Pełny tekst orzeczenia

56/2B/2005


POSTANOWIENIE
z dnia 6 grudnia 2004 r.
Sygn. akt Tw 34/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Bohdan Zdziennicki,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Krajowej Rady Doradców Podatkowych o stwierdzenie zgodności:
1) art. 2 pkt 2 w związku z art. 8 ust. 3, art. 9 i art. 11 ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1505 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577), a także art. 37 ust. 4 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 86 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577) z art. 17 oraz art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
2) art. 16-20c ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1505 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577) z art. 2, art. 30 oraz art. 31 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
3) art. 2 pkt 2 w związku z art. 8 ust. 3, art. 9 i art. 11 ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1505 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577) z art. 5, art. 64 ust. 1 oraz art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
4) art. 2 pkt 2 w związku z art. 8 ust. 3, art. 9 i art. 11 w związku z art. 35, art. 36 i art. 37 ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1505 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577) z art. 2 oraz art. 42 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
5) art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1505 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577) z art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
6) art. 2 pkt 2 w związku z art. 8 ust. 3, art. 9 i art. 11 ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1505 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577), a także art. 37 ust. 4 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 86 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577) z art. 31 ust. 3 w związku z art. 51 ust. 3, 4 i 5 oraz art. 49 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania wnioskowi dalszego biegu.

UZASADNIENIE:

1. W dniu 9 sierpnia 2004 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Krajowej Rady Doradców Podatkowych o stwierdzenie, że:
1) art. 2 pkt 2, w związku z art. 8 ust. 3, art. 9, art. 11 ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1505 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577) w zakresie, w którym przepisy te: zaliczają do kategorii instytucji obowiązanych doradców wykonujących zawód, rozumiane w ten sposób, iż nakazują doradcy podatkowemu informować Generalnego Inspektora Informacji Finansowej o określonych tam transakcjach, nakazują doradcy podatkowemu dążyć do zidentyfikowania podmiotów w imieniu lub na rzecz, których działa dokonujący transakcji, a także art. 37 ust. 4 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 86 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577) naruszają art. 17 Konstytucji oraz wyrażoną w jej art. 2 zasadę proporcjonalności poprzez ingerencję w istotę tajemnicy zawodowej, której zachowanie jest koniecznym warunkiem wykonywania zawodu zaufania publicznego;
2) art. 16-20c zaskarżonej wyżej ustawy w zakresie dotyczącym doradców podatkowych są niezgodne z art. 2, art. 30 oraz art. 31 Konstytucji;
3) art. 2 pkt 2 w związku z art. 8, art. 9 i art. 11 zaskarżonej wyżej ustawy w zakresie, w którym przepisy te zaliczają do kategorii instytucji obowiązanych doradców wykonujących zawód, rozumiane w ten sposób, iż nakazują doradcy podatkowemu informować Generalnego Inspektora Informacji Finansowej o określonych tam transakcjach, nakazują doradcy podatkowemu dążyć do zidentyfikowania podmiotów, w imieniu lub na rzecz których działa dokonujący transakcji narusza art. 5 oraz art. 64 ust. 1 Konstytucji oraz wyrażoną w jej art. 2 zasadę proporcjonalności;
4) art. 2 pkt 2 w związku z art. 8, art. 9 i art. 11 w związku z art. 35, art. 36 i art. 37 zaskarżonej wyżej ustawy w zakresie, w którym przepisy te zaliczają do kategorii instytucji obowiązanych doradców wykonujących zawód, rozumiane w ten sposób, że nakazują doradcy podatkowemu informować Generalnego Inspektora Informacji Finansowej o określonych tam transakcjach, nakazują doradcy podatkowemu dążyć do zidentyfikowania podmiotów, w imieniu lub na rzecz których działa dokonujący transakcji, nakładają na doradcę podatkowego odpowiedzialność karną za niezrealizowanie zasad obowiązujących naruszają art. 2 oraz art. 42 ust. 1 Konstytucji poprzez niezachowanie zasad przyzwoitej legislacji;
5) art. 2 pkt 1 zaskarżonej wyżej ustawy w zakresie, w jakim zalicza do katalogu instytucji obowiązanych doradców podatkowych – bez względu na formę wykonywania przez nich zawodu - narusza art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji;
6) art. 2 pkt 2 w związku z art. 8, art. 9 i art. 11 zaskarżonej ustawy w zakresie, w którym przepisy te zaliczają do kategorii instytucji obowiązanych doradców wykonujących zawód, rozumiane w ten sposób, że nakazują doradcy podatkowemu informować Generalnego Inspektora Informacji Finansowej o określonych tam transakcjach, nakazują doradcy podatkowemu dążyć do zidentyfikowania podmiotów, w imieniu lub na rzecz których działa dokonujący transakcji, a także art. 37 ust. 4 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 86 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577) naruszają art. 32 w związku z art. 51 ust. 3, 4 i 5 Konstytucji i wyrażone w tych przepisach prawo do prywatności oraz art. 49 Konstytucji i zapewnioną w tym przepisie ochronę tajemnicy komunikowania się.

2. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 20 września 2004 r. wezwano wnioskodawcę do usunięcia, w terminie 7 dni od dnia doręczenia zarządzenia, braków formalnych wniosku, poprzez: wskazanie umocowanego przedstawiciela do reprezentowania Krajowej Rady Doradców Podatkowych przed Trybunałem Konstytucyjnym; doręczenie uchwały lub decyzji odpowiedniego organu wnioskodawcy, stanowiących podstawę sporządzenia i złożenia wniosku do Trybunału Konstytucyjnego (pięć egzemplarzy); dołączenie wyciągu z protokołu pozwalającego stwierdzić, że uchwała lub decyzja została podjęta zgodnie ze statutem organizacji (pięć egzemplarzy); powołanie odpowiedniego przepisu prawa lub statutu wskazującego, że kwestionowany akt normatywny dotyczy spraw objętych zakresem działania wnioskodawcy; wskazanie, w jakim zakresie art. 16-20c ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1505 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577) są niezgodne z art. 2 Konstytucji; wskazanie, w jakim zakresie art. 1 pkt 2 w związku z art. 6 ust. 3, art. 9 i art. 11 powołanej wyżej ustawy jest niezgodny z art. 2 Konstytucji; doręczenie czterech kopii wniosku, pięciu egzemplarzy statutu wnioskodawcy oraz pięciu egzemplarzy aktualnego wyciągu z rejestru sądowego.

3. W piśmie z 1 października 2004 r. Krajowa Rada Doradców Podatkowych odniosła się do stwierdzonych przez Trybunał Konstytucyjny braków formalnych wniosku.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

I. Zgodnie z art. 36 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.; dalej: ustawa o TK) wniosek przedstawiony przez ogólnokrajowe władze organizacji zawodowej podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym. W postępowaniu tym Trybunał Konstytucyjny w składzie jednego sędziego bada, czy złożony wniosek odpowiada wymogom formalnym, czy nie jest oczywiście bezzasadny, a w szczególności, czy pochodzi od uprawnionego podmiotu.
Na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji ogólnokrajowym władzom organizacji zawodowych przysługuje kompetencja do inicjowania kontroli konstytucyjności norm. Wola ogólnokrajowych władz organizacji zawodowej, które zwykle mają strukturę kolegialną, znajduje wyraz w podejmowanych przez nie uchwałach. Tryb podjęcia uchwały regulują właściwe przepisy, zaś treść podjętej uchwały zostaje zapisana w protokole z posiedzenia takiej władzy. Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego uchwała organu lub władz, o których mowa w art. 191 ust. 1 pkt 3 i 4 ustawy zasadniczej, w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego stanowi conditio sine qua non wszczęcia postępowania z wniosku tego organu lub władzy (por. postanowienia z: 10 października 2001 r., T 41/01, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 51; 14 października 2003 r., Tw 23/03, OTK ZU nr 4/B/2003, poz. 208; 10 marca 2004 r., Tw 30/03, OTK ZU nr 1/B/2004, poz. 9). Uchwała ta powinna wyrażać wolę wyeliminowania z porządku prawnego przepisu, który – zdaniem tego organu – jest niezgodny z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą. Eliminacja taka następuje w wyniku wydania przez Trybunał Konstytucyjny orzeczenia stwierdzającego niezgodność danego przepisu z przepisem o wyższej mocy prawnej, co implikuje uprzednie wszczęcie i przeprowadzenie stosownego postępowania.
Trybunał Konstytucyjny wszczyna postępowanie na podstawie wniosku pochodzącego od uprawnionego podmiotu. Wniosek taki spełnia dwojaką funkcję. Po pierwsze, inicjuje postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym, a przynajmniej – w przypadku wniosku pochodzącego od podmiotów wskazanych w art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji – tzw. wstępne rozpoznanie (art. 36 ustawy o TK). Po drugie, wyznacza granice orzekania (art. 66 ustawy o TK). Wymagania formalne, jakie musi spełniać wniosek, określa art. 32 ustawy o TK, a w zakresie w nim nieuregulowanym – przepisy kodeksu postępowania cywilnego (art. 20 ustawy o TK). W konsekwencji wniosek powinien zawierać: 1) wskazanie organu, który wydał kwestionowany akt normatywny, 2) określenie kwestionowanego aktu normatywnego lub jego części, 3) sformułowanie zarzutu niezgodności z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą kwestionowanego aktu normatywnego lub jego części, 4) uzasadnienie postawionego zarzutu, z powołaniem dowodów na jego poparcie.
Kwestia, czy wniosek odpowiada wymaganiom ustawowym i czy pochodzi od uprawnionego podmiotu, podlega badaniu w postępowaniu przed Trybunałem już w fazie wstępnego rozpoznania (art. 36 ustawy o TK). Dla ustalenia, że wniosek pochodzi od ogólnokrajowej władzy organizacji zawodowej, a nie od osoby fizycznej, która go podpisała, potrzebny jest dowód, że został on wniesiony na podstawie uchwały uprawnionej władzy. Uzasadnia to wymaganie dołączenia do wniosku odpisu uchwały tej władzy. Treść uchwały i wniosku musi być zbieżna, ale to nie oznacza, że sprecyzowane w ustawie o TK wymagania co do treści wniosku odnoszą się także do uchwały. Zbieżność treściowa uchwały i wniosku nie oznacza wymagania całkowitego pokrywania się ich treści. Minimalna zbieżność, która musi cechować wniosek i uchwałę, dotyczy wskazania: przedmiotu postępowania (kwestionowanego przepisu) przez odpowiednie oznaczenie aktu normatywnego, woli wyeliminowania tego przepisu z porządku prawnego oraz zarzutu niezgodności z przepisem aktu normatywnego wyższego rzędu, którym w przypadku ustawy może być Konstytucja lub ratyfikowana umowa międzynarodowa (por. postanowienie TK z 10 marca 2004 r., Tw 30/03, OTK ZU nr 1/B/2004, poz. 9).

II. Trybunał Konstytucyjny w procedurze wstępnego rozpoznania wniosku Krajowej Rady Doradców Podatkowych ustalił, co następuje:

1. Krajowa Rada Doradców Podatkowych nie wykonała w ustawowym terminie zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 20 września 2004 r., wzywającego do usunięcia wskazanych braków formalnych wniosku. Zgodnie z art. 36 ust. 3 ustawy o TK, okoliczność powyższa uzasadnia wydanie postanowienia o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu.

1.1. W celu ustalenia, czy uchwała Krajowej Rady Doradców Podatkowych, została podjęta zgodnie ze statutem wnioskodawcy, Trybunał Konstytucyjny wezwał do doręczenia zarówno statutu, jak i wyciągu z protokołu posiedzenia, na którym Krajowa Rada Doradców Podatkowych podjęła uchwałę (pkt 3 i pkt 8 zarządzenia).
Zgodnie z postanowieniami Statutu Krajowej Izby Doradców Podatkowych „liczbę członków Rady ustala Zjazd” (§ 22 ust. 1), „uchwały Rady zapadają większością głosów” (§ 25 ust. 2 zdanie pierwsze), zaś „do ważności uchwał Rady jest wymagana obecność co najmniej połowy jej członków” (§ 25 ust. 3). Z wyciągu z protokołu z XXII posiedzenia Krajowej Rady Doradców Podatkowych, które odbyło się w dniach 6-7 lipca 2004 r., wynika, że „po sprawdzeniu quorum – 30 osób – jest quorum”, a w głosowaniu wszyscy opowiedzieli się za uchwałą.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że informacja zawarta w protokole „jest quorum” nie może stanowić podstawy dla uznania, iż uchwała została podjęta zgodnie ze statutem wnioskodawcy. Krajowa Rada Doradców Podatkowych nie doręczyła bowiem uchwały Zjazdu w sprawie ustalenia liczby członków Rady (§ 22 ust. 1 statutu), która wraz listą potwierdzającą obecność głosujących członków Rady, stanowi, w ocenie Trybunału Konstytucyjnego, jedyne prawne oparcie dla rozstrzygnięcia, czy uchwała z 6 lipca 2004 r. została podjęta na zasadach określonych w statucie wnioskodawcy.

1.2. Krajowa Rada Doradców Podatkowych została wezwana (pkt 4 zarządzenia) do powołania odpowiedniego przepisu prawa lub statutu, wskazującego że kwestionowany akt normatywny dotyczy spraw objętych zakresem jej działania.
Trybunał Konstytucyjny po zanalizowaniu treści wywodu przedstawionego przez wnioskodawcę w pkt 4 pisma z 1 października 2004 r. stwierdza, że udzielone w nim wyjaśnienia nie doprowadziły do skutecznego usunięcia przywołanego wyżej braku formalnego wniosku. Zdaniem Trybunału, przyczyną tego stanu rzeczy jest niezrozumienie istoty braku formalnego wniosku. Krajowa Rada Doradców Podatkowych, działając jako wnioskodawca, miała bowiem powołać taki przepis prawa lub statutu, który uzasadni, że zaskarżony akt normatywny dotyczy spraw objętych jej zakresem działania, a więc wykaże, że jako ogólnokrajowa władza organizacji zawodowej jest podmiotem legitymowanym do zainicjowania hierarchicznej kontroli zakwestionowanych norm, zgodnie z art. 191 ust. 1 pkt 4 w związku z art. 191 ust. 2 Konstytucji.
Krajowa Rada Doradców Podatkowych słusznie twierdzi, że ustawa objęta wnioskiem „dotyczy doradców podatkowych”. Okoliczność powyższa per se nie oznacza jednak, że akt ten dotyczy spraw objętych zakresem działania Krajowej Rady Doradców Podatkowych.
W tym stanie rzeczy, Trybunał Konstytucyjny uznaje, że Krajowa Rada Doradców Podatkowych nie usunęła w ustawowym terminie braku formalnego wniosku, poprzez powołanie odpowiedniego przepisu prawa lub statutu wskazującego, że kwestionowany akt normatywny dotyczy spraw objętych jej zakresem działania.

1.3. Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że mimo wezwania pod rygorem odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu, Krajowa Rada Doradców Podatkowych nie uzupełniła braków formalnych wniosku, określonych przez pkt 5 i 6 zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 20 września 2004 r.
Wnioskodawca zobowiązany do wskazania, w jakim zakresie art. 16-20c zaskarżonej ustawy są niezgodne z art. 2 Konstytucji [pkt 5 zarządzenia], poinformował Trybunał Konstytucyjny, że „zakres niezgodności (tych przepisów) jest zawarty we wniosku z 5 sierpnia 2004 r. o zbadanie zgodności ustawy z Konstytucją”.
Podobnie, wnioskodawca zobowiązany do wskazania, w jakim zakresie art. 2 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 3, art. 9 i art. 11 zaskarżonej ustawy jest niezgodny z art. 2 Konstytucji (pkt 6 zarządzenia), poinformował Trybunał Konstytucyjny, że „zakres niezgodności (tych przepisów) jest zawarty we wniosku z 5 sierpnia 2004 r. o zbadanie zgodności ustawy z Konstytucją”.

2. Krajowa Rada Doradców Podatkowych w uchwale nr 830/2004 z 6 lipca 2004 r. „upoważniła Przewodniczącego KRDP do podpisania w imieniu KRDP wniosku do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności z Konstytucją ustawy z 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw”.
Uchwała ta nie zawiera jednak niezbędnych elementów, które umożliwiłyby uznanie jej za podstawę prawną wniosku w sprawie hierarchicznej kontroli norm, który wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego 9 sierpnia 2004 r.

2.1. Przede wszystkim, uchwała Krajowej Rady Doradców Podatkowych nie spełnia wymogu, jakim jest wyrażenie przez ogólnokrajową władzę organizacji zawodowej woli wyeliminowania z porządku prawnego aktu normatywnego (jego części), który – zdaniem tej władzy – cechuje niezgodność z aktem normatywnym o wyższej mocy prawnej.
W uchwale z 6 lipca 2004 r. Krajowa Rada Doradców Podatkowych wyraziła wolę, ale w zasadniczo odmiennej sprawie. Przedmiotem uchwały jest bowiem „upoważnienie Przewodniczącego KRDP do podpisania w imieniu KRDP wniosku do Trybunału Konstytucyjnego”. Rozstrzygnięcie w uchwale, jaki organ (podmiot) sporządza wniosek, podpisuje go oraz reprezentuje wnioskodawcę w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym nie może zastępować czy też sanować braku zasadniczego elementu takiej uchwały, za który, w myśl powołanego wyżej orzecznictwa Trybunału, uznaje się wyrażenie przez upoważniony podmiot woli explicite w sprawie złożenia wniosku o kontrolę norm.

2.2. Ponadto, uchwała Krajowej Rady Doradców Podatkowych nie wskazuje konkretnie, jakie przepisy ustawy z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577) zostały zakwestionowane. Nie spełnia zatem wymogu określonego w art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK.

2.3. W uchwale tej nie sformułowano także zarzutu niezgodności kwestionowanego aktu normatywnego z wyraźnie wskazanym przepisem (przepisami) Konstytucji. Oznacza to, że uchwała pomijając określenie wzorców kontroli, nie realizuje tym samym wymogu, o którym mowa w art. 32 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK.

3. Trybunał Konstytucyjny zwraca natomiast uwagę, że skonkretyzowanie przedmiotu kontroli, tzn. oznaczenie przepisów zaskarżonej ustawy (art. 2 pkt 2 w związku z art. 8 ust. 3, art. 9, art. 11; art. 16-20c; art. 2 pkt 2 w związku z art. 8 ust. 3, art. 9, art. 11; art. 2 pkt 2 w związku z art. 8 ust. 3, art. 9 i art. 11 w związku z art. 35, 36 oraz 37; art. 2 pkt 1, a także art. 6 dodającego art. 37 ust. 4 w ustawie o doradztwie podatkowym) oraz podstawy kontroli, tzn. oznaczenie przepisów Konstytucji (art. 2, art. 5, art. 17, art. 30, art. 31, art. 31 ust. 3 w związku z art. 51 ust. 3, 4 i 5, art. 32 ust. 1 i 2, art. 42 ust. 1, art. 49 oraz art. 64 ust. 1) nastąpiło we wniosku, złożonym przez Przewodniczącego Krajowej Rady Doradców Podatkowych do Trybunału 9 sierpnia 2004 r.
Przedstawiciel wnioskodawcy, również podmiot sporządzający czy podpisujący wniosek, jest zobowiązany do działania w granicach i w zakresie udzielonego mu umocowania. Nie posiada zatem kompetencji do samodzielnego kształtowania zarówno przedmiotu zaskarżenia, jak i wzorców kontroli, gdyż wiąże go treść uchwały podmiotu legitymowanego do wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego.
Trybunał ustalił także, że o ile uchwała Krajowej Rady Doradców Podatkowych wskazała jako przedmiot kontroli ustawę z dnia 5 marca 2004 r. o zmianie ustawy o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 62, poz. 577), o tyle wniosek rozszerzył tak wyznaczony przedmiot również o przepisy. ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o przeciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego wartości majątkowych pochodzących z nielegalnych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdziałaniu finansowaniu terroryzmu (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1505 ze zm.), np. jej art. 8 ust. 1, 3 i 4, art. 9 ust. 2, 3, 3a i 4, art. 11 ust. 1, 2 i 3, art. 16 ust. 3, art. 17, art. 19, art. 20, art. 20a ust. 1, art. 20b, czy też art. 35, art. 36 i art. 37, a więc regulacje, pozostające poza zakresem unormowań zaskarżonej ustawy nowelizującej.
Trybunał Konstytucyjny, na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji, stwierdza zatem, że „wniosek” samoistnie określając przedmiot i podstawy kontroli, pochodzi od podmiotu nieuprawnionego do zainicjowania postępowania w sprawie hierarchicznej kontroli norm.

III. Mając na uwadze powyższe okoliczności, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji