Pełny tekst orzeczenia

158

POSTANOWIENIE
z dnia 16 stycznia 2002 r.
Sygn. akt Ts 158/01


Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Stępień

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Borysa Łowickiego w sprawie zgodności:
art. 25 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 1997 r. Nr 142, poz. 950 ze zm.) z art. 2 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,


p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



UZASADNIENIE:


W skardze konstytucyjnej Borysa Łowickiego z 23 października 2001 r. zarzucono, iż art. 25 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 1997 r. Nr 142, poz. 950 ze zm.) jest niezgodny z art. 2 oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W uzasadnieniu skargi wskazano, iż decyzją z 25 kwietnia 2000 r. (Nr WU-V/K0564/K-411224/1/2000) Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, wydaną na podstawie zaskarżonego przepisu, skarżący został pozbawiony uprawnień kombatanckich.
Następnie decyzją z 12 lipca 2000 r. (Nr WU-V/K0564/K-411224/2/2000) Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów utrzymał w mocy decyzję własną z 25 kwietnia 2000 r. o pozbawieniu skarżącego uprawnień kombatanckich. Od decyzji tej skarżący wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, która została oddalona wyrokiem z 18 stycznia 2001 r. (sygn. akt SA/BK 1017/00). Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Białymstoku został doręczony skarżącemu 5 marca 2001 r.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 14 listopada 2001 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności przez przedstawienie pełnomocnictwa do sporządzenia skargi konstytucyjnej, dołączenie odpisu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Białymstoku z 18 stycznia 2001 r. oraz odpisów wydanych w sprawie decyzji Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Zarządzeniem tym zobowiązano pełnomocnika skarżącego do dokładnego określenia, na czym polega niezgodność zakwestionowanego w skardze art. 25 ust. 2 pkt 2 ustawy z 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego z art. 2 oraz art. 32 Konstytucji.
W wykonaniu tego zarządzenia pełnomocnik skarżącego złożył 3 grudnia 2001 r. pismo procesowe, w którym wskazał, iż – zdaniem jego mocodawcy – przepis art. 25 ust. 2 pkt 2 ustawy z 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego łamie w sposób wyraźny zasadę równości obywateli oraz zasadę ochrony praw niewadliwie nabytych, a nadto rażąco narusza zasadę sprawiedliwości społecznej. Do pisma uzupełniającego skargę konstytucyjną zostało dołączone pełnomocnictwo oraz wskazane w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego odpisy decyzji i wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego ugruntowany jest pogląd, iż początek biegu terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną rozpoczyna się od doręczenia skarżącemu tego orzeczenia, od którego nie przysługuje już skarżącemu żaden środek odwoławczy, a które przesądziło o ostatecznym charakterze rozstrzygnięcia o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji (tak m.in. w uzasadnieniu postanowień z: 17 marca 1999 r., sygn. Ts 117/98, OTK ZU nr 3/1999, poz. 44 oraz 28 czerwca 2000 r., sygn. Ts 82/00, OTK ZU nr 6/1999, poz. 250).
W skardze konstytucyjnej będącej przedmiotem wstępnego rozpoznania, pełnomocnik skarżącego podniósł, iż do naruszenia praw i wolności przysługujących jego mocodawcy doszło w związku z wydaniem decyzji o pozbawieniu skarżącego uprawnień kombatanckich przez Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodek Zamiejscowy w Białymstoku z 18 stycznia 2001 r. Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) orzeczenia tego sądu są prawomocne, co oznacza, iż skarżącemu nie przysługiwał już żaden środek zaskarżenia ww. wyroku. Wyrok ten miał charakter ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP i wraz z jego doręczeniem skarżącemu rozpoczął się bieg terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Dla biegu tego terminu bez znaczenia pozostaje fakt, iż skarżący 7 maja 2001 r. wystąpił do Prezesa Sądu Najwyższego o wniesienie rewizji nadzwyczajnej od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodek Zamiejscowy w Białymstoku z 18 stycznia 2001 r. Wystąpienie to nie mogło bowiem wpłynąć na ostateczny charakter tego wyroku. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodek Zamiejscowy w Białymstoku z 18 stycznia 2001 r. został doręczony skarżącemu, jak wskazano w skardze, 5 marca 2001 r., zaś niniejszą skargę konstytucyjną skarżący złożył 23 października 2001 r., tak więc doszło do znacznego przekroczenia terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Na bieg terminu do złożenia skargi konstytucyjnej w niniejszej sprawie nie miał również wpływu fakt, iż – jak wynika z dołączonego do skargi konstytucyjnej dokumentu – 9 października 2001 r. skarżący wystąpił do Sądu Rejonowego w Białymstoku o ustanowienie dla niego adwokata lub radcy prawnego z urzędu celem złożenia skargi konstytucyjnej. Wniosek powyższy został bowiem złożony już po upływie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, co nastąpiło 18 kwietnia 2001 r.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę Trybunał Konstytucyjny stwierdza, iż niniejsza skarga konstytucyjna nie spełnia warunku jej merytorycznego rozpoznania określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym i należy odmówić jej nadania dalszego biegu.