Ts 62/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
239
POSTANOWIENIE
z dnia 27 września 2000 r.
Sygn. Ts 62/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Stępień – przewodniczący
Janusz Trzciński – sprawozdawca
Marian Zdyb
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 26 maja 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Leszka Mirosława H., oraz wniosku o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia;
pozostawić bez rozpoznania wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
28 kwietnia 2000 r. złożono do Trybunału Konstytucyjnego skargę konstytucyjną Leszka Mirosława H., w której zarzucono, iż art. 70 § 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. – Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz.U. Nr 117, poz. 753), art. 107 ust. 1a pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (tekst jednolity z 1996 r. Dz.U. Nr 10, poz. 55 ze zm.) oraz § 48 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 grudnia 1996 r. w sprawie służby wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz.U. z 1997 r. Nr 7, poz. 38) są niezgodne z art. 32 ust. 1, art. 2, art. 10, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 173 oraz art. 180 ust. 1, 2 i 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Skarżący wskazał, iż stosując zakwestionowane przepisy Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 16 listopada 1999 r. oddalił jego skargę na decyzję Ministra Obrony Narodowej z 29 marca 1999 r. o nieuwzględnieniu żądania wypłacenia sędziowskiego dodatku wyrównawczego równego dodatkowi wyrównawczemu, jaki otrzymuje sędzia wojskowego sądu okręgowego. Zgodnie z oświadczeniem skarżącego, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego otrzymał on 3 lutego 2000 roku.
Postanowieniem z 26 maja 2000 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż została ona złożona po upływie dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643).
Na postanowienie to skarżący wniósł zażalenie, w którym stwierdził, iż skarga konstytucyjna wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego 28 kwietnia 2000 r. jest tożsama ze skargą wniesioną już 31 marca 2000 r. i zarejestrowaną w Trybunale Konstytucyjnym pod sygnaturą Ts 57/00. Zdaniem skarżącego, co prawda skarga ta została mu zwrócona z uwagi na brak opłaty, tym niemniej brak taki stanowi brak formalny, o jakim mowa w art. 36 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym i skarżący powinien zostać najpierw wezwany do jego usunięcia.
W przypadku nieuwzględnienia zażalenia skarżący wniósł o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej, wniosku tego wszakże w żaden sposób nie uzasadniając.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Błędny jest pogląd skarżącego, jakoby brak uiszczenia wpisu od skargi konstytucyjnej należało traktować jako wadę formalną skargi, do której usunięcia w każdym wypadku należy wzywać skarżącego w trybie art. 36 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Na podstawie art. 46 ust. 4 tej ustawy zasady pobierania wpisu od skargi konstytucyjnej zostały określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 13 października 1997 r. (Dz.U. Nr 126, poz. 809), którego § 2 stwierdza, iż wnoszący skargę konstytucyjną ma obowiązek uiścić wpis bez wezwania go do opłacenia tego wpisu. Paragraf 3 tego rozporządzenia wyraźnie natomiast stwierdza, iż skarga konstytucyjna, od której nie uiszczono należnego wpisu, podlega zwrotowi.
Nieopłacona należycie skarga konstytucyjna, którą skarżący złożył do Trybunału Konstytucyjnego 31 marca 2000 r. nie mogła wywołać skutków procesowych i podlegała zwrotowi. W tym stanie rzeczy kolejna złożona do Trybunału Konstytucyjnego skarga podlegała odrębnemu rozpoznaniu, w wyniku którego ustalono, iż została ona złożona po upływie dwumiesięcznego terminu przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało nie uwzględniać zażalenia skarżącego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 26 maja 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny uznał, iż należy pozostawić bez rozpoznania wniosek skarżącego o przywrócenie mu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Jak wielokrotnie podkreślano to w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, dwumiesięczny termin do wniesienia skargi konstytucyjnej ma charakter materialnoprawny, wyznaczający granice dla podjęcia przez skarżącego obrony przysługujących mu praw i wolności konstytucyjnych poprzez zakwestionowanie w skardze konstytucyjnej generalnego aktu normatywnego. Skarga konstytucyjna nie ma bowiem charakteru zwykłej czynności procesowej w normalnym toku instancji co przesądza, iż termin do jej złożenia ma charakter terminu zawitego i nie ma możliwości jego przywrócenia (por. postanowienia TK z: 21 stycznia 1998 r., sygn. Ts 2/98, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 21; 28 stycznia 1998 r., sygn. Ts 21/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 23; 15 lipca 1998 r., sygn. Ts 79/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 87; 10 sierpnia 1998 r., sygn. Ts 73/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 82).
POSTANOWIENIE
z dnia 27 września 2000 r.
Sygn. Ts 62/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Stępień – przewodniczący
Janusz Trzciński – sprawozdawca
Marian Zdyb
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 26 maja 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Leszka Mirosława H., oraz wniosku o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia;
pozostawić bez rozpoznania wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
28 kwietnia 2000 r. złożono do Trybunału Konstytucyjnego skargę konstytucyjną Leszka Mirosława H., w której zarzucono, iż art. 70 § 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. – Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz.U. Nr 117, poz. 753), art. 107 ust. 1a pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 1970 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych (tekst jednolity z 1996 r. Dz.U. Nr 10, poz. 55 ze zm.) oraz § 48 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 grudnia 1996 r. w sprawie służby wojskowej żołnierzy zawodowych (Dz.U. z 1997 r. Nr 7, poz. 38) są niezgodne z art. 32 ust. 1, art. 2, art. 10, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 173 oraz art. 180 ust. 1, 2 i 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Skarżący wskazał, iż stosując zakwestionowane przepisy Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 16 listopada 1999 r. oddalił jego skargę na decyzję Ministra Obrony Narodowej z 29 marca 1999 r. o nieuwzględnieniu żądania wypłacenia sędziowskiego dodatku wyrównawczego równego dodatkowi wyrównawczemu, jaki otrzymuje sędzia wojskowego sądu okręgowego. Zgodnie z oświadczeniem skarżącego, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego otrzymał on 3 lutego 2000 roku.
Postanowieniem z 26 maja 2000 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż została ona złożona po upływie dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643).
Na postanowienie to skarżący wniósł zażalenie, w którym stwierdził, iż skarga konstytucyjna wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego 28 kwietnia 2000 r. jest tożsama ze skargą wniesioną już 31 marca 2000 r. i zarejestrowaną w Trybunale Konstytucyjnym pod sygnaturą Ts 57/00. Zdaniem skarżącego, co prawda skarga ta została mu zwrócona z uwagi na brak opłaty, tym niemniej brak taki stanowi brak formalny, o jakim mowa w art. 36 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym i skarżący powinien zostać najpierw wezwany do jego usunięcia.
W przypadku nieuwzględnienia zażalenia skarżący wniósł o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej, wniosku tego wszakże w żaden sposób nie uzasadniając.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Błędny jest pogląd skarżącego, jakoby brak uiszczenia wpisu od skargi konstytucyjnej należało traktować jako wadę formalną skargi, do której usunięcia w każdym wypadku należy wzywać skarżącego w trybie art. 36 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Na podstawie art. 46 ust. 4 tej ustawy zasady pobierania wpisu od skargi konstytucyjnej zostały określone w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 13 października 1997 r. (Dz.U. Nr 126, poz. 809), którego § 2 stwierdza, iż wnoszący skargę konstytucyjną ma obowiązek uiścić wpis bez wezwania go do opłacenia tego wpisu. Paragraf 3 tego rozporządzenia wyraźnie natomiast stwierdza, iż skarga konstytucyjna, od której nie uiszczono należnego wpisu, podlega zwrotowi.
Nieopłacona należycie skarga konstytucyjna, którą skarżący złożył do Trybunału Konstytucyjnego 31 marca 2000 r. nie mogła wywołać skutków procesowych i podlegała zwrotowi. W tym stanie rzeczy kolejna złożona do Trybunału Konstytucyjnego skarga podlegała odrębnemu rozpoznaniu, w wyniku którego ustalono, iż została ona złożona po upływie dwumiesięcznego terminu przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało nie uwzględniać zażalenia skarżącego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 26 maja 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny uznał, iż należy pozostawić bez rozpoznania wniosek skarżącego o przywrócenie mu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Jak wielokrotnie podkreślano to w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, dwumiesięczny termin do wniesienia skargi konstytucyjnej ma charakter materialnoprawny, wyznaczający granice dla podjęcia przez skarżącego obrony przysługujących mu praw i wolności konstytucyjnych poprzez zakwestionowanie w skardze konstytucyjnej generalnego aktu normatywnego. Skarga konstytucyjna nie ma bowiem charakteru zwykłej czynności procesowej w normalnym toku instancji co przesądza, iż termin do jej złożenia ma charakter terminu zawitego i nie ma możliwości jego przywrócenia (por. postanowienia TK z: 21 stycznia 1998 r., sygn. Ts 2/98, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 21; 28 stycznia 1998 r., sygn. Ts 21/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 23; 15 lipca 1998 r., sygn. Ts 79/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 87; 10 sierpnia 1998 r., sygn. Ts 73/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 82).