K 34/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
142/10/A/2007
POSTANOWIENIE
z dnia 21 listopada 2007 r.
Sygn. akt K 34/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Mirosław Wyrzykowski – przewodniczący
Zbigniew Cieślak
Teresa Liszcz – sprawozdawca
Marek Mazurkiewicz
Bohdan Zdziennicki,
po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 listopada 2007 r., wniosku grupy posłów o zbadanie zgodności:
1) art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. Nr 89, poz. 590) z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
2) art. 3 pkt 2 ustawy powołanej w punkcie 1 z art. 2 i art. 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji,
p o s t a n a w i a:
na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie w sprawie ze względu na niedopuszczalność wydania orzeczenia.
UZASADNIENIE
I
17 lipca 2007 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek grupy posłów na Sejm V kadencji o stwierdzenie, że:
1) art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. Nr 89, poz. 590; dalej: ustawa o zarządzaniu kryzysowym) jest niezgodny z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji,
2) art. 3 pkt 2 ustawy o zarządzaniu kryzysowym z art. 2 i art. 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji.
Zakwestionowane przepisy stanowią część tzw. słowniczka ustawowego i definiują pojęcia sytuacji kryzysowej oraz infrastruktury krytycznej, mające podstawowe znaczenie dla całej konstrukcji ustawy. Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy o zarządzaniu kryzysowym, przez sytuację kryzysową należy rozumieć „sytuację będącą następstwem zagrożenia i prowadzącą w konsekwencji do zerwania lub znacznego naruszenia więzów społecznych przy równoczesnym poważnym zakłóceniu w funkcjonowaniu instytucji publicznych, jednak w takim stopniu, że użyte środki niezbędne do zapewnienia lub przywrócenia bezpieczeństwa nie uzasadniają wprowadzenia żadnego ze stanów nadzwyczajnych, o których mowa w art. 228 ust. 1 Konstytucji”. Z kolei według art. 3 pkt 2 ustawy o zarządzaniu kryzysowym, przez infrastrukturę krytyczną należy rozumieć „systemy oraz wchodzące w ich skład powiązane ze sobą funkcjonalnie obiekty, w tym obiekty budowlane, urządzenia, instalacje, usługi kluczowe dla bezpieczeństwa państwa i jego obywateli oraz służące zapewnieniu sprawnego funkcjonowania organów administracji publicznej, a także instytucji i przedsiębiorców. Infrastruktura krytyczna obejmuje systemy:
a) zaopatrzenia w energię i paliwa,
b) łączności i sieci teleinformatycznych,
c) finansowe,
d) zaopatrzenia w żywność i wodę,
e) ochrony zdrowia,
f) transportowe i komunikacyjne,
g) ratownicze,
h) zapewniające ciągłość działania administracji publicznej,
i) produkcji, składowania, przechowywania i stosowania substancji chemicznych i promieniotwórczych, w tym rurociągi substancji niebezpiecznych”.
W opinii wnioskodawców powołane definicje mają zbyt szeroki i nieprecyzyjny zakres przedmiotowy, co powoduje sprzeczność z zasadami przyzwoitej legislacji oraz zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa (art. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji). Aplikacja tak nieprecyzyjnych pojęć może także wywołać daleko idące i trudne do przewidzenia konsekwencje w sferze praw i wolności jednostki, m.in. swobody prowadzenia działalności gospodarczej (art. 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji).
II
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 91 ust. 1 Konstytucji kadencja Sejmu trwa 4 lata – rozpoczyna się z dniem zebrania Sejmu na pierwsze posiedzenie i trwa do dnia poprzedzającego dzień zebrania się Sejmu następnej kadencji. Pierwsze posiedzenie Sejmu V kadencji, wybranego w wyborach parlamentarnych 25 września 2005 r., odbyło się 19 października 2005 r. Z kolei pierwsze posiedzenie Sejmu VI kadencji odbyło się 5 listopada 2007 r. To znaczy, że 4 listopada 2007 r. zakończyła się V kadencja Sejmu, z którego grona wywodziła się grupa posłów – wnioskodawca w niniejszym postępowaniu.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego (zob. orzeczenie TK z 25 lutego 1992 r., sygn. K. 3/91, OTK w 1992 r., cz. I, poz. 1 oraz postanowienia TK z: 17 sierpnia 1993 r., sygn. K. 2/93, OTK w 1993 r., cz. II, poz. 30; 23 czerwca 1993 r., sygn. K. 3/93, OTK w 1993 r., cz. II, poz. 26; 5 listopada 1997 r., sygn. K. 4/97, OTK ZU nr 3-4/1997, poz. 53; 5 listopada 1997 r., sygn. K. 29/97, OTK ZU nr 3-4/1997, poz. 54; 12 listopada 2001 r., sygn. K 29/01, OTK ZU nr 8/2001, poz. 261) wygaśnięcie mandatów poselskich wskutek zakończenia kadencji Sejmu powoduje utratę legitymacji do występowania przed Trybunałem Konstytucyjnym w charakterze wnioskodawcy, ujmowaną w postaci tzw. zasady dyskontynuacji. Brak legitymacji czynnej nie pozwala z kolei na merytoryczne rozpoznanie sprawy i dlatego na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) postępowanie należało umorzyć.
Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 21 listopada 2007 r.
Sygn. akt K 34/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Mirosław Wyrzykowski – przewodniczący
Zbigniew Cieślak
Teresa Liszcz – sprawozdawca
Marek Mazurkiewicz
Bohdan Zdziennicki,
po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 listopada 2007 r., wniosku grupy posłów o zbadanie zgodności:
1) art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. Nr 89, poz. 590) z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
2) art. 3 pkt 2 ustawy powołanej w punkcie 1 z art. 2 i art. 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji,
p o s t a n a w i a:
na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie w sprawie ze względu na niedopuszczalność wydania orzeczenia.
UZASADNIENIE
I
17 lipca 2007 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek grupy posłów na Sejm V kadencji o stwierdzenie, że:
1) art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U. Nr 89, poz. 590; dalej: ustawa o zarządzaniu kryzysowym) jest niezgodny z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji,
2) art. 3 pkt 2 ustawy o zarządzaniu kryzysowym z art. 2 i art. 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji.
Zakwestionowane przepisy stanowią część tzw. słowniczka ustawowego i definiują pojęcia sytuacji kryzysowej oraz infrastruktury krytycznej, mające podstawowe znaczenie dla całej konstrukcji ustawy. Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy o zarządzaniu kryzysowym, przez sytuację kryzysową należy rozumieć „sytuację będącą następstwem zagrożenia i prowadzącą w konsekwencji do zerwania lub znacznego naruszenia więzów społecznych przy równoczesnym poważnym zakłóceniu w funkcjonowaniu instytucji publicznych, jednak w takim stopniu, że użyte środki niezbędne do zapewnienia lub przywrócenia bezpieczeństwa nie uzasadniają wprowadzenia żadnego ze stanów nadzwyczajnych, o których mowa w art. 228 ust. 1 Konstytucji”. Z kolei według art. 3 pkt 2 ustawy o zarządzaniu kryzysowym, przez infrastrukturę krytyczną należy rozumieć „systemy oraz wchodzące w ich skład powiązane ze sobą funkcjonalnie obiekty, w tym obiekty budowlane, urządzenia, instalacje, usługi kluczowe dla bezpieczeństwa państwa i jego obywateli oraz służące zapewnieniu sprawnego funkcjonowania organów administracji publicznej, a także instytucji i przedsiębiorców. Infrastruktura krytyczna obejmuje systemy:
a) zaopatrzenia w energię i paliwa,
b) łączności i sieci teleinformatycznych,
c) finansowe,
d) zaopatrzenia w żywność i wodę,
e) ochrony zdrowia,
f) transportowe i komunikacyjne,
g) ratownicze,
h) zapewniające ciągłość działania administracji publicznej,
i) produkcji, składowania, przechowywania i stosowania substancji chemicznych i promieniotwórczych, w tym rurociągi substancji niebezpiecznych”.
W opinii wnioskodawców powołane definicje mają zbyt szeroki i nieprecyzyjny zakres przedmiotowy, co powoduje sprzeczność z zasadami przyzwoitej legislacji oraz zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa (art. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji). Aplikacja tak nieprecyzyjnych pojęć może także wywołać daleko idące i trudne do przewidzenia konsekwencje w sferze praw i wolności jednostki, m.in. swobody prowadzenia działalności gospodarczej (art. 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji).
II
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 91 ust. 1 Konstytucji kadencja Sejmu trwa 4 lata – rozpoczyna się z dniem zebrania Sejmu na pierwsze posiedzenie i trwa do dnia poprzedzającego dzień zebrania się Sejmu następnej kadencji. Pierwsze posiedzenie Sejmu V kadencji, wybranego w wyborach parlamentarnych 25 września 2005 r., odbyło się 19 października 2005 r. Z kolei pierwsze posiedzenie Sejmu VI kadencji odbyło się 5 listopada 2007 r. To znaczy, że 4 listopada 2007 r. zakończyła się V kadencja Sejmu, z którego grona wywodziła się grupa posłów – wnioskodawca w niniejszym postępowaniu.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego (zob. orzeczenie TK z 25 lutego 1992 r., sygn. K. 3/91, OTK w 1992 r., cz. I, poz. 1 oraz postanowienia TK z: 17 sierpnia 1993 r., sygn. K. 2/93, OTK w 1993 r., cz. II, poz. 30; 23 czerwca 1993 r., sygn. K. 3/93, OTK w 1993 r., cz. II, poz. 26; 5 listopada 1997 r., sygn. K. 4/97, OTK ZU nr 3-4/1997, poz. 53; 5 listopada 1997 r., sygn. K. 29/97, OTK ZU nr 3-4/1997, poz. 54; 12 listopada 2001 r., sygn. K 29/01, OTK ZU nr 8/2001, poz. 261) wygaśnięcie mandatów poselskich wskutek zakończenia kadencji Sejmu powoduje utratę legitymacji do występowania przed Trybunałem Konstytucyjnym w charakterze wnioskodawcy, ujmowaną w postaci tzw. zasady dyskontynuacji. Brak legitymacji czynnej nie pozwala z kolei na merytoryczne rozpoznanie sprawy i dlatego na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) postępowanie należało umorzyć.
Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.