Ts 54/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
274
POSTANOWIENIE
z dnia 4 lipca 2000 r.
Sygn. Ts 54/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Dębowska-Romanowska
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Mieczysława K.,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Mieczysława K. z 31 marca 2000 r. zarzucono, iż postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 2 lutego 2000 r. (sygn. Ts 138/99) w przedmiocie nieuwzględnienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 października 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze – narusza prawo skarżącego do wniesienia skargi konstytucyjnej. Skarżący stwierdził, iż orzeczenie to wydane na skutek wadliwej wykładni art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), sprzeczne jest z intencją tego przepisu.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 10 maja 2000 r., skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej w szczególności poprzez wskazanie przepisu ustawy, który czyni przedmiotem swojej skargi, z uwagi na to, iż w swoim wystąpieniu do Trybunału Konstytucyjnego z 31 marca 2000 r. zakwestionował wyłącznie “wadliwą wykładnię” art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
W wyznaczonym do tego terminie skarżący wszakże nie uzupełnił tego braku. W piśmie z 22 maja 2000 r. odnosząc się do wspomnianego wcześniej zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego stwierdził, iż “zaskarżone orzeczenie narusza art. 123 § 1 pkt 1 i 124 § 1 Kodeksu cywilnego a także art. 506 Kodeksu postępowania cywilnego w powiązaniu z art. 48 ust. 2 oraz art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym”. Stwierdzenie to w żaden sposób nie określa przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, którego niezgodność miałaby podlegać ocenie Trybunału Konstytucyjnego. Wskazuje natomiast na zamiar wnoszącego skargę, by jedynym przedmiotem postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym uczynić akt stosowania prawa, jakim jest postanowienie tegoż Trybunału z 2 lutego 2000 r., któremu skarżący zarzuca sprzeczność z art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym oraz wymienionymi wcześniej przepisami kodeksu cywilnego i kodeksu postępowania cywilnego. Jest to w świetle art. 79 Konstytucji RP niedopuszczalne.
Ponadto skarżący nie dostrzega, iż zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie zarzut niezgodności ustawy lub innego aktu normatywnego z konstytucją, nie zaś z ustawą. Brak sprecyzowania w skardze konstytucyjnej zarzutu niekonstytucyjności czyni również niedopuszczalnym jej merytoryczne rozpoznanie.
W tym stanie rzeczy należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
POSTANOWIENIE
z dnia 4 lipca 2000 r.
Sygn. Ts 54/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Dębowska-Romanowska
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Mieczysława K.,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Mieczysława K. z 31 marca 2000 r. zarzucono, iż postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 2 lutego 2000 r. (sygn. Ts 138/99) w przedmiocie nieuwzględnienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 października 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze – narusza prawo skarżącego do wniesienia skargi konstytucyjnej. Skarżący stwierdził, iż orzeczenie to wydane na skutek wadliwej wykładni art. 48 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), sprzeczne jest z intencją tego przepisu.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 10 maja 2000 r., skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej w szczególności poprzez wskazanie przepisu ustawy, który czyni przedmiotem swojej skargi, z uwagi na to, iż w swoim wystąpieniu do Trybunału Konstytucyjnego z 31 marca 2000 r. zakwestionował wyłącznie “wadliwą wykładnię” art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
W wyznaczonym do tego terminie skarżący wszakże nie uzupełnił tego braku. W piśmie z 22 maja 2000 r. odnosząc się do wspomnianego wcześniej zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego stwierdził, iż “zaskarżone orzeczenie narusza art. 123 § 1 pkt 1 i 124 § 1 Kodeksu cywilnego a także art. 506 Kodeksu postępowania cywilnego w powiązaniu z art. 48 ust. 2 oraz art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym”. Stwierdzenie to w żaden sposób nie określa przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, którego niezgodność miałaby podlegać ocenie Trybunału Konstytucyjnego. Wskazuje natomiast na zamiar wnoszącego skargę, by jedynym przedmiotem postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym uczynić akt stosowania prawa, jakim jest postanowienie tegoż Trybunału z 2 lutego 2000 r., któremu skarżący zarzuca sprzeczność z art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym oraz wymienionymi wcześniej przepisami kodeksu cywilnego i kodeksu postępowania cywilnego. Jest to w świetle art. 79 Konstytucji RP niedopuszczalne.
Ponadto skarżący nie dostrzega, iż zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie zarzut niezgodności ustawy lub innego aktu normatywnego z konstytucją, nie zaś z ustawą. Brak sprecyzowania w skardze konstytucyjnej zarzutu niekonstytucyjności czyni również niedopuszczalnym jej merytoryczne rozpoznanie.
W tym stanie rzeczy należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.