II KK 82/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:21-05-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 82/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 7 maja 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak (przewodniczący)
SSN Józef Szewczyk (sprawozdawca)
SSN Eugeniusz Wildowicz
Protokolant Marta Brylińska
w sprawie P. B.
obwinionego z art. 92 § 1 k.w. i z art. 95 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 7 maja 2014 r.,
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść obwinionego
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w W.
z dnia 29 listopada 2013 r.
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o
karze i sprawę w tym zakresie przekazuje do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w W.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z dnia 29 listopada 2013 roku, sygn. akt … 2608/13, Sąd
Rejonowy w W., po rozpoznaniu sprawy P. B. obwinionego o to, że:
1. w dniu 2 listopada 2013 roku około godz. 20:35 w W., jadąc ul. D. od strony ul.
N., na skrzyżowaniu z Al. W. naruszył zasady określone w § 95 ust. 1 pkt 3 Rozp.
MIoSWiA, w ten sposób, że kierując samochodem marki Fiat Punto o nr rej. […]
nie zastosował się do sygnalizatora S-1, wjeżdżając za sygnalizator podczas
nadawania czerwonego sygnału świetlnego dla jego kierunku ruchu, tj. o czyn z
art. 92 § 1 k.w. w zw. z § 95 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia MIoSWiA z dnia
31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1393);
2. w tym samym miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczył przeciwko
przepisom określonym w art. 38 pkt 2 i 3 Prawa o ruchu drogowym w ten sposób,
że kierując samochodem marki Fiat Punto ,nr rej. […] nie posiadał przy sobie i nie
okazał na żądanie uprawnionego organu wymaganego dla danego pojazdu
dokumentu, tj. dokumentu stwierdzającego dopuszczenie pojazdu do ruchu,
dokumentu stwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej, tj. o czyn z art. 95 k.w. w zw. z art. 38 pkt 2 i 3 ustawy
z dnia 20.06.1997 r.- Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908
ze zm.):
I. uznał obwinionego P. B. za winnego popełnienia wykroczenia zarzucanego mu
w punkcie 1 części wstępnej wyroku, wyczerpującego dyspozycję art. 92 § 1 kw. w
zw. z § 95 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia MIoSWiA z dnia 31.07.2002 r. w sprawie
znaków i sygnałów drogowych (Dz.U. Nr 170, poz. 1393), na tej podstawie skazał
go, a na podstawie art. 92 § 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500
złotych;
II. uznał obwinionego P. B. za winnego popełnienia wykroczenia zarzucanego mu
w punkcie 1 części wstępnej wyroku, wyczerpującego dyspozycję art. 95 § 1 kw. w
zw. z art. 38 pkt 2, 3 ustawy z dnia 20.06.1997 r.- Prawo o ruchu drogowym (Dz. U.
z 2005 r., Nr 108, poz. 908, ze zm.) i na tej podstawie skazał go, a na podstawie
art. 95 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 złotych;
III. zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych, przejmując je w całości
na rachunek Skarbu Państwa.
3
Powyższy wyrok uprawomocnił się w dniu 13 grudnia 2013 r., to jest po
upływie 7-dniowego terminu do złożenia sprzeciwu.
Od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w W. z dnia 29 listopada 2013 r.,
sygn. akt … 2608/13, kasację wywiódł Prokurator Generalny.
Na podstawie art. 110 § 1 k.p.s.w. zaskarżył wyrok w części dotyczącej
orzeczenia o karze – na korzyść obwinionego P. B.
Na zasadzie art. 111 k.p.s.w., art. 526 § 1 k.p.k., art. 537 § 1 i 2 k.p.k. w zw.
z art. 112 k.p.s.w. Prokurator Generalny zarzucił rażące i mające istotny wpływ na
treść wyroku naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 9 § 2 k.w., polegające
na wymierzeniu P. B. – odpowiadającemu w jednym postepowaniu za popełnienie
dwóch wykroczeń: z art. 92 § 1 k.w. i z art. 95 k.w. – odrębnych kar grzywny
zamiast orzeczenia jednej kary grzywny w granicach określonych w art. 92 § 1 k.w.
i wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części oraz przekazanie sprawy w tym
zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w W.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest zasadna w stopniu oczywistym.
W myśl art. 9 § 2 k.w., jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub
więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych
w przepisie przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie
orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów.
W niniejszej sprawie, P. B. uznany został winnym popełnienia dwóch
odrębnych wykroczeń z art. 92 § 1 k.w. i z art. 95 k.w., zatem Sąd Rejonowy
powinien orzec w zakresie tychże wykroczeń jedną karę grzywny na podstawie art.
92 § 1 k.w. Wykroczenie to jest bowiem zagrożone surowszą karą grzywny niż
określoną w art. 95 k.w.
Przedstawione uchybienie, z uwagi na konsekwencje dla obwinionego w
postaci orzeczenia dwóch kar grzywny zamiast jednej, miało oczywisty wpływ na
treść wyroku, a zatem niezbędnym jest jego uchylenie w zaskarżonej części i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Na marginesie Sąd Najwyższy zauważa, że Sąd przy sporządzaniu wyroku
dodatkowo popełnił błąd, wskazując w punkcie II, że uznaje obwinionego winnym
popełnienia wykroczenia opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku. Treść
4
tego rozstrzygnięcia nie budzi wątpliwości, że sąd uznał P. B. winnym popełnienia
wykroczenia opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku, a zatem błąd ten
będący efektem zwykłej i oczywistej omyłki pisarskiej winien zostać skorygowany
poprzez sprostowanie w trybie określonym w art. 105 k.p.k., który to przepis,
zgodnie z art. 38 § 1 k.p.s.w., znajduje odpowiednie zastosowanie w postępowaniu
w sprawach o wykroczenia.
Podsumowując, Sąd Najwyższy orzekł jak w wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 7 maja 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak (przewodniczący)
SSN Józef Szewczyk (sprawozdawca)
SSN Eugeniusz Wildowicz
Protokolant Marta Brylińska
w sprawie P. B.
obwinionego z art. 92 § 1 k.w. i z art. 95 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 7 maja 2014 r.,
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść obwinionego
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w W.
z dnia 29 listopada 2013 r.
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o
karze i sprawę w tym zakresie przekazuje do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w W.
UZASADNIENIE
2
Wyrokiem z dnia 29 listopada 2013 roku, sygn. akt … 2608/13, Sąd
Rejonowy w W., po rozpoznaniu sprawy P. B. obwinionego o to, że:
1. w dniu 2 listopada 2013 roku około godz. 20:35 w W., jadąc ul. D. od strony ul.
N., na skrzyżowaniu z Al. W. naruszył zasady określone w § 95 ust. 1 pkt 3 Rozp.
MIoSWiA, w ten sposób, że kierując samochodem marki Fiat Punto o nr rej. […]
nie zastosował się do sygnalizatora S-1, wjeżdżając za sygnalizator podczas
nadawania czerwonego sygnału świetlnego dla jego kierunku ruchu, tj. o czyn z
art. 92 § 1 k.w. w zw. z § 95 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia MIoSWiA z dnia
31.07.2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. Nr 170, poz. 1393);
2. w tym samym miejscu i czasie jak w punkcie pierwszym wykroczył przeciwko
przepisom określonym w art. 38 pkt 2 i 3 Prawa o ruchu drogowym w ten sposób,
że kierując samochodem marki Fiat Punto ,nr rej. […] nie posiadał przy sobie i nie
okazał na żądanie uprawnionego organu wymaganego dla danego pojazdu
dokumentu, tj. dokumentu stwierdzającego dopuszczenie pojazdu do ruchu,
dokumentu stwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej, tj. o czyn z art. 95 k.w. w zw. z art. 38 pkt 2 i 3 ustawy
z dnia 20.06.1997 r.- Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r., Nr 108, poz. 908
ze zm.):
I. uznał obwinionego P. B. za winnego popełnienia wykroczenia zarzucanego mu
w punkcie 1 części wstępnej wyroku, wyczerpującego dyspozycję art. 92 § 1 kw. w
zw. z § 95 ust. 1 pkt 3 Rozporządzenia MIoSWiA z dnia 31.07.2002 r. w sprawie
znaków i sygnałów drogowych (Dz.U. Nr 170, poz. 1393), na tej podstawie skazał
go, a na podstawie art. 92 § 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 500
złotych;
II. uznał obwinionego P. B. za winnego popełnienia wykroczenia zarzucanego mu
w punkcie 1 części wstępnej wyroku, wyczerpującego dyspozycję art. 95 § 1 kw. w
zw. z art. 38 pkt 2, 3 ustawy z dnia 20.06.1997 r.- Prawo o ruchu drogowym (Dz. U.
z 2005 r., Nr 108, poz. 908, ze zm.) i na tej podstawie skazał go, a na podstawie
art. 95 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 złotych;
III. zwolnił obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych, przejmując je w całości
na rachunek Skarbu Państwa.
3
Powyższy wyrok uprawomocnił się w dniu 13 grudnia 2013 r., to jest po
upływie 7-dniowego terminu do złożenia sprzeciwu.
Od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w W. z dnia 29 listopada 2013 r.,
sygn. akt … 2608/13, kasację wywiódł Prokurator Generalny.
Na podstawie art. 110 § 1 k.p.s.w. zaskarżył wyrok w części dotyczącej
orzeczenia o karze – na korzyść obwinionego P. B.
Na zasadzie art. 111 k.p.s.w., art. 526 § 1 k.p.k., art. 537 § 1 i 2 k.p.k. w zw.
z art. 112 k.p.s.w. Prokurator Generalny zarzucił rażące i mające istotny wpływ na
treść wyroku naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 9 § 2 k.w., polegające
na wymierzeniu P. B. – odpowiadającemu w jednym postepowaniu za popełnienie
dwóch wykroczeń: z art. 92 § 1 k.w. i z art. 95 k.w. – odrębnych kar grzywny
zamiast orzeczenia jednej kary grzywny w granicach określonych w art. 92 § 1 k.w.
i wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej części oraz przekazanie sprawy w tym
zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w W.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest zasadna w stopniu oczywistym.
W myśl art. 9 § 2 k.w., jeżeli jednocześnie orzeka się o ukaraniu za dwa lub
więcej wykroczeń, wymierza się łącznie karę w granicach zagrożenia określonych
w przepisie przewidującym najsurowszą karę, co nie stoi na przeszkodzie
orzeczeniu środków karnych na podstawie innych naruszonych przepisów.
W niniejszej sprawie, P. B. uznany został winnym popełnienia dwóch
odrębnych wykroczeń z art. 92 § 1 k.w. i z art. 95 k.w., zatem Sąd Rejonowy
powinien orzec w zakresie tychże wykroczeń jedną karę grzywny na podstawie art.
92 § 1 k.w. Wykroczenie to jest bowiem zagrożone surowszą karą grzywny niż
określoną w art. 95 k.w.
Przedstawione uchybienie, z uwagi na konsekwencje dla obwinionego w
postaci orzeczenia dwóch kar grzywny zamiast jednej, miało oczywisty wpływ na
treść wyroku, a zatem niezbędnym jest jego uchylenie w zaskarżonej części i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Na marginesie Sąd Najwyższy zauważa, że Sąd przy sporządzaniu wyroku
dodatkowo popełnił błąd, wskazując w punkcie II, że uznaje obwinionego winnym
popełnienia wykroczenia opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku. Treść
4
tego rozstrzygnięcia nie budzi wątpliwości, że sąd uznał P. B. winnym popełnienia
wykroczenia opisanego w punkcie 2 części wstępnej wyroku, a zatem błąd ten
będący efektem zwykłej i oczywistej omyłki pisarskiej winien zostać skorygowany
poprzez sprostowanie w trybie określonym w art. 105 k.p.k., który to przepis,
zgodnie z art. 38 § 1 k.p.s.w., znajduje odpowiednie zastosowanie w postępowaniu
w sprawach o wykroczenia.
Podsumowując, Sąd Najwyższy orzekł jak w wyroku.