Pełny tekst orzeczenia

179

POSTANOWIENIE
z dnia 10 maja 2000 r.
Sygn. Ts 26/00

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Adama S.,w sprawie zgodności:
art. 437  1, art. 459  2, art. 306  1 i 2, art. 465  1 i 2 oraz art. 322  1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555 ze zm.) z art. 22, 25 ust. 2, art. 30, 31 ust. 1 i 2, art. 32, 40, 47, 49, art. 51 ust. 1, art. 53 ust. 1 i 2, art. 77 ust. 2 i art. 83 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.




Uzasadnienie:





W skardze konstytucyjnej Adama S. z 17 lutego 2000 r. skarżący zarzucił, iż art. 437  1, art. 459  1, art. 306  1 i 2, art. 465  1 i 2 oraz art. 322  1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego, naruszają konstytucyjne prawa i wolności skarżącego określone w art. 22, art. 25 ust. 2, art. 30, 31 ust. 1 i 2, art. 32, 40, 47, 49, art. 51 ust. 1 i 2, art. 77 ust. 2 oraz art. 83 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż postanowieniem z 22 czerwca 1999 r. umorzono dochodzenie w sprawie obrażenia jego uczuć religijnych 20 stycznia 1999 r. w H. przez nn. osobę. Od tego postanowienia skarżący złożył zażalenie do Prokuratora Okręgowego w K., który nie przychylił się do zażalenia i przekazał sprawę do sądu, zaś Sąd Rejonowy w H., stosując zakwestionowane w skardze konstytucyjnej przepisy, postanowieniem z 26 listopada 1999 r. (sygn. KO1 96/99) utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie o umorzeniu dochodzenia.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Skarżący wywodzi, że organy prowadzące postępowanie karne, a w szczególności Sąd Rejonowy w H., który utrzymał w mocy postanowienie o umorzeniu dochodzenia, naruszyły jego konstytucyjne prawa i wolności wskazane w skardze. Zarzut naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącego przez błędne stosowanie prawa nie może być jednak przedmiotem skargi konstytucyjnej. Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił bowiem, iż “przedmiotem badania ze strony Trybunału Konstytucyjnego nie może być stosowanie ustawy przez sąd lub inny organ publiczny, a więc badanie, czy treść ustawy została prawidłowo odczytana z punktu widzenia określonych w konstytucji wolności i praw. Nie stosowanie przepisu, a jego treść stanowi przedmiot kontroli Trybunału” (postanowienie z 6 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 9/98, OTK ZU Nr I/1999 suplement, poz. 27).
W skardze konstytucyjnej będącej przedmiotem wstępnego rozpoznania nie uzasadniono zarzutu niekonstytucyjności zakwestionowanych w niej przepisów i nie wyjaśniono, w jaki sposób poprzez ich zastosowanie doszło do naruszenia wskazanych w skardze konstytucyjnej praw i wolności skarżącego.

Pomimo wezwania do usunięcia wskazanego braku zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 21 marca 2000 r., skarżący również w piśmie procesowym z 3 kwietnia 2000 r. nie wskazał sposobu naruszenia swoich praw i wolności. W piśmie tym skarżący stwierdził, iż nie może “odrywać poszczególnych przepisów kpk dla wskazywania, na czym polega ich niezgodność z konstytucją, a konkretnie wskazanymi w skardze przepisami konstytucyjnymi”, bowiem Sąd Rejonowy w H. na podstawie tych przepisów “kompleksowo” naruszył jego konstytucyjne wolności i prawa określone w skardze. Ponadto skarżący odwołał się do sformułowanych wcześniej zarzutów, twierdząc, że w skardze wykazał na czym polega naruszenie jego konstytucyjnych wolności i praw.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego skarżący wywodzi niekonstytucyjność zakwestionowanych przepisów wyłącznie z faktu, iż stosując te przepisy sąd wydał niekorzystne dla niego postanowienie. Tym samym niniejsza skarga konstytucyjna nie spełnia wymogu, o którym mowa w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643). Z uwagi zaś na to, iż określenie przez skarżącego sposobu naruszenia praw lub wolności konstytucyjnych stanowi jeden z podstawowych warunków formalnych, jakie spełniać musi skarga konstytucyjna, brak takiego określenia kwalifikować należy jako wadę formalną, której nieusunięcie w wyznaczonym terminie skutkuje odmową nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.