Ts 114/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
62
POSTANOWIENIE
z dnia 7 lutego 2001 r.
Sygn. Ts 114/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Stępień – przewodniczący
Janusz Trzciński – sprawozdawca
Marian Zdyb
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 6 listopada 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bogusława F.
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
17 sierpnia 2000 r. złożono do Trybunału Konstytucyjnego skargę konstytucyjną Bogusława F., w której zarzucono, iż § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (tekst jednolity z 1989 r. Dz.U. Nr 11, poz. 63) w brzmieniu nadanym temu przepisowi przez § 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 października 1990 r. zmieniającego niektóre przepisy w sprawie ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (Dz.U. Nr 71, poz. 418) narusza wyrażoną w art. 32 Konstytucji RP zasadę równości poprzez odmienne ukształtowanie podstaw wymiaru emerytury (renty) pracowników zatrudnionych za granicą w porównaniu do pozostałych kategorii pracowników. Zaskarżona regulacja prowadzi poza tym, zdaniem skarżącego, do ograniczenia przysługujących mu praw majątkowych chronionych m.in. przez art. 64 ust. 2 Konstytucji RP.
Postanowieniem z 6 listopada 2000 r. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż skarga konstytucyjna wniesiona została z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Ostatecznym rozstrzygnięciem, od którego doręczenia liczony powinien być termin do wniesienia skargi konstytucyjnej, był w niniejszej sprawie wyrok Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z 24 czerwca 1998 r. (sygn. akt XII Pa 636/97) doręczony skarżącemu 9 listopada 1998 r. Data doręczenia postanowienia Sądu Najwyższego z 1 lutego 2000 r. nie ma znaczenia dla kwestii biegu terminu, jako iż wniesienie kasacji w tym stanie faktycznym, ze względu na wartość przedmiotu sporu nie przekraczającą 5000 zł, nie znajdowało podstaw w art. 392 i 3931 kpc.
Na to postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżący wniósł zażalenie, w którym wskazał przede wszystkim na wątpliwości istniejące w orzecznictwie odnośnie zastosowania art. 3931 kpc do spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych, na wątpliwości jakie miały w sprawie dopuszczalności kasacji orzekające w sprawie sądy, za którymi przemawia nieodrzucenie kasacji przez Sąd Apelacyjny w trybie art. 3855 kpc, a także nieodrzucenie jej przez Sąd Najwyższy na posiedzeniu w trybie art. 3938 § 1 kpc, tylko przekazanie jej na rozprawę, po przeprowadzeniu której dopiero Sąd Najwyższy zdecydował się odrzucić kasację. Zdaniem skarżącego, wniesienie przez niego kasacji, służyło zapobiegnięciu zarzutowi niewyczerpania drogi prawnej i dlatego bieg terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej powinien być liczony od daty doręczenia postanowienia Sądu Najwyższego.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Błędny jest pogląd skarżącego, jakoby ograniczenie we wnoszeniu kasacji tylko do tych spraw o świadczenie, których wartość przedmiotu przekracza 5000 zł (art. 393 pkt 1 kpc) w przypadku spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych budziło wątpliwości. Orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazuje jednoznacznie, iż sprawa o wzrost świadczenia z ubezpieczenia społecznego jest sprawą, w której dopuszczalność kasacji podlega ograniczeniu ze względu na wartość przedmiotu sporu (por. np.: postanowienie SN z 10 października 1996 r., II UKN 4/96, OSNAPiUS z 1997 r., nr 8, poz. 138; wyrok SN z 13 maja 1997 r., II UKN 104/97, OSNAPiUS z 1998 r., nr 5, poz. 157; postanowienie SN z 22 stycznia 1999 r., II UKN 444/98).
Zgodnie z art. 383 kpc w związku z art. 39310 w postępowaniu kasacyjnym nie można rozszerzyć żądania pozwu, ani występować z nowymi roszczeniami, chyba że chodzi o świadczenia powtarzające się (art. 383 zd. 2 kpc). Jednakże skarżący rozszerzając we wniesionej kasacji na podstawie art. 383 zd. 2 kpc wartość przedmiotu zaskarżenia nie wykazał, dlaczego jego świadczenie należy do kategorii świadczeń powtarzających się, a co za tym idzie nie przedstawił żadnych argumentów uzasadniających rozszerzenie przedmiotu zaskarżenia powyżej 5 000 zł. Także ani w skardze konstytucyjnej, ani we wniesionym zażaleniu, skarżący nie odniósł się do wskazanej materii.
Biorąc powyższe pod uwagę należało nie uwzględniać zażalenia skarżącego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 6 listopada 2000 r. o odmowie nadania biegu skardze konstytucyjnej.
POSTANOWIENIE
z dnia 7 lutego 2001 r.
Sygn. Ts 114/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Jerzy Stępień – przewodniczący
Janusz Trzciński – sprawozdawca
Marian Zdyb
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 6 listopada 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bogusława F.
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
17 sierpnia 2000 r. złożono do Trybunału Konstytucyjnego skargę konstytucyjną Bogusława F., w której zarzucono, iż § 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (tekst jednolity z 1989 r. Dz.U. Nr 11, poz. 63) w brzmieniu nadanym temu przepisowi przez § 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 października 1990 r. zmieniającego niektóre przepisy w sprawie ustalania podstawy wymiaru emerytur i rent (Dz.U. Nr 71, poz. 418) narusza wyrażoną w art. 32 Konstytucji RP zasadę równości poprzez odmienne ukształtowanie podstaw wymiaru emerytury (renty) pracowników zatrudnionych za granicą w porównaniu do pozostałych kategorii pracowników. Zaskarżona regulacja prowadzi poza tym, zdaniem skarżącego, do ograniczenia przysługujących mu praw majątkowych chronionych m.in. przez art. 64 ust. 2 Konstytucji RP.
Postanowieniem z 6 listopada 2000 r. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż skarga konstytucyjna wniesiona została z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Ostatecznym rozstrzygnięciem, od którego doręczenia liczony powinien być termin do wniesienia skargi konstytucyjnej, był w niniejszej sprawie wyrok Sądu Wojewódzkiego w Warszawie z 24 czerwca 1998 r. (sygn. akt XII Pa 636/97) doręczony skarżącemu 9 listopada 1998 r. Data doręczenia postanowienia Sądu Najwyższego z 1 lutego 2000 r. nie ma znaczenia dla kwestii biegu terminu, jako iż wniesienie kasacji w tym stanie faktycznym, ze względu na wartość przedmiotu sporu nie przekraczającą 5000 zł, nie znajdowało podstaw w art. 392 i 3931 kpc.
Na to postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżący wniósł zażalenie, w którym wskazał przede wszystkim na wątpliwości istniejące w orzecznictwie odnośnie zastosowania art. 3931 kpc do spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych, na wątpliwości jakie miały w sprawie dopuszczalności kasacji orzekające w sprawie sądy, za którymi przemawia nieodrzucenie kasacji przez Sąd Apelacyjny w trybie art. 3855 kpc, a także nieodrzucenie jej przez Sąd Najwyższy na posiedzeniu w trybie art. 3938 § 1 kpc, tylko przekazanie jej na rozprawę, po przeprowadzeniu której dopiero Sąd Najwyższy zdecydował się odrzucić kasację. Zdaniem skarżącego, wniesienie przez niego kasacji, służyło zapobiegnięciu zarzutowi niewyczerpania drogi prawnej i dlatego bieg terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej powinien być liczony od daty doręczenia postanowienia Sądu Najwyższego.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Błędny jest pogląd skarżącego, jakoby ograniczenie we wnoszeniu kasacji tylko do tych spraw o świadczenie, których wartość przedmiotu przekracza 5000 zł (art. 393 pkt 1 kpc) w przypadku spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych budziło wątpliwości. Orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazuje jednoznacznie, iż sprawa o wzrost świadczenia z ubezpieczenia społecznego jest sprawą, w której dopuszczalność kasacji podlega ograniczeniu ze względu na wartość przedmiotu sporu (por. np.: postanowienie SN z 10 października 1996 r., II UKN 4/96, OSNAPiUS z 1997 r., nr 8, poz. 138; wyrok SN z 13 maja 1997 r., II UKN 104/97, OSNAPiUS z 1998 r., nr 5, poz. 157; postanowienie SN z 22 stycznia 1999 r., II UKN 444/98).
Zgodnie z art. 383 kpc w związku z art. 39310 w postępowaniu kasacyjnym nie można rozszerzyć żądania pozwu, ani występować z nowymi roszczeniami, chyba że chodzi o świadczenia powtarzające się (art. 383 zd. 2 kpc). Jednakże skarżący rozszerzając we wniesionej kasacji na podstawie art. 383 zd. 2 kpc wartość przedmiotu zaskarżenia nie wykazał, dlaczego jego świadczenie należy do kategorii świadczeń powtarzających się, a co za tym idzie nie przedstawił żadnych argumentów uzasadniających rozszerzenie przedmiotu zaskarżenia powyżej 5 000 zł. Także ani w skardze konstytucyjnej, ani we wniesionym zażaleniu, skarżący nie odniósł się do wskazanej materii.
Biorąc powyższe pod uwagę należało nie uwzględniać zażalenia skarżącego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 6 listopada 2000 r. o odmowie nadania biegu skardze konstytucyjnej.