Ts 119/99
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
26
POSTANOWIENIE
z dnia 5 stycznia 2000 r.
Sygn. Ts 119/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Safjan – przewodniczący
Jerzy Stępień – sprawozdawca
Marian Zdyb
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 9 listopada 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Dymitra D.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Dymitra D. z 18 sierpnia 1999 r., nadanej w Urzędzie Pocztowym 26 sierpnia 1999 r., zarzucono, iż art. 85 dekretu z dnia 23 września 1944 r. Kodeks karny Wojska Polskiego (tekst jednolity z 1957 r. Dz.U. Nr 22, poz. 107) oraz art. 3, art. 5, art. 240 oraz art. 246 § 3 dekretu z dnia 23 czerwca 1945 r. Kodeks Wojskowego Postępowania Karnego (tekst jednolity Dz.U. z 1956 r., Nr 22, poz. 103) są niezgodne z art. 30, art. 32, art. 40 oraz art. 41 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Skarżący wskazał, iż Sąd Najwyższy wyrokiem z 20 maja 1999 r. (sygn. akt IV KKN 830/98) oddalił kasację wniesioną na korzyść skarżącego przez Rzecznika Praw Obywatelskich od wyroku byłego Wojskowego Sądu Rejonowego w K. z 25 września 1947 r. (sygn. akt Sr 1225/47), w którym uznano go winnym popełnienia przestępstwa określonego w art. 85 dekretu z 23 września 1944 r. Kodeks karny Wojska Polskiego.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 21 września 1999 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w tym w szczególności poprzez dokładne określenie na czym polega niezgodność zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej przepisów z zasadami konstytucyjnymi, z uwagi na to, iż przedstawione w skardze konstytucyjnej zarzuty odniesiono wyłącznie do treści wyroku Sądu Najwyższego z 20 maja 1999 r.
Ponieważ w wyznaczonym terminie braki te nie zostały uzupełnione, postanowieniem z 9 listopada 1999 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż skarżący nie określił na czym polega niezgodność zakwestionowanych przepisów z Konstytucją RP ograniczając się wyłącznie do przedstawienia zarzutów skierowanych przeciwko orzeczeniu Sądu Najwyższego z 20 maja 1999 r.
Na postanowienie to skarżący wniósł zażalenie, podkreślając w nim, iż orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego jest dla niego krzywdzące i w sposób oczywisty niesłuszne. Powołał się przy tym na konstytucyjne prawo każdego dochodzenia ochrony swoich praw przed błędnym zastosowaniem przez sądy prawidłowo ustalonego brzmienia konkretnej normy prawnej. Skarżący stwierdził ponadto, iż zakwestionowane w skardze konstytucyjnej przepisy będące podstawą oskarżenia go i skazania były stworzone na potrzeby systemu totalitarnego i “w obecnej, demokratycznej rzeczywistości są one bezzasadne, a tym samym powinny być uznane za sprzeczne z obowiązującą konstytucją bez uzasadniania, gdyż wystarczającym dowodem na to jest miniona dekada”.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zażalenie skarżącego nie może zostać uwzględnione, z uwagi na to, iż w istocie nie odnosi się ono do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Skarżący nie kwestionuje bowiem tego, iż w skardze konstytucyjnej ograniczył się do zarzutu błędnego zastosowania przez sądy regulacji prawnych stanowiących podstawę wydanych rozstrzygnięć. Zarzut taki wszakże nie jest wystarczający do merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej. Jej przedmiotem ma być bowiem ocena zgodności ustawy lub innego aktu normatywnego z Konstytucją RP. Dopóki więc skarżący nie określi, na czym jego zdaniem polega niezgodność zakwestionowanych w skardze przepisów z Konstytucją RP, dopóty skarga taka nie może być przedmiotem postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym.
Zgodnie z treścią art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, jeżeli braki formalne skargi konstytucyjnej nie zostaną usunięte w ustawowym terminie Trybunał wydaje postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu. Termin ten – jak wynika z ust. 2 wskazanego artykułu – jest terminem siedmiodniowym, liczonym od daty doręczenia skarżącemu zarządzenia wzywającego do usunięcia braków. Z tego względu późniejsze próby usunięcia braków formalnych skargi, czynione w momencie składania zażalenia, należy uznać za niedopuszczalne, bowiem termin przewidziany na dokonanie tego już upłynął. Pogląd ten znajduje wyraz w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z 12 marca 1998 r., sygn. Ts 13/97, (OTK ZU Nr 2/1998, poz. 27).
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Trybunał Konstytucyjny uznał za uzasadnioną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie uwzględnił zażalenia na postanowienie z 9 listopada 1999 r.
POSTANOWIENIE
z dnia 5 stycznia 2000 r.
Sygn. Ts 119/99
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Safjan – przewodniczący
Jerzy Stępień – sprawozdawca
Marian Zdyb
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 9 listopada 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Dymitra D.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Dymitra D. z 18 sierpnia 1999 r., nadanej w Urzędzie Pocztowym 26 sierpnia 1999 r., zarzucono, iż art. 85 dekretu z dnia 23 września 1944 r. Kodeks karny Wojska Polskiego (tekst jednolity z 1957 r. Dz.U. Nr 22, poz. 107) oraz art. 3, art. 5, art. 240 oraz art. 246 § 3 dekretu z dnia 23 czerwca 1945 r. Kodeks Wojskowego Postępowania Karnego (tekst jednolity Dz.U. z 1956 r., Nr 22, poz. 103) są niezgodne z art. 30, art. 32, art. 40 oraz art. 41 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Skarżący wskazał, iż Sąd Najwyższy wyrokiem z 20 maja 1999 r. (sygn. akt IV KKN 830/98) oddalił kasację wniesioną na korzyść skarżącego przez Rzecznika Praw Obywatelskich od wyroku byłego Wojskowego Sądu Rejonowego w K. z 25 września 1947 r. (sygn. akt Sr 1225/47), w którym uznano go winnym popełnienia przestępstwa określonego w art. 85 dekretu z 23 września 1944 r. Kodeks karny Wojska Polskiego.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 21 września 1999 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w tym w szczególności poprzez dokładne określenie na czym polega niezgodność zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej przepisów z zasadami konstytucyjnymi, z uwagi na to, iż przedstawione w skardze konstytucyjnej zarzuty odniesiono wyłącznie do treści wyroku Sądu Najwyższego z 20 maja 1999 r.
Ponieważ w wyznaczonym terminie braki te nie zostały uzupełnione, postanowieniem z 9 listopada 1999 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż skarżący nie określił na czym polega niezgodność zakwestionowanych przepisów z Konstytucją RP ograniczając się wyłącznie do przedstawienia zarzutów skierowanych przeciwko orzeczeniu Sądu Najwyższego z 20 maja 1999 r.
Na postanowienie to skarżący wniósł zażalenie, podkreślając w nim, iż orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego jest dla niego krzywdzące i w sposób oczywisty niesłuszne. Powołał się przy tym na konstytucyjne prawo każdego dochodzenia ochrony swoich praw przed błędnym zastosowaniem przez sądy prawidłowo ustalonego brzmienia konkretnej normy prawnej. Skarżący stwierdził ponadto, iż zakwestionowane w skardze konstytucyjnej przepisy będące podstawą oskarżenia go i skazania były stworzone na potrzeby systemu totalitarnego i “w obecnej, demokratycznej rzeczywistości są one bezzasadne, a tym samym powinny być uznane za sprzeczne z obowiązującą konstytucją bez uzasadniania, gdyż wystarczającym dowodem na to jest miniona dekada”.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zażalenie skarżącego nie może zostać uwzględnione, z uwagi na to, iż w istocie nie odnosi się ono do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Skarżący nie kwestionuje bowiem tego, iż w skardze konstytucyjnej ograniczył się do zarzutu błędnego zastosowania przez sądy regulacji prawnych stanowiących podstawę wydanych rozstrzygnięć. Zarzut taki wszakże nie jest wystarczający do merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej. Jej przedmiotem ma być bowiem ocena zgodności ustawy lub innego aktu normatywnego z Konstytucją RP. Dopóki więc skarżący nie określi, na czym jego zdaniem polega niezgodność zakwestionowanych w skardze przepisów z Konstytucją RP, dopóty skarga taka nie może być przedmiotem postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym.
Zgodnie z treścią art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, jeżeli braki formalne skargi konstytucyjnej nie zostaną usunięte w ustawowym terminie Trybunał wydaje postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu. Termin ten – jak wynika z ust. 2 wskazanego artykułu – jest terminem siedmiodniowym, liczonym od daty doręczenia skarżącemu zarządzenia wzywającego do usunięcia braków. Z tego względu późniejsze próby usunięcia braków formalnych skargi, czynione w momencie składania zażalenia, należy uznać za niedopuszczalne, bowiem termin przewidziany na dokonanie tego już upłynął. Pogląd ten znajduje wyraz w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z 12 marca 1998 r., sygn. Ts 13/97, (OTK ZU Nr 2/1998, poz. 27).
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Trybunał Konstytucyjny uznał za uzasadnioną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie uwzględnił zażalenia na postanowienie z 9 listopada 1999 r.