Pełny tekst orzeczenia

134/3/B/2007

POSTANOWIENIE
z dnia 10 października 2006 r.
Sygn. akt Ts 209/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Janusz Niemcewicz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Andrzeja Sałudy i Andrzeja Milika w sprawie zgodności:
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Kwalifikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 42, poz. 264 ze zm.) w części dotyczącej zasad tworzenia grupowań PKWiU (pkt 5 Zasad Metodycznych PKWiU), zasad budowy tablic klasyfikacyjnych (pkt 6 Zasad Metodycznych PKWiU) oraz sposobu zaliczania produktów do poszczególnych grupowań (pkt 7 Zasad Metodycznych PKWiU) w zakresie klasyfikowania usług weterynaryjnych świadczonych przez lekarzy weterynarii, polegających na badaniu przed – i poubojowym zwierząt rzeźnych z art. 32 oraz art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 11 sierpnia 2006 r., zakwestionowano zgodność rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Kwalifikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 42, poz. 264 ze zm.) uchylonego rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 kwietnia 2004 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 89, poz. 844) w części dotyczącej zasad tworzenia grupowań PKWiU (pkt 5 Zasad Metodycznych PKWiU), zasad budowy tablic klasyfikacyjnych (pkt 6 Zasad Metodycznych PKWiU) oraz sposobu zaliczania produktów do poszczególnych grupowań (pkt 7 Zasad Metodycznych PKWiU) w zakresie klasyfikowania usług weterynaryjnych świadczonych przez lekarzy weterynarii, polegających na badaniu przed – i poubojowym zwierząt rzeźnych z art. 32 oraz art. 84 Konstytucji.
W oparciu o zaskarżone przepisy Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z 8 grudnia 2005 r. (sygn. akt I FSK 377/05) oddalił skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 17 listopada 2004 r. (sygn. akt III S.A. 3229/03), oddalającego skargę na decyzję Izby Skarbowej w Warszawie z 23 października 2003 r. (Nr IS Si.Wv-4407/61/03) w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług dokonanego decyzją Urzędu Skarbowego w Sokołowie Podlaskim z 21 sierpnia 2003 r. (Nr US.29-PP/4400-27/03).
Konsekwencją zastosowania kwestionowanych regulacji w powołanych powyżej orzeczeniach jest realizacja tytułu wykonawczego w zakresie podatku od towarów i usług oraz wszczęcie postępowania w sprawie osobistej odpowiedzialności wspólników spółki kapitałowej za zaległości w tymże podatku. Zdaniem pełnomocnika skarżących, wskutek niejasności zaskarżonych przepisów nastąpiło naruszenie wskazanych w petitum skargi przepisów Konstytucji oraz uniemożliwienie skarżącym realizacji ich prawa do sprawiedliwego i zgodnego z prawem opodatkowania.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji podstawową przesłanką dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wskazanie w niej konstytucyjnego prawa bądź wolności, przysługującego skarżącemu. Formalnym wyrazem tej przesłanki jest wskazanie przez skarżącego tej wolności lub prawa, które zostały naruszone rozstrzygnięciem opartym na zaskarżonym przepisie (art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym). W postępowaniu zainicjowanym wniesieniem skargi konstytucyjnej, wzorcem badania konstytucyjności kwestionowanej regulacji, może być wyłącznie przepis Konstytucji wyrażający w swej treści wolność lub prawo o charakterze podmiotowym (por. postanowienie TK z 24 października 2001 r., sygn. SK 10/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 225). W ocenie Trybunału Konstytucyjnego powyższa przesłanka nie została w niniejszej sprawie spełniona. Skarga konstytucyjna została oparta na zarzutach naruszenia art. 32 oraz art. 84 Konstytucji. Przepisy te nie zawierają jednak w swej treści praw lub wolności konstytucyjnych. Wymaga bowiem podkreślenia, iż dla dopuszczalności skargi konstytucyjnej nie wystarczy wskazanie, iż doszło do naruszenia przepisu Konstytucji, trzeba też wskazać, że chodzi o przepis wyrażający prawo podmiotowe skarżącego. Samo wskazanie przepisów Konstytucji, zawierających zasady ogólne lub konstytucyjne obowiązki w zakresie ponoszenia danin publicznych, bez wskazania praw lub wolności przyjmujących normatywną postać praw podmiotowych skarżącego nie wyczerpuje dyspozycji art. 79 ust. 1 Konstytucji, zgodnie z którą prawo do wystąpienia ze skargą konstytucyjną przysługuje „każdemu, czyje konstytucyjne prawa lub wolności zostały naruszone”.
Przedmiotem skargi konstytucyjnej nie może być naruszenie samej zasady równości, lecz naruszenie jej w związku z określonym konstytucyjnym prawem podmiotowym. Pogląd ten znajduje potwierdzenie w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (por. np. wyrok z 19 lutego 2001 r., sygn. SK 14/00, OTK ZU nr 2/2001, poz. 31). Należy także podkreślić, że nie chodzi tu o jakiekolwiek prawo konstytucyjne a jedynie o takie, które nie zostało wyłączone z zakresu przedmiotowego skargi (art. 79 ust. 2 Konstytucji). Wniosek przeciwny, dopuszczający oparcie skargi wyłącznie na zarzucie naruszenia prawa do równego traktowania, bez wskazania w zakresie którego prawa lub wolności występuje naruszenie zasady równości, oznaczałby możliwość dochodzenia w drodze skargi konstytucyjnej naruszonych praw, których dochodzenie na tej drodze wykluczają wprost wskazane wyżej przepisy.
Powołany art. 84 Konstytucji, również nie może stanowić adekwatnego wzorca kontroli w postępowaniu inicjowanym w trybie art. 79 ust. 1 Konstytucji. Przepis ten nie wyraża bowiem żadnego prawa lub wolności. Z treści tego przepisu wynika jedynie powszechny obowiązek ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Z brzmienia art. 79 ust. 1 Konstytucji jednoznacznie wynika, iż ustrojodawca odróżnia konstytucyjne wolności lub prawa od obowiązków określonych w Konstytucji. Jedynie naruszenie przez dekodowaną z treści przepisu normę prawną, konstytucyjnej wolności lub prawa stwarza legitymację do wystąpienia ze skargą konstytucyjną, natomiast istnienie ostatecznego rozstrzygnięcia o prawach, wolnościach albo o obowiązkach określonych w Konstytucji, wydanego w oparciu o taką normę, stanowi konieczne uzupełnienie dla możliwości badania naruszenia wolności lub praw przez zastosowanie kwestionowanego przepisu w konkretnym przypadku.
Stwierdzenie natomiast, iż w niniejszej skardze nie powołano przepisu, który mógłby stanowić podstawę do konstruowania konkretnych przysługujących skarżącym praw podmiotowych, czyni niedopuszczalnym jej merytoryczne rozpoznanie.
Reasumując należy stwierdzić, że w skardze konstytucyjnej nie wskazano konstytucyjnych praw skarżących oraz sposobu ich naruszenia przez przepisy będące przedmiotem zaskarżenia, tym samym nie spełniono wymogu z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.).

Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o TK, postanowił odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.