Ts 148/05
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
71/1/B/2006
POSTANOWIENIE
z dnia 15 lutego 2006 r.
Sygn. akt Ts 148/05
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Safjan – przewodniczący
Marian Zdyb – sprawozdawca
Wiesław Johann,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 października 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Powiatu Lidzbarskiego,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej z 23 sierpnia 2005 r. zarzucono, że art. 52 ust. 1 i 2 oraz art. 57 ust. 1 pkt 25 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz. U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 ze zm.) są niezgodne z art. 2, art. 167 ust. 1-3 Konstytucji.
Postanowieniem z 3 października 2005 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazując, że powiat jako jednostka samorządu terytorialnego sprawująca władztwo publiczne nie ma legitymacji do występowania ze skargą.
W zażaleniu skarżący wniósł o nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Powołując się na pogląd wyrażony w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z 6 lutego 2001 r. o sygn. Ts 148/00 (OTK ZU nr 3, poz. 72) skarżący wskazał, że w sprawie występuje szczególna sytuacja, gdyż przez ograniczenie jego możliwości w realizacji zadań publicznych dochodzi równocześnie do ograniczenia praw jednostek. Ponadto skarżący wskazał, że wystąpienie ze skargą konstytucyjną było konieczne dla uzyskania możliwości wznowienia postępowania w oparciu o art. 4011 k.p.c.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Istota skargi konstytucyjnej polega na ochronie konstytucyjnych praw jednostki przed działaniem władzy publicznej. Z tego względu skarga konstytucyjna nie przysługuje podmiotom, w sytuacji, gdy wykonują one władztwo publiczne. Wyjątek od tej zasady wskazany w cytowanym wyżej postanowieniu odnosi się do sytuacji, gdy sama jednostka nie ma możliwości wystąpienia ze skargą konstytucyjną, ochrona jej konstytucyjnych praw jest ściśle związana z działalnością podmiotu wykonującego władztwo publiczne, a złożenie skargi konstytucyjnej stanowi jedyną możliwość wystąpienia tego podmiotu do Trybunału Konstytucyjnego. Tylko w takim wypadku dopuszczalne jest odstępstwo od wymogu bezpośredniości naruszenia konstytucyjnych praw jednostki wynikającego z art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.).
Sytuacja taka nie występuje w niniejszej sprawie. Skarżący, ani w skardze konstytucyjnej, ani w zażaleniu nie wskazuje konstytucyjnych wolności lub praw jednostki naruszonych zaskarżonym przepisem. Uzasadniając konieczność uwzględnienia zażalenia skarżący wskazuje na naruszenie art. 167 ust. 1 Konstytucji. Przepis ten nie wyraża jednak wolności lub praw w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji. Skarżący w sposób ogólnikowy wskazuje na ograniczenie prawa do sądu osób fizycznych, będące skutkiem obowiązywania zaskarżonych przepisów. Zarzut ten nie został jednak szerzej uzasadniony, nie można też przyjąć, aby zarzutu tego rodzaju nie mogły stawiać w drodze skargi konstytucyjnej osoby, których prawo do sądu zostałoby ograniczone. I wreszcie, jak trafnie wskazał Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu, nie ma przeszkód, by skarżący w sprawie konstytucyjności zaskarżonych przepisów wystąpił do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem, o którym mowa w art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji. Trzeba przy tym podkreślić, że w takim przypadku nie znajduje zastosowania ograniczenie podstawy kierowanego wniosku wyłącznie do przepisów wyrażających konstytucyjne wolności, prawa lub obowiązki podmiotu występującego z wnioskiem. Układ odniesienia dla kontroli przepisów kwestionowanych w tym trybie może być bowiem konstruowany w oparciu o wszystkie unormowania konstytucyjne.
Zawarte w zażaleniu stwierdzenie, że wystąpienie ze skargą konstytucyjną jest konieczne, aby skarżący mógł skorzystać z instytucji wznowienia postępowania polega na nieporozumieniu. W świetle art. 190 ust. 4 i art. 4011 k.p.c. wznowienie postępowania jest możliwe, gdy Trybunał Konstytucyjny stwierdzi niezgodność zaskarżonego aktu normatywnego lub jego części z aktem normatywnym wyższej rangi, niezależnie od tego czy postępowanie przed Trybunałem zostało wszczęte na skutek złożenia wniosku, pytania prawnego czy skargi konstytucyjnej.
Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 15 lutego 2006 r.
Sygn. akt Ts 148/05
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Safjan – przewodniczący
Marian Zdyb – sprawozdawca
Wiesław Johann,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 października 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Powiatu Lidzbarskiego,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE:
W skardze konstytucyjnej z 23 sierpnia 2005 r. zarzucono, że art. 52 ust. 1 i 2 oraz art. 57 ust. 1 pkt 25 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz. U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 ze zm.) są niezgodne z art. 2, art. 167 ust. 1-3 Konstytucji.
Postanowieniem z 3 października 2005 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazując, że powiat jako jednostka samorządu terytorialnego sprawująca władztwo publiczne nie ma legitymacji do występowania ze skargą.
W zażaleniu skarżący wniósł o nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Powołując się na pogląd wyrażony w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z 6 lutego 2001 r. o sygn. Ts 148/00 (OTK ZU nr 3, poz. 72) skarżący wskazał, że w sprawie występuje szczególna sytuacja, gdyż przez ograniczenie jego możliwości w realizacji zadań publicznych dochodzi równocześnie do ograniczenia praw jednostek. Ponadto skarżący wskazał, że wystąpienie ze skargą konstytucyjną było konieczne dla uzyskania możliwości wznowienia postępowania w oparciu o art. 4011 k.p.c.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Istota skargi konstytucyjnej polega na ochronie konstytucyjnych praw jednostki przed działaniem władzy publicznej. Z tego względu skarga konstytucyjna nie przysługuje podmiotom, w sytuacji, gdy wykonują one władztwo publiczne. Wyjątek od tej zasady wskazany w cytowanym wyżej postanowieniu odnosi się do sytuacji, gdy sama jednostka nie ma możliwości wystąpienia ze skargą konstytucyjną, ochrona jej konstytucyjnych praw jest ściśle związana z działalnością podmiotu wykonującego władztwo publiczne, a złożenie skargi konstytucyjnej stanowi jedyną możliwość wystąpienia tego podmiotu do Trybunału Konstytucyjnego. Tylko w takim wypadku dopuszczalne jest odstępstwo od wymogu bezpośredniości naruszenia konstytucyjnych praw jednostki wynikającego z art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.).
Sytuacja taka nie występuje w niniejszej sprawie. Skarżący, ani w skardze konstytucyjnej, ani w zażaleniu nie wskazuje konstytucyjnych wolności lub praw jednostki naruszonych zaskarżonym przepisem. Uzasadniając konieczność uwzględnienia zażalenia skarżący wskazuje na naruszenie art. 167 ust. 1 Konstytucji. Przepis ten nie wyraża jednak wolności lub praw w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji. Skarżący w sposób ogólnikowy wskazuje na ograniczenie prawa do sądu osób fizycznych, będące skutkiem obowiązywania zaskarżonych przepisów. Zarzut ten nie został jednak szerzej uzasadniony, nie można też przyjąć, aby zarzutu tego rodzaju nie mogły stawiać w drodze skargi konstytucyjnej osoby, których prawo do sądu zostałoby ograniczone. I wreszcie, jak trafnie wskazał Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu, nie ma przeszkód, by skarżący w sprawie konstytucyjności zaskarżonych przepisów wystąpił do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem, o którym mowa w art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji. Trzeba przy tym podkreślić, że w takim przypadku nie znajduje zastosowania ograniczenie podstawy kierowanego wniosku wyłącznie do przepisów wyrażających konstytucyjne wolności, prawa lub obowiązki podmiotu występującego z wnioskiem. Układ odniesienia dla kontroli przepisów kwestionowanych w tym trybie może być bowiem konstruowany w oparciu o wszystkie unormowania konstytucyjne.
Zawarte w zażaleniu stwierdzenie, że wystąpienie ze skargą konstytucyjną jest konieczne, aby skarżący mógł skorzystać z instytucji wznowienia postępowania polega na nieporozumieniu. W świetle art. 190 ust. 4 i art. 4011 k.p.c. wznowienie postępowania jest możliwe, gdy Trybunał Konstytucyjny stwierdzi niezgodność zaskarżonego aktu normatywnego lub jego części z aktem normatywnym wyższej rangi, niezależnie od tego czy postępowanie przed Trybunałem zostało wszczęte na skutek złożenia wniosku, pytania prawnego czy skargi konstytucyjnej.
Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.