Ts 2/02
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
268
POSTANOWIENIE
z dnia 21 marca 2002 r.
Sygn. akt Ts 2/02
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Janusz Niemcewicz
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Kieleckiego Towarzystwa Edukacyjnego sp. z o.o. oraz Wyższej Szkoły Ubezpieczeń w Kielcach w sprawie zgodności:
art. 15 ust. 2, art. 17, art. 48 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 74 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) z art. 32 i art. 70 ust. 3 i ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej złożonej w dniu 8 stycznia 2002 r. zarzucono, że art. 15 ust. 2, art. 17, art. 48 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 74 ustawy z dnia 12 września 1990 r. (Dz. U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) o szkolnictwie wyższym są niezgodne z art. 32 i art. 70 ust. 3 i ust. 5 Konstytucji RP. Zdaniem skarżących wskazane w skardze przepisy ustawy doprowadziły do wydania negatywnych dla nich rozstrzygnięć Ministra Edukacji Narodowej oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego odmawiającego Senatowi uczelni prawa do utworzenia nowego kierunku studiów.
Decyzją z 28 lutego 2000 r. Minister Edukacji Narodowej odmówił Wyższej Szkole Ubezpieczeń w Kielcach udzielenia zezwolenia na uruchomienie studiów zawodowych na kierunku “turystyka i rekreacja”. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Ministra Edukacji Narodowej z 6 czerwca 2000 r. Skarga na powyższe decyzje została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 listopada 2000 r., doręczonego skarżącej 1 marca 2001 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego ugruntowany jest pogląd, iż początek biegu terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną rozpoczyna się od doręczenia skarżącemu orzeczenia, od którego nie przysługuje już skarżącemu żaden środek odwoławczy, a które przesądziło o ostatecznym charakterze rozstrzygnięcia o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji (por. np. postanowienia z: 17 marca 1999 r., sygn. Ts 117/98, OTK ZU nr 3/1999, poz. 44; 28 czerwca 2000 r., sygn. Ts 82/00, OTK ZU nr 6/2000, poz. 250).
W skardze konstytucyjnej, będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego, pełnomocnik skarżących wskazał, iż do naruszenia przysługujących im praw i wolności doszło w związku z wydaniem decyzji Ministra Edukacji Narodowej i wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 listopada 2000 r. Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) orzeczenia tego sądu są prawomocne, co oznacza, iż skarżącej uczelni nie przysługiwał już żaden środek zaskarżenia ww. wyroku. Wyrok ten miał charakter ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP i wraz z jego doręczeniem skarżącej rozpoczął się bieg terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Dla biegu tego terminu bez znaczenia pozostawał fakt, iż skarżąca wystąpiła do Rzecznika Praw Obywatelskich i Ministra Sprawiedliwości o wniesienie rewizji nadzwyczajnej od wskazanego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wystąpienia te nie mogły bowiem wpłynąć na ostateczny charakter tego wyroku. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 listopada 2000 r. został doręczony skarżącej, jak wynika z adnotacji poczynionej na samym wyroku, 1 marca 2001 r., zaś niniejsza skarga konstytucyjna została złożona 8 stycznia 2002 r., tak więc doszło do znacznego przekroczenia terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny stwierdza, iż skarga konstytucyjna nie spełnia warunku jej merytorycznego rozpoznania określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Należało zatem odmówić nadania jej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 21 marca 2002 r.
Sygn. akt Ts 2/02
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Janusz Niemcewicz
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Kieleckiego Towarzystwa Edukacyjnego sp. z o.o. oraz Wyższej Szkoły Ubezpieczeń w Kielcach w sprawie zgodności:
art. 15 ust. 2, art. 17, art. 48 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 74 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) z art. 32 i art. 70 ust. 3 i ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej złożonej w dniu 8 stycznia 2002 r. zarzucono, że art. 15 ust. 2, art. 17, art. 48 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 74 ustawy z dnia 12 września 1990 r. (Dz. U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) o szkolnictwie wyższym są niezgodne z art. 32 i art. 70 ust. 3 i ust. 5 Konstytucji RP. Zdaniem skarżących wskazane w skardze przepisy ustawy doprowadziły do wydania negatywnych dla nich rozstrzygnięć Ministra Edukacji Narodowej oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego odmawiającego Senatowi uczelni prawa do utworzenia nowego kierunku studiów.
Decyzją z 28 lutego 2000 r. Minister Edukacji Narodowej odmówił Wyższej Szkole Ubezpieczeń w Kielcach udzielenia zezwolenia na uruchomienie studiów zawodowych na kierunku “turystyka i rekreacja”. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Ministra Edukacji Narodowej z 6 czerwca 2000 r. Skarga na powyższe decyzje została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 listopada 2000 r., doręczonego skarżącej 1 marca 2001 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego ugruntowany jest pogląd, iż początek biegu terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną rozpoczyna się od doręczenia skarżącemu orzeczenia, od którego nie przysługuje już skarżącemu żaden środek odwoławczy, a które przesądziło o ostatecznym charakterze rozstrzygnięcia o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji (por. np. postanowienia z: 17 marca 1999 r., sygn. Ts 117/98, OTK ZU nr 3/1999, poz. 44; 28 czerwca 2000 r., sygn. Ts 82/00, OTK ZU nr 6/2000, poz. 250).
W skardze konstytucyjnej, będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego, pełnomocnik skarżących wskazał, iż do naruszenia przysługujących im praw i wolności doszło w związku z wydaniem decyzji Ministra Edukacji Narodowej i wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 listopada 2000 r. Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) orzeczenia tego sądu są prawomocne, co oznacza, iż skarżącej uczelni nie przysługiwał już żaden środek zaskarżenia ww. wyroku. Wyrok ten miał charakter ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP i wraz z jego doręczeniem skarżącej rozpoczął się bieg terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Dla biegu tego terminu bez znaczenia pozostawał fakt, iż skarżąca wystąpiła do Rzecznika Praw Obywatelskich i Ministra Sprawiedliwości o wniesienie rewizji nadzwyczajnej od wskazanego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wystąpienia te nie mogły bowiem wpłynąć na ostateczny charakter tego wyroku. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 listopada 2000 r. został doręczony skarżącej, jak wynika z adnotacji poczynionej na samym wyroku, 1 marca 2001 r., zaś niniejsza skarga konstytucyjna została złożona 8 stycznia 2002 r., tak więc doszło do znacznego przekroczenia terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny stwierdza, iż skarga konstytucyjna nie spełnia warunku jej merytorycznego rozpoznania określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Należało zatem odmówić nadania jej dalszego biegu.