstwo opisane w pkt. 3. wyroku na podstawie art. 231 § 2
kk przy zastosowaniu art. 60 § 2 i § 6 pkt 3 kk oraz art. 33 § l i 3 kk na karę
30 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda,
4/ na mocy art. 85 kk w zw. z art. 86 § l i 2 kk w miejsce wymierzonych
kar orzekł karę łączną 50 stawek dziennych grzywny po 100 zł każda”.
Apelację od tego orzeczenia wniósł obrońca mjr. rez. D. G., który
zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:
„1/ obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść
zaskarżonego orzeczenia, a w szczególności:
- art. 5 par. 2 KPK, art. 7 KPK, poprzez naruszenie zasady
swobodnej oceny dowodów, w szczególności polegającej na przyjęciu, że
oskarżony w trakcie postępowania przygotowawczego podczas przesłuchania
w dniu 5.04.2011 r przyznał się do umyślnego naruszenia przepisów ustawy
z dnia 10 czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych(…). Sąd niesłusznie
nie rozstrzygnął na korzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości
w tym zakresie
5
- art. 7 KPK poprzez wykroczenie poza zasady swobodnej oceny
zgromadzonego materiału dowodowego i przyjęcie, że oskarżony miał
świadomość, iż w trakcie zdarzeń w zarzucanym mu aktem oskarżenia okresie
umyślnie dopuścił się zarzucanych mu czynów, pomimo, że zebrany
w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie takich ustaleń.
II/ błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
a polegających w szczególności na :
- przyjęciu, że wyjaśnienia oskarżonego złożone w postępowaniu
przygotowawczym w dniu 5.04.2011 r miały walor swobodnej wypowiedzi,
- przyjęciu, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił ustawowe
znamiona czynu opisanego w art. 231 par. 2 KK podczas gdy zgromadzony
w toku postępowania przygotowawczego, a także w postępowaniu przed
Sądem I instancji nie daje podstaw do przyjęcia winy umyślnej oskarżonego,
- na pominięciu w ustaleniu stanu faktycznego tej części zeznań
świadków, które były korzystne dla oskarżonego, pomimo uznania ich przez
Sąd za wiarygodne”.
Wskazując na powyższe, autor apelacji wniósł o „zmianę zaskarżonego
orzeczenia i ustalenie, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów w
pkt I i II aktu oskarżenia w sposób nieumyślny z naruszeniem art. 231 par. 3
KK i warunkowe umorzenie postępowania karnego, zaś uniewinnienie od
zarzutu III aktu oskarżenia - ewentualnie jego uchylenie i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji”.
W toku rozprawy apelacyjnej prokurator Naczelnej Prokuratury
Wojskowej wnosił o nieuwzględnienie apelacji i utrzymanie w mocy
zaskarżonego wyroku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
6
Apelacja nie jest zasadna.
W pierwszej kolejności należy podnieść, że zarzut apelacji jakoby
Wojskowy Sąd Okręgowy niesłusznie nie rozstrzygnął na korzyść oskarżonego
niedających się usunąć wątpliwości, jest chybiony.
Wynikający z treści art. 5 § 2 k.p.k. nakaz tłumaczenia niedających się
usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego odnosi się jedynie do takich
wątpliwości, których nie sposób usunąć za pomocą istniejących procesowych
możliwości, np. przez bezpośrednie przesłuchanie świadków czy też
dokonanie konfrontacji ich zeznań. Dopiero wtedy, gdy możliwości te zostaną
wykorzystane, a wątpliwości nadal istnieją, należy sięgnąć po regułę określoną
w powołanym wyżej przepisie prawa procesowego. Pamiętać przy tym jednak
należy, że jednym z warunków zastosowania wspomnianej reguły in dubio pro
reo jest występujący po stronie organu procesowego obowiązek dokonania
oceny zebranych w sprawie materiałów dowodowych (por. J. Grajewski, L.K.
Paprzycki, S. Steinborn, Komentarz aktualizowany do art. 5 Kodeksu
postępowania karnego, Lex/el. 2014).
W sprawie będącej przedmiotem apelacji, zdaniem Sądu Najwyższego,
nie doszło do zaistnienia wątpliwości, których nie sposób byłoby usunąć, a Sąd
pierwszej instancji przeprowadził wszelkie możliwe dowody, przesłuchując
świadków zdarzeń jakie miały miejsce w czasie popełniania czynów
przypisanych oskarżonemu, wysłuchując wyjaśnień oskarżonego oraz
ujawniając szereg dokumentów, dokonując przy tym ich wszechstronnej oceny,
co znalazło pełne odzwierciedlenie w treści uzasadnienia zaskarżonego
orzeczenia.
Ocena ta, zdaniem Sądu Najwyższego, nie wykazuje błędów natury
faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia
życiowego i jako taka pozostaje pod ochroną prawa procesowego.
7
Autor środka odwoławczego poddaje także w wątpliwość przestrzeganie
przez Wojskowy Sąd Okręgowy zasad swobodnej oceny dowodów, a
mianowicie reguł logicznego rozumowania przez wyprowadzenie
niewłaściwych wniosków z prawidłowo ustalonych faktów. Jak już wyżej
podniesiono analiza treści uzasadnienia orzeczenia pozwala na przyjęcie, że
ocena dowodów dokonana przez Sąd pierwszej instancji, w świetle wskazań
wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasad prawidłowego rozumowania,
nie doprowadziła do błędnych ustaleń faktycznych, a w konsekwencji
wadliwej oceny prawnej zarzucanych oskarżonemu czynów oraz jego skazania.
Ocena ta została dokonana zgodnie z regułami prawidłowego rozumowania
oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (art. 7 k.p.k.). Sąd
kierując się tymi dyrektywami ma nie tylko prawo ale wręcz obowiązek
dokonywania weryfikacji materiału dowodowego pod względem jego
wiarygodności. Z tych też powodów nie można uznać odmiennej oceny
dowodów przeprowadzonych w sprawie, dokonanej przez obrońcę
oskarżonego i wyrażonej w uzasadnieniu apelacji – do czego obrońca był w
pełni uprawniony - za istnienie niedających się usunąć wątpliwości.
Jak wynika z akt sprawy, podczas przesłuchania przeprowadzonego
w dniu 5 kwietnia 2011 r., oskarżony mjr. rez. D. G. przyznał się do
popełnienia zarzucanych mu czynów, wyjaśniając, że znał M. K. późniejszą
żonę jego kolegi. M. K., prowadziła wspólnie z żoną oskarżonego
działalność gospodarczą. Oskarżony biorąc udział w postępowaniach o
zamówienia publiczne, jako członek komisji przetargowej zataił fakt tej
znajomości i nie złożył oświadczeń o znajomości z M. K.
Jednakże, w czasie kolejnego przesłuchania oskarżony odwołał swoje
wyjaśnienia, powołując się na zły stan psychiczny związany z chorobą matki,
oraz podniósł zarzut wywierania na niego nacisku ze strony osób
przesłuchujących. W kwestii znajomości z M. K. stwierdził, że osobę tą poznał
8
znacznie później, a mianowicie w latach 2004 - 2005 r., czyli pół roku przed
zawarciem przez nią związku małżeńskiego.
Bezsprzecznie należy uznać, w myśl art. 20 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 10
czerwca 1994 r. o zamówieniach publicznych (Nr 76, poz. 344 ze zm.)
w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego nie mogą występować
w imieniu zamawiającego, ani też wykonywać czynności związanych
z postępowaniem o zamówienia publiczne, a także być biegłym osoby, które
pozostają z dostawcą lub wykonawcą w takim stosunku prawnym lub
faktycznym, że może to budzić uzasadnioną wątpliwość co do ich
bezstronności. Występujące w imieniu zamawiającego osoby w postępowaniu
o udzielenie zamówienia publicznego, zobowiązane są do złożenia pisemnego
oświadczenia o braku lub istnieniu okoliczności, o których mowa w art. 20 ust.
1 pkt 3 cyt. ustawy.
Sąd pierwszej instancji słusznie nie dał wiary wyjaśnieniom
oskarżonego, że nie znał M. K. w latach, kiedy uczestniczyła ona w
przetargach, które oskarżony organizował, a następnie uczestniczył
w komisjach przetargowych. Zasadnie przyjął, że zgromadzone w sprawie
dowody wskazują na pozostawanie M. K. w stosunku znajomości z
oskarżonym, co niewątpliwie mogło budzić uzasadnione wątpliwości co do
bezstronności oskarżonego jako członka komisji przetargowej. We wszystkich
trzech postępowaniach o udzielenie zamówienia publicznego, po stronie
dostawcy występowała bowiem M. K., a w składzie komisji przetargowej
zasiadał oskarżony, przez co miało miejsce rażące naruszenie podstawowych
przepisów ustawy o zamówieniach publicznych.
Rację należy przyznać Wojskowemu Sądowi Okręgowemu, który uznał,
że oskarżony występując w imieniu zamawiającego zobowiązany był do
złożenia pisemnego oświadczenia zarówno w razie zaistnienia okoliczności
wskazujących na pozostawanie z dostawcą w takim stosunku prawnym lub
9
faktycznym, który podważałby bezstronność stron, jak również
w wypadku braku takich okoliczności. Jednakże, w żadnym z tych postępowań
przetargowych, oskarżony tego nie uczynił.
Prawidłowe poczynienie ustaleń faktycznych przez Sąd pierwszej
instancji co do pozostawania oskarżonego w stosunku znajomości z M. K.,
który uzasadniał konieczność wyłączenia się z udziału w komisji przetargowej,
wobec uzasadnionych wątpliwości co do jego bezstronności, umacniają
zdaniem Sądu Najwyższego dalsze okoliczności, iż we wszystkich trzech
przetargach uczestniczyła faktycznie tylko M. K., która je wygrała. Analiza
dokumentacji zawartej w aktach sprawy zezwala na stwierdzenie, że wszystkie
zgłaszające się do przetargu firmy były bowiem reprezentowane przez tę osobę,
chociaż dwie z nich, tj. PPUH S.
i E. w tym okresie czasu już nie istniały, ponieważ zostały wykreślone
z działalności gospodarczej.
Sąd pierwszej instancji prawidłowo również ustalił, że w sprawie […]
zamówienie w trybie zapytania o cenę skierowane zostało wbrew obowiązkowi
wynikającemu z art. 67 cyt. ustawy, zamiast do co najmniej
4 dostawców tylko do 3 firm i to należących do M. K., przy czym jak już
wcześniej wskazano dwie z nich w tym czasie nie istniały.
Słusznie zauważył Sąd pierwszej instancji, iż w protokołach z wyboru
oferty zgłoszonej przez M. K., we wszystkich trzech postępowaniach o
zamówienie publiczne na dostawę środków czystości,
w których uczestniczył oskarżony nie zostały załączone podstawowe
dokumenty uprawniające zgłaszającą się stronę do uczestniczenia w przetargu.
Biorąca udział w przetargu firma P. miała swoją siedzibę przy ulicy B. […], tj.
w miejscu zamieszkania A. G. M. K. – żona A. G., przyjaciela oskarżonego,
w latach 1997-2000, prowadziła działalność gospodarczą wspólnie z E. G. –
żoną oskarżonego.
10
Powyższe, zdaniem Sądu Najwyższego podważa wiarygodność
wyjaśnień oskarżonego, iż przez tyle lat współpracy nie znał on wspólniczki
żony. Wobec wskazań doświadczenia życiowego na tle całokształtu
okoliczności o których mowa wyżej nie budzą wątpliwości ustalenia
wyrokowe Sądu pierwszej instancji, który znajomość oskarżonego z M. K.
określił jako budzącą uzasadnione wątpliwości co do jego bezstronności
podczas wykonywania obowiązków członka komisji przetargowej.
Podniesione powyżej okoliczności Sąd pierwszej instancji poddał
kompleksowej analizie i ocenie na tle całokształtu okoliczności sprawy,
w przeciwieństwie do jednostronnej oceny dowodów przedstawianej przez
obrońcę oskarżonego.
Wojskowy Sąd Okręgowy poddał wnikliwej ocenie zeznania wszystkich
świadków, w tym […], czemu dał wyraz w uzasadnieniu wyroku (s. 15-16
uzasadnienia wyroku), uznając je za w pełni wiarygodne. Jednakże, wbrew
twierdzeniom apelacji, zeznania te były przydatne przede wszystkim do
ustalenia ogólnych okoliczności przeprowadzenia postępowań przetargowych
w inkryminowanym czasie.
Zdaniem Sądu Najwyższego, Sąd pierwszej instancji słusznie uznał, że
wyjaśnienia oskarżonego w dniu 5 kwietnia 2011 r. nie były pozbawione
waloru swobodnej wypowiedzi. Wojskowy Sąd Okręgowy zasadnie bowiem
zauważył, że oskarżony mjr. rez. D. G. na wyznaczony termin przesłuchania
stawił się nieprzymuszenie, nie skorzystał
z przysługującego mu prawa w postaci odmowy składania wyjaśnień, przyznał
się do zarzucanych mu czynów, drobiazgowo przedstawił okoliczności ich
popełnienia oraz własnoręcznie zamieszczoną adnotacją w protokole
przesłuchania potwierdził ich zgodność i wiarygodność. Udokumentowane
dowody nie pozwalają zatem na potwierdzenie wersji przedstawianej przez
oskarżonego, iż złożone przez niego wyjaśnienia w dniu 5 kwietnia 2011 r. nie
11
posiadały waloru swobodnej wypowiedzi ze względu na stan psychiczny,
w którym znajdował się tego dnia z powodu choroby matki. Powyższe Sąd
pierwszej instancji słusznie ocenił jako przyjętą linię obrony, którą oskarżony
prezentował podczas toczącego się przeciwko niemu postępowania karnego.
Również, wbrew twierdzeniom apelacji, Sąd pierwszej instancji nie
dopuścił się błędu poprzez uznanie, iż zgromadzony w sprawie materiał
dowodowy daje podstawy do przyjęcia winy umyślnej oskarżonego.
Oskarżony, jako osoba wykonująca obowiązki kierownika WAK-u i ponosząca
odpowiedzialność za odpowiednią organizację dostaw na rzecz wojska, będąca
podmiotem zamawiającym powinna posiadać podstawowe informacje
o postępowaniu w sprawie zamówień publicznych. Usprawiedliwianie się
brakiem znajomości obowiązujących w tym zakresie unormowań nie może
prowadzić do uwolnienia go od odpowiedzialności. Także zdaniem Sądu
Najwyższego, wynikające z treści ustawy o zamówieniach publicznych
przepisy w każdym
z trzech przetargów, w którym oskarżony brał udział będąc członkiem komisji,
naruszył umyślnie, o czym świadczy liczba pogwałconych norm oraz ich
prosty w wykładni charakter.
Mając powyższe na względzie ,Sąd Najwyższy nie podzielając zarzutów
apelacji, utrzymał w mocy wyrok Sądu pierwszej instancji.