Ts 204/03
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
223/6B/2005
POSTANOWIENIE
z dnia 9 listopada 2005 r.
Sygn. akt Ts 204/03
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Mączyński – przewodniczący
Adam Jamróz – sprawozdawca
Marek Mazurkiewicz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Grażyny Padlewskiej,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 399 i art. 4011 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 45, art. 32 i art. 190 ust. 4 Konstytucji.
Postanowieniem z 18 lipca 2005 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że zaskarżone przepisy nie stanowiły postawy wydanych w sprawie skarżącej orzeczeń oraz że wyrokiem z 27 października 2004 r., sygn. SK 1/04 Trybunał Konstytucyjny orzekł już o konstytucyjności tych przepisów.
W zażaleniu z 2 sierpnia 2005 r. skarżąca zarzuciła, że Trybunał Konstytucyjny błędnie przyjął, że zaskarżone przepisy nie stanowiły podstawy wydanych w jej sprawie orzeczeń. Odnośnie drugiej podstawy odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej skarżąca nie podniosła żadnych zarzutów.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Jak trafnie wskazano w zaskarżonym postanowieniu wyrokiem z 27 października 2004 r., sygn. SK 1/04 (OTK ZU nr 9/A/2004, poz. 96) Trybunał Konstytucyjny orzekł o konstytucyjności art. 399 i 4011 k.p.c. Skutkiem wydania tego wyroku była nowelizacja przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Słowo „wyrok” zostało zastąpione słowem „orzeczenie”, co więcej zniesiony został termin ograniczający możliwość wznowienia postępowania na podstawie art. 190 ust. 4 Konstytucji. W ten sposób została usunięta przeszkoda do wznowienia postępowania, a uchylenie miesięcznego terminu do złożenia skargi o wznowienie postępowania stwarza korzystniejszą, niż wynikająca z samego wyroku Trybunału Konstytucyjnego, sytuację osób domagających się takiego wznowienia. Oznacza to, że żądanie niniejszej skargi konstytucyjnej jest bezprzedmiotowe. Nie zachodzi też konieczność ponownego orzekania o zgodności wskazanych przepisów z Konstytucją ze względu na ochronę konstytucyjnych praw skarżącej. Występuje więc zbędność orzekania, o której mowa w art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, uzasadniająca na etapie postępowania wstępnego, odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Skarżąca w zażaleniu w ogóle nie kwestionuje tej podstawy odmowy, dlatego niezrozumiałe jest dlaczego równocześnie jej pełnomocnik wnosi o „uchylenie zaskarżonego postanowienia i skierowanie sprawy do rozpoznania na rozprawie”.
Powyższe przesądza o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Na marginesie należy jedynie podkreślić, że w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo została wskazana też druga podstawa odmowy. W postanowieniu z 1 września 2003 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach stwierdził wprost, że skarga o wznowienie postępowania nie jest oparta na ustawowej podstawie wznowienia, gdyż powołany w skardze wyrok Trybunału Konstytucyjnego (z 9 czerwca 2003 r., sygn. SK 12/03) nie dotyczy aktu normatywnego na podstawie, którego wydany został wyrok sądu w niniejszej sprawie. W myśl art. 4011 § 1 k.p.c., w brzmieniu obowiązującym w dacie rozpatrywania skargi o wznowienie, wznowienie postępowania było możliwe jeżeli spełnione były dwie przesłanki: podstawą orzeczenia wydanego w sprawie był przepis uznany za niezgodny z Konstytucją przez Trybunał Konstytucyjny oraz orzeczenie to miało formę wyroku. Brak pierwszej przesłanki czyni bezprzedmiotowym rozpatrywanie przesłanki drugiej. Skoro przepis uznany za niezgodny z Konstytucją przez Trybunał Konstytucyjny w sprawie SK 12/03 nie był, według Sądu Apelacyjnego, podstawą wydania orzeczenia w sprawie skarżącej i to stanowiło podstawę odrzucenia jej skargi o wznowienie postępowania, nie ma znaczenia czy orzeczenie kończące postępowanie miało formę wyroku czy postanowienia. Druga przesłanka nie kształtowała sytuacji prawnej skarżącej w zakresie prawa do wznowienia postępowania. Dlatego też Sąd Apelacyjny rozważał spełnienie tej przesłanki w trybie warunkowym. Dlatego też za trafny należy uznać pogląd Trybunału Konstytucyjnego, że zaskarżone przepisy, w zakresie kwestionowanej przez skarżącą treści normatywnej, nie stanowiły podstawy orzeczenia o jej prawach w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji.
Mając powyższe na względzie należało orzec, jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
z dnia 9 listopada 2005 r.
Sygn. akt Ts 204/03
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Mączyński – przewodniczący
Adam Jamróz – sprawozdawca
Marek Mazurkiewicz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 lipca 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Grażyny Padlewskiej,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 399 i art. 4011 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 45, art. 32 i art. 190 ust. 4 Konstytucji.
Postanowieniem z 18 lipca 2005 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że zaskarżone przepisy nie stanowiły postawy wydanych w sprawie skarżącej orzeczeń oraz że wyrokiem z 27 października 2004 r., sygn. SK 1/04 Trybunał Konstytucyjny orzekł już o konstytucyjności tych przepisów.
W zażaleniu z 2 sierpnia 2005 r. skarżąca zarzuciła, że Trybunał Konstytucyjny błędnie przyjął, że zaskarżone przepisy nie stanowiły podstawy wydanych w jej sprawie orzeczeń. Odnośnie drugiej podstawy odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej skarżąca nie podniosła żadnych zarzutów.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Jak trafnie wskazano w zaskarżonym postanowieniu wyrokiem z 27 października 2004 r., sygn. SK 1/04 (OTK ZU nr 9/A/2004, poz. 96) Trybunał Konstytucyjny orzekł o konstytucyjności art. 399 i 4011 k.p.c. Skutkiem wydania tego wyroku była nowelizacja przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Słowo „wyrok” zostało zastąpione słowem „orzeczenie”, co więcej zniesiony został termin ograniczający możliwość wznowienia postępowania na podstawie art. 190 ust. 4 Konstytucji. W ten sposób została usunięta przeszkoda do wznowienia postępowania, a uchylenie miesięcznego terminu do złożenia skargi o wznowienie postępowania stwarza korzystniejszą, niż wynikająca z samego wyroku Trybunału Konstytucyjnego, sytuację osób domagających się takiego wznowienia. Oznacza to, że żądanie niniejszej skargi konstytucyjnej jest bezprzedmiotowe. Nie zachodzi też konieczność ponownego orzekania o zgodności wskazanych przepisów z Konstytucją ze względu na ochronę konstytucyjnych praw skarżącej. Występuje więc zbędność orzekania, o której mowa w art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, uzasadniająca na etapie postępowania wstępnego, odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Skarżąca w zażaleniu w ogóle nie kwestionuje tej podstawy odmowy, dlatego niezrozumiałe jest dlaczego równocześnie jej pełnomocnik wnosi o „uchylenie zaskarżonego postanowienia i skierowanie sprawy do rozpoznania na rozprawie”.
Powyższe przesądza o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Na marginesie należy jedynie podkreślić, że w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo została wskazana też druga podstawa odmowy. W postanowieniu z 1 września 2003 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach stwierdził wprost, że skarga o wznowienie postępowania nie jest oparta na ustawowej podstawie wznowienia, gdyż powołany w skardze wyrok Trybunału Konstytucyjnego (z 9 czerwca 2003 r., sygn. SK 12/03) nie dotyczy aktu normatywnego na podstawie, którego wydany został wyrok sądu w niniejszej sprawie. W myśl art. 4011 § 1 k.p.c., w brzmieniu obowiązującym w dacie rozpatrywania skargi o wznowienie, wznowienie postępowania było możliwe jeżeli spełnione były dwie przesłanki: podstawą orzeczenia wydanego w sprawie był przepis uznany za niezgodny z Konstytucją przez Trybunał Konstytucyjny oraz orzeczenie to miało formę wyroku. Brak pierwszej przesłanki czyni bezprzedmiotowym rozpatrywanie przesłanki drugiej. Skoro przepis uznany za niezgodny z Konstytucją przez Trybunał Konstytucyjny w sprawie SK 12/03 nie był, według Sądu Apelacyjnego, podstawą wydania orzeczenia w sprawie skarżącej i to stanowiło podstawę odrzucenia jej skargi o wznowienie postępowania, nie ma znaczenia czy orzeczenie kończące postępowanie miało formę wyroku czy postanowienia. Druga przesłanka nie kształtowała sytuacji prawnej skarżącej w zakresie prawa do wznowienia postępowania. Dlatego też Sąd Apelacyjny rozważał spełnienie tej przesłanki w trybie warunkowym. Dlatego też za trafny należy uznać pogląd Trybunału Konstytucyjnego, że zaskarżone przepisy, w zakresie kwestionowanej przez skarżącą treści normatywnej, nie stanowiły podstawy orzeczenia o jej prawach w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji.
Mając powyższe na względzie należało orzec, jak na wstępie.