Pełny tekst orzeczenia

310




POSTANOWIENIE

z dnia 25 września 2000 r.

Sygn. Ts 100/00





Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Ferdynand Rymarz



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Janiny W., w sprawie zgodności:

– art. 139 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 52 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

– art. 333 § 1 pkt 3 oraz art. 339 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) z art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

– art. 244 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) z art. 21 i 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

– art. 26 ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze (tekst jednolity z 1995 r. Dz.U. Nr 54, poz. 288 ze zm.) z art. 21 i 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

– art. 32 § 1a ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze (tekst jednolity z 1995 r. Dz.U. Nr 54, poz. 288 ze zm.) z art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

– art. 204 ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze (tekst jednolity z 1995 r. Dz.U. Nr 54, poz. 288 ze zm.) z art. 32 i 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

– art. 24, art. 227 i art. 229 ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze (tekst jednolity z 1995 r. Dz.U. Nr 54, poz. 288 ze zm.) z art. 21, 32 i 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

– § 19 ust. 1 pkt 1-2; § 23 ust. 1-2; § 25; § 54 ust. 1; § 55 ust. 3-4; § 91; § 94 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (tekst jednolity z 1999 r. Dz.U. Nr 15, poz. 140) z art. 30, 32, 68 i 86 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej





p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.




Uzasadnienie:



W skardze konstytucyjnej Janiny W. zakwestionowano zgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej wyroku z 14 kwietnia 1998 r. Sądu Rejonowego w P. (sygn. akt II C 707/97) oraz wszystkich przepisów, w oparciu o które wydano ten wyrok. Niezależnie od powyższego wniesiono o orzeczenie niezgodności z Konstytucją RP wszystkich przepisów zezwalających na “eksmisję na bruk”. W dalszych wywodach skargi, pełnomocnik skarżącej domaga się stwierdzenia, że brak określonych regulacji prawnych, wynikający z bezczynności organów stanowiących prawo, narusza art. 2 i art. 30 Konstytucji RP oraz wydania tymczasowego postanowienia wstrzymującego wykonanie ww. wyroku, jak również orzeczenia prawa do stosownego odszkodowania dla skarżącej.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 16 sierpnia 2000 r., pełnomocnik skarżącej został wezwany do usunięcia braków formalnych wniesionej skargi konstytucyjnej, w szczególności przez wskazanie czy w przedstawionej Trybunałowi Konstytucyjnemu sprawie został wyczerpany tok instancji oraz dokładne określenie naruszonych praw i wolności skarżącej zagwarantowanych w Konstytucji RP wraz ze wskazaniem sposobu tego naruszenia.

W uzupełniającym braki piśmie procesowym nadanym 1 września 2000 r. oświadczono, iż skarżąca zaskarżyła prawomocny wyrok, który nie został uchylony; zawieszono jedynie rygor natychmiastowej wykonalności. Jednocześnie pełnomocnik skarżącej twierdząc, iż obowiązek wyczerpania toku instancji nie istnieje, gdy obowiązujący porządek prawny nie przewiduje innej niż skarga konstytucyjna drogi prawnej, zaskarża art. 46 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym w zakresie dotyczącym obowiązku wyczerpania toku instancji – jako sprzeczny z art. 30, 45, i 79 Konstytucji RP. W uzasadnieniu tego punktu stwierdza, “iż wyczerpanie toku instancji ma sens wyłącznie w pełnej skardze konstytucyjnej, obejmującej zarówno skargę na niekonstytucyjność stanowienia prawa, jak i niekonstytucyjność stosowania prawa”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Skardze Janiny W. nie może być nadany dalszy bieg z uwagi na niedopełnienie jednej z podstawowych przesłanek formalnych, warunkujących dopuszczalność merytorycznego rozpoznania skargi przez Trybunał Konstytucyjny.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest ostateczne orzeczenie przez sąd lub organ administracji publicznej o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych, przy czym podstawę tego orzeczenia stanowić ma zakwestionowany w skardze akt normatywny. W wykonaniu zarządzenia sędziego wzywającego do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, pełnomocnik skarżącej ograniczył się do stwierdzenia, “iż wskazany przez skarżącą wyrok został zaskarżony i nie został uchylony”, w związku z czym nie można ustalić, czy postępowanie przed tym sądem nie jest jeszcze zakończone. W tym stanie rzeczy nie można uznać, iżby wskazany w skardze wyrok nosił znamiona “ostatecznego orzeczenia” w rozumieniu art. 79 ust. 1 konstytucji.

Uwzględniając omówione wyżej okoliczności Trybunał Konstytucyjny stwierdza więc, że w przedmiotowej skardze nie zostało wskazane ostateczne orzeczenie o konstytucyjnych prawach skarżącej, wydane na podstawie zakwestionowanego przepisu.

Niezależnie od powyższego należy stwierdzić, iż wniesiona skarga nie spełnia innych przewidzianych w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym, wymogów.

W odniesieniu do żądania stwierdzenia niezgodności z konstytucją wszystkich przepisów zezwalających na “eksmisję na bruk” należy stwierdzić, iż zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) – “skarga (...) powinna zawierać dokładne określenie ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach, prawach albo obowiązkach określonych w Konstytucji i w stosunku do którego skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją”. Z uwagi na to Trybunał Konstytucyjny – zgodnie z art. 66 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym – będąc związany granicami skargi, nie może samodzielnie ustalać jej przedmiotu i orzec niekonstytucyjności szeroko rozumianego ogółu przepisów.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 2 i art. 30 Konstytucji RP, związanego z bezczynnością organów stanowiących w zakresie braku określonych regulacji prawnych, Trybunał Konstytucyjny stoi na stanowisku, iż zaniechanie ustawodawcy nie może być przedmiotem skargi konstytucyjnej (por. postanowienie TK z 3 listopada 1999 r., sygn. Ts 15/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 176), co powoduje, że jej merytoryczne rozpoznanie przez Trybunał Konstytucyjny jest w tym zakresie niedopuszczalne.

Trybunał Konstytucyjny wskazuje nadto, iż zaskarżony w piśmie uzupełniającym braki formalne wniesionej skargi art. 46 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, nie może być zaskarżony w trybie art. 79 ust. 1 konstytucji, ponieważ przepis ten nie stanowił podstawy rozstrzygnięcia o wyrażonych w konstytucji prawach lub wolnościach skarżącej w toku instancji postępowania sądowego lub administracyjnego.



Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że skarga Janiny W. nie spełnia formalnych wymogów umożliwiających nadanie jej dalszego biegu.