Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PZ 9/14
POSTANOWIENIE
Dnia 9 maja 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Pierwszy Prezes SN Małgorzata Gersdorf (przewodniczący)
SSN Krzysztof Staryk (sprawozdawca)
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z powództwa E.. Spółki z o.o. z siedzibą w C.
przeciwko W. D.
o odszkodowanie z tytułu naruszenia zakazu konkurencji,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 9 maja 2014 r.,
zażalenia pozwanego na postanowienie Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w P.
z dnia 21 czerwca 2013 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 21 czerwca 2013 r. Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w P. odrzucił zażalenie W. D. na postanowienie tego
Sądu z dnia 28 maja 2013 r. odrzucające zażalenie W. D. na postanowienie Sądu
Okręgowego w P. z dnia 22 kwietnia 2013 r., którym Sąd Okręgowy odrzucił skargę
W. D. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Okręgowego z dnia 8 grudnia 2009 r., wydanym w sprawie z powództwa E. Spółki z
o.o. przeciwko W. D. o odszkodowanie z tytułu naruszenia zakazu konkurencji.
W uzasadnieniu powyższego postanowienia z 21 czerwca 2013 r. Sąd
Okręgowy przedstawił, że przyczyną odrzucenia zażalenia – na postanowienie
2
Sądu Okręgowego z dnia 28 maja 2013 r. – było wniesienie go do Sądu
Najwyższego osobiście przez skarżącego W. D. Zażalenie sporządzone i
podpisane przez pozwanego osobiście – z naruszeniem przepisu art. 871
§ 1 k.p.c.
– podlega odrzuceniu jako niedopuszczalne.
W zażaleniu na postanowienie Sądu Okręgowego z dnia 21 czerwca 2013 r.
W. D. zarzucił: - naruszenie art. 130 § 1 k.p.c. przez jego niezastosowanie i
odstąpienie od wezwania W. D. do uzupełnienia braku formalnego przez złożenie
zażalenia na postanowienie Sądu Okręgowego podpisanego przez radcę prawnego
bądź adwokata. W ocenie żalącego się w przypadku stwierdzenia takiego braku
skarżący działający bez profesjonalnego pełnomocnika powinien zostać wezwany
do uzupełnienia braków formalnych zażalenia w terminie 7-dniowym; - błąd w
ustaleniach faktycznych i nie wszechstronne wyjaśnienie okoliczności mające
znaczenie dla właściwego rozstrzygnięcia, przez błędne przyjęcie, że Sąd nie ma
możliwości przekazania sprawy według właściwości w sprawie w sytuacji, kiedy
treść zarządzenia i jego wymiar praktyczny dla W. D. uniemożliwia skuteczne
odwołanie się od treści postanowienia, a co więcej – W. D. został pozbawiony
możliwości skutecznej obrony swoich interesów i została zachwiana równość stron
w procesie – przez nieuzasadnioną odmowę sporządzenia pisemnego stanowiska,
jakie zaprezentował Sąd.
Żalący się wniósł o: „uwzględnienie niniejszego zażalenia przez Sąd i
wezwanie skarżącego do uzupełnienia braku złożonego zażalenia od
postanowienia Sądu Okręgowego w P. VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych z dnia 27.05.2013 roku w sprawie o sygnaturze akt VI Pa …/12, w
przedmiocie odrzucenia skargi o wznowienie postępowania przez złożenie podpisu
pod tymże przez profesjonalnego pełnomocnika”, ewentualnie: o uchylenie
zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w P. do
ponownego rozpatrzenia.
W uzasadnieniu zażalenia wskazano, że w sytuacji, gdy Sąd stwierdzi, że
pismo zostało dotknięte brakami formalnymi powinien wezwać skarżącego do
uzupełnienia braków formalnych złożonego pisma. W przedmiotowej sprawie, Sąd
powinien, w ocenie skarżącego wezwać do złożenia pisma procesowego
podpisanego przez profesjonalnego pełnomocnika, które to pismo – jako złożone w
3
terminie – jest zdaniem skarżącego zasadne i powinno zostać rozpoznane już
choćby z obowiązku zachowania czystości procesu i ochrony osób niesłusznie
dotkniętych nieuzasadnionym roszczeniem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest nieuzasadnione. Zgodnie z art. 871
§ 1 k.p.c. w postępowaniu
przed Sądem Najwyższym obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub
radców prawnych. Zastępstwo to dotyczy także czynności procesowych
związanych z postępowaniem przed Sądem Najwyższym, podejmowanych przed
sądem niższej instancji. Przymus adwokacki ustanowiony w art. 871
k.p.c. obejmuje
– co do zasady – wszelkie postępowania, które należą do właściwości Sądu
Najwyższego, dotyczy także zażalenia do Sądu Najwyższego (art. 3941
k.p.c.).
Zażalenie wniesione osobiście przez stronę podlegało zatem odrzuceniu wobec
braku zdolności postulacyjnej. Niezastosowanie się do wymogu przymusu
adwokackiego i wniesienie zażalenia objętego przymusem przez stronę osobiście
jest brakiem formalnym nieusuwalnym, którego nie można sanować w trybie
art. 130 § 1 k.p.c. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia
1997 r., I CZ 23/96, OSNC 1997, nr 6-7, poz. 77; z dnia 12 grudnia 2013 r.,
V CZ 70/13, Lex nr 1408689).
Podkreślić trzeba, że żalący się został pouczony przez Sąd Okręgowy o
możliwości zaskarżenia przedmiotowego postanowienia Sądu Okręgowego
zażaleniem do Sądu Najwyższego oraz o tym, że zażalenie powinno być wniesione
przez pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym (pouczenie zawarte
w doręczeniu żalącemu się postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 21 czerwca
2013 r., k. 189 akt sądowych). Pomimo tego pouczenia skarżący swoje zażalenie
wniósł osobiście. Trafne jest stanowisko zaskarżonego postanowienia, że zażalenie
do Sądu Najwyższego sporządzone i podpisane przez żalącego się osobiście – z
naruszeniem przepisu art. 871
§ 1 k.p.c. – podlegało odrzuceniu jako
niedopuszczalne.
4
Z powyższych względów – uznając bezzasadność rozpatrywanego zażalenia
– Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji na podstawie przepisu art. 39814
k.p.c.
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.