Pełny tekst orzeczenia

179/5/B/2006

POSTANOWIENIE
z dnia 21 września 2006 r.
Sygn. akt Ts 59/05

Trybunał Konstytucyjny w składzie:


Teresa Dębowska-Romanowska – przewodnicząca


Wiesław Johann – sprawozdawca


Adam Jamróz,


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 grudnia 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Krystyny Nasiłowskiej,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 20 kwietnia 2005 r., wniesiono o stwierdzenie niezgodności § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193) w zw. z art. 233 i art. 221 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) z art. 32, art. 45 ust. 1, art. 78 oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji.
Skarżąca zarzuciła w skardze konstytucyjnej naruszenie art. 45 ust. 1 i art. 92 ust. 1 Konstytucji polegające na niestosowaniu przez sądy administracyjne orzekające w jej sprawie przepisu § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193; dalej: rozporządzenie) do uiszczania wpisu stałego od skargi kasacyjnej. Zdaniem skarżącej wskazana praktyka sądowa niezgodna jest także z art. 32 i art. 78 Konstytucji. Naruszenie praw skarżącej nastąpiło w wyniku wydania niejasnego przepisu, który nie określał w sposób dostatecznie jasny zakresu jego zastosowania, gdyby bowiem zaskarżony przepis zawierał stosowne wyłączenie dotyczące skarg kasacyjnych lub definicję pojęcia „skargi”, nie doszłoby do wprowadzenia w błąd pełnomocnika skarżącej.
Postanowieniem z 7 grudnia 2005 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, uznając zarzuty skarżącej za oczywiście bezzasadne.
W wydanym orzeczeniu Trybunał wskazał, że warunki opłat w przypadku skargi kasacyjnej określają szczegółowo przepisy art. 219, art. 221, oraz art. 230 i 231 p.s.a.. Podstawą taką nie jest natomiast zaskarżony przepis § 5 ust. 2 rozporządzenie, albowiem donosi się on jedynie do skargi wnoszonej przez adwokata lub radcę prawnego do sądu pierwszej instancji, nie zaś do skargi kasacyjnej. Zaskarżony przepis nie był więc podstawą wydania ostatecznego orzeczenia o prawach i wolnościach konstytucyjnych skarżącej, o czym przekonują także załączone do skargi orzeczenia WSA i NSA. Ponadto Trybunał wskazał, że zasadniczy zarzut sformułowany przez skarżącą w skardze konstytucyjnej dotyczy praktyki sądowej, polegającej na niestosowaniu przez sądy administracyjne orzekające w jej sprawie zaskarżonego przepisu § 5 ust. 2 rozporządzenie. W tej praktyce skarżąca upatruje naruszenia swych praw i wolności konstytucyjnych. Tymczasem zarzut taki nie może uzasadniać kontroli podejmowanej przez Trybunał Konstytucyjny w ramach instytucji skargi konstytucyjnej, albowiem nie mieści się w zakresie dopuszczalnej w tym trybie kontroli. Nadto, jak wynika z treści skargi konstytucyjnej, istota zarzutów skarżącej związana jest z istniejącym w jej przekonaniu swoistym „pominięciem ustawodawczym”. Biorąc pod uwagę dotychczasowe orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego, należy uznać, że nawet tak rozumiany zarzut uznany musiałby być za oczywiście niezasadny, ze względu na treść przepisu art. 221 p.s.a., który określa jednoznacznie skutki nienależytego opłacenia szczególnego środka zaskarżenia, jakim jest skarga kasacyjna.
Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu wniósł pełnomocnik skarżącej, wskazując, że skarżąca jako podstawę rozstrzygnięcia o przysługujących jej prawach i wolnościach wskazała nie tylko przepis § 5 ust. 2 rozporządzenie, ale także przepisy art. 221 i 233 p.s.a. Wskazała ponadto, że niezgodność zaskarżonych przepisów wynika w jej przekonaniu z przyjętej przez sądy administracyjne wykładni, która kształtuje treść normatywną przepisów.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń dokonanych w przedmiotowym postanowieniu i w ocenie Trybunału nie zasługują na uwzględnienie.
Zarzuty sformułowane w zażaleniu stanowią w części powtórzenie stanowiska skarżącej, wobec tego znajdują do nich zastosowanie uwagi sformułowane przez Trybunał w zaskarżonym postanowieniu z 7 grudnia 2005 r.
Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej zarzut skarżącej dotyczył niezgodności z wskazanymi wzorcami konstytucyjnymi przepisu § 5 ust. 2 rozporządzenie w związku z art. 233 i art. 221 p.s.a. Zarzuty skierowane przeciwko treści przepisów ustawy były więc immanentnie związane z zarzutem dotyczącym przepisu § 5 ust. 2 rozporządzenie i tylko w tym kontekście mogły być rozpatrywane. Skoro więc zasadnie Trybunał uznał, że zaskarżony przepis § 5 ust. 2 rozporządzenie nie był podstawą orzeczenia w sprawie skarżącej, a tym samym nie może być przedmiotem kontroli w trybie skargi konstytucyjnej to tym samym uznał niedopuszczalność orzekania w zakresie wskazanych pomocniczo przepisów ustawy.
Ponadto wskazać należy, że postanowieniem z 7 marca 2006 r. (sygn. SK 11/05) wydanym w innej sprawie, Trybunał Konstytucyjny uznał, iż art. 221 p.s.a. jest zgodny z art. 45 ust. 1 oraz nie jest niezgodny z art. 77 ust. 2 Konstytucji. W tym samym orzeczeniu Trybunał Konstytucyjny uznał, że § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193) jest niezgodny z art. 221 ustawy powołanej w punkcie 1 oraz z art. 2 Konstytucji.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.