Pełny tekst orzeczenia

49



POSTANOWIENIE
z dnia 7 października 2002 r.
Sygn. akt Ts 88/02




Trybunał Konstytucyjny w składzie:




Wiesław Johann


po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Doroty Brasse-Ambrosionek w sprawie zgodności:

art. 13 ust. 6 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U. Nr 100, poz. 1082) z art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 180 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,



p o s t a n a w i a:


odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.


UZASADNIENIE:


W skardze konstytucyjnej złożonej w 10 lipca 2002 r. zarzucono, że art. 13 ust. 6 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz. U. Nr 100, poz. 1082) jest niezgodny z art. 45 ust. 1, art. 78 i art. 180 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącej wskazany przepis ustawy spowodował, iż Sąd Najwyższy uchylił się od merytorycznego rozpoznania jej odwołania od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa. W ten sposób doszło do naruszenia prawa skarżącej do sprawiedliwego rozpoznania sprawy w dwuinstancyjnym postępowaniu. Zdaniem skarżącej obecnie brakuje przepisu materialnego, który stanowiłby jakimi przesłankami ma się kierować Krajowa Rada Sądownictwa odnośnie zgody na dalsze zajmowanie stanowiska przez sędziego. Formalna, a nie merytoryczna kontrola Sądu Najwyższego w tym zakresie jest niewystarczająca i godzi w prawo sędziego wyrażone w art. 45 ust. 1 Konstytucji.


Skarżąca zwróciła się do Krajowej Rady Sądownictwa o wyrażenie zgody na pozostanie na stanowisku sędziego po ukończeniu 65 roku życia. Krajowa Rada Sądownictwa uchwałą z 13 listopada 2001 r. odmówiła zgody na dalsze zajmowanie stanowiska sędziego przez skarżącą, a Sąd Najwyższy wyrokiem z 14 marca 2002 r. oddalił jej odwołanie.


Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje.

Podstawowy zarzut skarżącej sprowadza się do stwierdzenia, iż Sąd Najwyższy rozpatrując jej odwołanie od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa uchylił się od jego merytorycznego rozpoznania, badał tylko legalność wskazanej uchwały. Wynika to, zdaniem skarżącej, z art. 13 ust. 6 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa, w myśl którego w zakresie nieuregulowanym do postępowania przed Sądem Najwyższym stosuje się przepisy kodeksu postępowania cywilnego o kasacji. Wbrew twierdzeniom skarżącej ani powyższe odesłanie, ani przepisy k.p.c. o kasacji nie ograniczają zakresu rozpoznania odwołania od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa. Z art. 3931 k.p.c. wynika wprost, że kasację można oprzeć na naruszeniu prawa materialnego.
Przedmiotowy zakres uchwały Krajowej Rady Sądownictwa oraz zakres odwołania od tej uchwały wyznaczony jest natomiast przez art. 69 § 1 i 3 – Prawa o ustroju sądów powszechnych. W myśl art. 13 ust. 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa podstawą odwołania do Sądu Najwyższego może być sprzeczność uchwały z prawem. Pojęcie “sprzeczności z prawem” odnosi się tak do sprzeczności z normami materialnoprawnymi jak i normami proceduralnymi, a sam art. 13 ust. 2 nie wprowadza w tym zakresie żadnych ograniczeń, odsyła jedynie do art. 69 § 1 p.u.s.p. Ten ostatni przepis wyraża materialnoprawne wymogi jakie musi brać pod uwagę Krajowa Rada Sądownictwa udzielając bądź odmawiając udzielenia sędziemu zgody na dalsze zajmowanie stanowiska. Z art. 69 § 1 p.u.s.p. wynika jedynie, iż Krajowa Rada Sądownictwa może wyrazić zgodę na dalsze zajmowanie stanowiska przez sędziego, który ukończył 65 rok życia nie dłużej jednak niż do ukończenia 70 roku życia. Wskazany przepis nie formułuje żadnych innych wymogów materialnoprawnych, które powinna brać pod uwagę Rada. Na taką podstawę prawną wskazuje również Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 14 marca 2002 r., stwierdzając iż zakres kontroli zaskarżonej uchwały wynika z art. 13 ust. 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa. Podobne przekonanie wyraził Trybunał Konstytucyjny na gruncie poprzednio obowiązującego Prawa o ustroju sądów powszechnych, wskazując, iż nie zawiera ono materialnoprawnych wymogów, od spełnienia których uzależniona jest decyzja Krajowej Rady Sądownictwa (postanowienie z 11 lipca 2000 r., sygn. K. 28/99).
Reasumując należy stwierdzić, że brak materialnoprawnych wymogów warunkujących zgodę Krajowej Rady Sądownictwa na dalsze zajmowanie stanowiska przez sędziego wynika ze sposobu sformułowania art. 69 § 1 p.u.s.p. Zakres kontroli uchwały Rady określony jest natomiast przez art. 69 § 1 p.u.s.p. w zw. z art. 13 ust. 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa. Wskazany w skardze konstytucyjnej art. 13 ust. 6 cytowanej wyżej ustawy nie determinuje wymogów jakie powinna spełniać uchwała Krajowej Rady Sądownictwa, nie wyznacza też zakresu kontroli tej uchwały w znaczeniu jakie przypisuje mu skarżąca. Na marginesie należy zaznaczyć, iż ewentualne uchylenie tego przepisu nie wpłynęłoby na kształt normatywnej podstawy uchwały oraz zakresu jej kontroli. Ze względu na wyrażoną w art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zasadę skargowości przedmiotem toczącego się postępowania nie może być natomiast zgodność z Konstytucją art. 69 § 1 p.u.s.p. i art. 13 ust. 2 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa. Z powyższego wynika, iż sformułowany w skardze zarzut nie może uzasadniać twierdzenia o niezgodności art. 13 ust. 6 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa z Konstytucją. Skarżąca nie wskazała więc sposobu naruszenia jej konstytucyjnych wolności lub praw przez zaskarżony przepis ustawy (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym). Ponadto należy stwierdzić, że zarzut braku przepisu materialnego określającego przesłanki uchwały Krajowej Rady Sądownictwa ma charakter postulatu de lege ferenda i jego rozpatrzenie wykracza poza zakres kognicji Trybunału Konstytucyjnego.

Wobec powyższego należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.