Pełny tekst orzeczenia

124


POSTANOWIENIE

z dnia 11 maja 1999 r.
Sygn. Ts 86/98


Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb – przewodniczący
Jerzy Ciemniewski – sprawozdawca

Stefan J. Jaworski



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 27 października 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bogusława B.


p o s t a n a w i a:


pozostawić zażalenie bez rozpoznania.




Uzasadnienie:


W skardze konstytucyjnej Bogusława B. sporządzonej 8 czerwca 1998 r. zarzucono, iż art. 2 pkt 2, art. 37, art. 38 ust. 1, art. 39 ust. 1, art. 62 ust. 1 i 2 pkt 3 , art. 63, art. 66, art. 67 oraz art. 70 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U. Nr 123, poz. 756) są niezgodne z art. 69 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, zakwestionowane przepisy są niesprawiedliwe z uwagi na fakt, iż nie obejmują konstytucyjnego prawa skarżącego określonego w art. 69 Konstytucji RP, w myśl którego władze publiczne udzielają osobom niepełnosprawnym, zgodnie z ustawą, pomocy w zabezpieczeniu egzystencji, przysposobieniu do pracy oraz komunikacji społecznej. Skarżący wskazał, iż wystąpił do Urzędu Pracy z wnioskiem o przeszkolenie go ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w celu uzyskania lepszych możliwości otrzymania pracy po przekwalifikowaniu zawodowym. Według skarżącego, prawo do przeszkolenia zostało mu ostatecznie odmówione pismem Ministerstwa Pracy i Polityki Socjalnej z 30 października 1997 roku.
Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 27 października 1998 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazując, iż nie został spełniony jeden z warunków pozwalających na merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej. Zgodnie bowiem z art 79 ust. 1 Konstytucji RP ostateczne orzeczenie o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego musi być wydane na podstawie zakwestionowanej w skardze ustawy lub innego aktu normatywnego. Przedstawiona w skardze konstytucyjnej ustawa nie stanowiła podstawy do sporządzenia pisma, uznanego przez skarżącego za orzeczenie o przysługujących mu prawach konstytucyjnych.
Na postanowienie to skarżący złożył zażalenie 2 listopada 1998 roku.
Zażalenie skarżącego nie mogło zostać merytorycznie rozpoznane przez Trybunał Konstytucyjny. Zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skarga konstytucyjna musi zostać sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego wymóg ten rozciąga się także na zażalenie na postanowienia Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, wydane po przeprowadzeniu wstępnego jej rozpoznania na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Funkcją tego postępowania jest weryfikacja przedłożonej skargi konstytucyjnej w świetle wymagań formalnych oraz dopuszczalności jej merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny. Ze względu na nadzwyczajny charakter tego środka, jako instrumentu obrony praw i wolności konstytucyjnych, a także w celu prawidłowego sformułowania skargi konstytucyjnej i ograniczeniem spraw, w których skarga ta byłaby środkiem przedwczesnym, zbędnym lub niedopuszczalnym z punktu widzenia ochrony interesów osób skargę taką składających, ustawodawca wprowadził obowiązek sporządzenia skargi przez osobę posiadającą kwalifikowaną wiedzę prawniczą. Z istoty więc rozpoznania wstępnego wynika, iż obowiązek zastępstwa procesowego w zakresie sporządzenia skargi rozciągać się musi także na czynności mające doprowadzić do weryfikacji orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego, zapadających w tej fazie rozpoznawania skargi konstytucyjnej. Odnosi się to w szczególności do sporządzenia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Możliwość samodzielnego kwestionowania przez skarżącego ustaleń poczynionych przez Trybunał Konstytucyjny, a odnoszących się do spełnienia przez skargę konstytucyjną wymogów formalnych podważa istotę i cel wprowadzonego w art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym obowiązku sporządzenia skargi konstytucyjnej przez adwokata lub radcę prawnego. Tak bowiem, jak niezbędna jest kwalifikowana wiedza prawna w fazie przygotowywania skargi konstytucyjnej, tak tym bardziej kwalifikacje takie niezbędne są dla sformułowania zarzutów wobec postanowienia o odmowie nadania skardze dalszego biegu, zawierającego ocenę spełnienia przez nią owych wymagań formalnych.
Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje w tym względzie poglądy wyrażone w swych postanowieniach: z 24 lutego 1998 r., sygn. Ts 19/97, opublikowanym w OTK ZU Nr 2/1998, poz. 24 oraz z 2 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 15/98, opublikowanym w OTK ZU Nr 3/1998, poz. 44.
Z uwagi więc na to, iż zażalenie z 2 listopada 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 27 października 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej nie zostało sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego, nie mogło być przedmiotem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny.