Pełny tekst orzeczenia

222

POSTANOWIENIE
z dnia 21 czerwca 2000 r.
Sygn. Ts 33/00


Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska


po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jana S.,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.


Uzasadnienie:

W skardze konstytucyjnej Jana S. z 25 lutego 2000 r. zarzucono organom rozpoznającym sprawę skarżącego naruszenie art. 45 konstytucji statuującego zasadę sprawiedliwego i bezstronnego rozpatrzenia sprawy, a także dopuszczenie się szeregu uchybień zarówno w zakresie prawa procesowego jak i materialnego, w tym niezapewnienie stronom procesowym takich samych praw procesowych.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 26 kwietnia 2000 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi poprzez wskazanie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego będących podstawą wydania ostatecznego rozstrzygnięcia, które skarżący czyni przedmiotem skargi oraz określenie w jaki sposób zaskarżone przepisy naruszają przysługujące skarżącemu prawa lub wolności konstytucyjne.
W piśmie uzupełniającym z 18 maja 2000 r. stwierdzono, iż przedmiotem skargi jest naruszenie przepisu § 3 pkt 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 czerwca 1993 r. w sprawie udzielania dotacji na wypłatę premii gwarancyjnej od wkładów oszczędnościowych na budownictwo mieszkaniowe (Dz.U. Nr 59, poz. 268) przez wyrokujące w sprawie sądy.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W świetle unormowań art. 79 konstytucji nie ulega wątpliwości, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej może być tylko przepis ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego zapadło ostateczne rozstrzygnięcie w sprawie skarżącego i któremu to przepisowi skarżący zarzuca niekonstytucyjność. Jak wielokrotnie podkreślał Trybunał Konstytucyjny (np. postanowienie z 21 czerwca 1999 r., sygn. Ts 56/99, OTK ZU Nr 6/1999, poz. 143, s. 732-733) przedmiotem badania Trybunału Konstytucyjnego nie są akty stosowania prawa, a więc prawomocne orzeczenia lub ostateczne decyzje zapadłe w indywidualnych sprawach, lecz wyłącznie akty normatywne, na podstawie których rozstrzygnięcia te zostały wydane. Trybunał Konstytucyjny bowiem jest powołany do orzekania w sprawach zgodności z konstytucją aktów normatywnych w celu wyeliminowania z systemu prawnego przepisów prawa z konstytucją niezgodnych. Nie należy natomiast do kompetencji Trybunału Konstytucyjnego kontrola prawidłowości ustaleń sądu, ani też sprawowanie kontroli co do sposobu wykładni obowiązujących przepisów, ich stosowania lub nie stosowania przez sądy orzekające w indywidualnych sprawach.
Badana skarga nie spełnia warunków pozwalających na nadanie jej dalszego biegu. Ani sama skarga, ani pismo ją uzupełniające nie formułują zarzutu niekonstytucyjności przepisów, na podstawie których zapadło ostateczne rozstrzygnięcie w sprawie skarżącego. Skarżący wyraźnie przedmiotem skargi uczynił “rażące naruszenie” przez orzekające sądy przepisu § 3 pkt 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 czerwca 1993 r. w sprawie udzielania dotacji na wypłatę premii gwarancyjnej od wkładów oszczędnościowych na budownictwo mieszkaniowe (Dz.U. Nr 59, poz. 268), oraz popełnione przez nie “uchybienia procesowe”. Takie sformułowanie skargi wskazuje jednoznacznie, iż skarżący wysuwa zarzuty nie przeciwko treści przepisu, stanowiącego podstawę wydania ostatecznego rozstrzygnięcia, lecz przeciwko sposobowi jego zastosowania przez wyrokujące sądy. Domaga się on tym samym zbadania przez Trybunał Konstytucyjny aktów stosowania prawa, a nie aktów normatywnych, a to, jak wskazano powyżej, jest niedopuszczalne.

Z tych względów należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej .