Ts 70/02
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
292
POSTANOWIENIE
z dnia 16 września 2002 r.
Sygn. akt Ts 70/02
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marian Grzybowski
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Janiny Węgrzyn w sprawie zgodności:
art. 3581 § 1 i 3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) z art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Janiny Węgrzyn, złożonej w Trybunale Konstytucyjnym w dniu 23 maja 2002 r., wniesiono o uznanie za niezgodny z Konstytucją wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 2001 r. (sygn. I CKN 127/01) a przez to uznanie niezgodności art. 3581 § 1 i § 3 Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zdaniem skarżącej, zakwestionowany przepis narusza Konstytucję z uwagi na możliwość jego rozbieżnej interpretacji przez sądy. Brak precyzyjnego wskazania zasad waloryzacji świadczeń pieniężnych godzi w zasadę państwa prawnego i pociąga za sobą niepewność i brak stabilności sytuacji faktycznej i prawnej obywatela.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 lipca 2002 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi, w szczególności przez wskazanie, które z przysługujących skarżącej konstytucyjnych praw i wolności zostały naruszone przez kwestionowane w skardze przepisy oraz podanie daty doręczenia skarżącej wyroku Sądu Najwyższego.
W piśmie procesowym z dnia 20 lipca 2002 r., pełnomocnik skarżącej oświadczył, iż nie jest w stanie podać dokładnej daty doręczenia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 2001 r., wnosząc o uznanie informacji, że wyrok ten został doręczony skarżącej w listopadzie 2001 r. W uzasadnieniu pisma procesowego pełnomocnik skarżącej powtórzył argumentację przedstawioną w skardze konstytucyjnej. Wskazał ponadto, że zaskarżona regulacja narusza art. 45 ust. 1 Konstytucji, pozbawiając skarżącą prawa do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w terminie trzech miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.
Jak wynika z oświadczenia skarżącej, nie może ona jednoznacznie wskazać daty doręczenia ostatecznego orzeczenia, którym w niniejszej sprawie jest wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 2002 r. (sygn. I CKN 127/01).
Na skutek ustaleń poczynionych, w sekretariacie I Wydziału Izby Cywilnej Sądu Najwyższego, przez Trybunał Konstytucyjny w toku wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej, wyrok ten został doręczony skarżącej w dniu 26 listopada 2001 r. Skarga konstytucyjna wniesiona została do Trybunału Konstytucyjnego w dniu 23 maja 2002 r. W tej sytuacji nie ulega wątpliwości, że w niniejszej sprawie nie został dochowany ustawowy termin warunkujący dopuszczalność wystąpienia ze skargą konstytucyjną.
W tym stanie rzeczy, z uwagi na niespełnienie podstawowej przesłanki wynikającej z treści art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skarga konstytucyjna nie może być merytorycznie rozpoznana przez Trybunał Konstytucyjny i należy odmówić nadania jej dalszego biegu.
Niezależnie od powyższej okoliczności samoistnie przesądzającej o niedopuszczalności nadania niniejszej skardze dalszego biegu, Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, iż z treści skargi, jak i uzupełniającego ją pisma procesowego wynika, że zarzuty skarżącej skierowane są nie tyle przeciwko przepisowi art. 3581 § 1 i 3 k.c., co raczej przeciwko jego błędnej – zdaniem skarżącej – interpretacji przez sądy stosujące prawo. Tego rodzaju zarzut nie może być jednak formułowany w skardze konstytucyjnej, przede wszystkim ze względu na treść art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i ze względu na zakres kognicji Trybunału Konstytucyjnego, poza którą pozostaje kontrola zgodnego z prawem działania sądów (por. postanowienie z dnia 10 sierpnia 2001 r., sygn. Ts 56/01, OTK ZU nr 8/2001, poz. 289).
POSTANOWIENIE
z dnia 16 września 2002 r.
Sygn. akt Ts 70/02
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marian Grzybowski
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Janiny Węgrzyn w sprawie zgodności:
art. 3581 § 1 i 3 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) z art. 45 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej Janiny Węgrzyn, złożonej w Trybunale Konstytucyjnym w dniu 23 maja 2002 r., wniesiono o uznanie za niezgodny z Konstytucją wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 2001 r. (sygn. I CKN 127/01) a przez to uznanie niezgodności art. 3581 § 1 i § 3 Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zdaniem skarżącej, zakwestionowany przepis narusza Konstytucję z uwagi na możliwość jego rozbieżnej interpretacji przez sądy. Brak precyzyjnego wskazania zasad waloryzacji świadczeń pieniężnych godzi w zasadę państwa prawnego i pociąga za sobą niepewność i brak stabilności sytuacji faktycznej i prawnej obywatela.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 lipca 2002 r. skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi, w szczególności przez wskazanie, które z przysługujących skarżącej konstytucyjnych praw i wolności zostały naruszone przez kwestionowane w skardze przepisy oraz podanie daty doręczenia skarżącej wyroku Sądu Najwyższego.
W piśmie procesowym z dnia 20 lipca 2002 r., pełnomocnik skarżącej oświadczył, iż nie jest w stanie podać dokładnej daty doręczenia wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 2001 r., wnosząc o uznanie informacji, że wyrok ten został doręczony skarżącej w listopadzie 2001 r. W uzasadnieniu pisma procesowego pełnomocnik skarżącej powtórzył argumentację przedstawioną w skardze konstytucyjnej. Wskazał ponadto, że zaskarżona regulacja narusza art. 45 ust. 1 Konstytucji, pozbawiając skarżącą prawa do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w terminie trzech miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.
Jak wynika z oświadczenia skarżącej, nie może ona jednoznacznie wskazać daty doręczenia ostatecznego orzeczenia, którym w niniejszej sprawie jest wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 2002 r. (sygn. I CKN 127/01).
Na skutek ustaleń poczynionych, w sekretariacie I Wydziału Izby Cywilnej Sądu Najwyższego, przez Trybunał Konstytucyjny w toku wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej, wyrok ten został doręczony skarżącej w dniu 26 listopada 2001 r. Skarga konstytucyjna wniesiona została do Trybunału Konstytucyjnego w dniu 23 maja 2002 r. W tej sytuacji nie ulega wątpliwości, że w niniejszej sprawie nie został dochowany ustawowy termin warunkujący dopuszczalność wystąpienia ze skargą konstytucyjną.
W tym stanie rzeczy, z uwagi na niespełnienie podstawowej przesłanki wynikającej z treści art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skarga konstytucyjna nie może być merytorycznie rozpoznana przez Trybunał Konstytucyjny i należy odmówić nadania jej dalszego biegu.
Niezależnie od powyższej okoliczności samoistnie przesądzającej o niedopuszczalności nadania niniejszej skardze dalszego biegu, Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, iż z treści skargi, jak i uzupełniającego ją pisma procesowego wynika, że zarzuty skarżącej skierowane są nie tyle przeciwko przepisowi art. 3581 § 1 i 3 k.c., co raczej przeciwko jego błędnej – zdaniem skarżącej – interpretacji przez sądy stosujące prawo. Tego rodzaju zarzut nie może być jednak formułowany w skardze konstytucyjnej, przede wszystkim ze względu na treść art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i ze względu na zakres kognicji Trybunału Konstytucyjnego, poza którą pozostaje kontrola zgodnego z prawem działania sądów (por. postanowienie z dnia 10 sierpnia 2001 r., sygn. Ts 56/01, OTK ZU nr 8/2001, poz. 289).