Ts 147/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
457/6/B/2009
POSTANOWIENIE
z dnia 17 grudnia 2009 r.
Sygn. akt Ts 147/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Rzepliński – przewodniczący
Janusz Niemcewicz – sprawozdawca
Marek Mazurkiewicz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 września 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Zygmunta G.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 25 kwietnia 2008 r. (złożonej w Trybunale 29 kwietnia 2008 r.) skarżący zarzucił, że art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398, ze zm.; dalej: u.k.s.c.) jest niezgodny z art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 78 oraz art. 176 Konstytucji. W ocenie skarżącego obowiązek uiszczenia opłaty podstawowej przez stronę zwolnioną od kosztów sądowych zamyka drogę do sądu.
Postanowieniem z 10 września 2009 r. (doręczonym pełnomocnikowi skarżącego 14 września 2009 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu wskazał na przekroczenie ustawowego terminu wniesienia skargi, niewskazanie sposobu naruszenia wolności lub praw skarżącego, jak również zbędność orzekania.
Zażaleniem z 16 września 2009 r. pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości oraz zwrot kosztów pomocy prawnej. Podniósł, że postanowienie jest niezasadne, a w sprawie nie zachodzi przesłanka zbędności orzekania.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty zażalenia nie podważają podstaw jego odmowy.
Należy zauważyć, że podstawą odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu było niespełnienie kilku wymogów formalnych warunkujących przekazanie skargi do merytorycznego rozpoznania. Każda z podstaw odmowy tworzy samoistną przesłankę przemawiającą za podjętym rozstrzygnięciem.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego dokonana w zaskarżonym postanowieniu ocena sytuacji faktycznej, dotycząca zarówno obliczenia biegu trzymiesięcznego terminu do złożenia skargi konstytucyjnej, jak również braku wskazania sposobu naruszenia wolności lub praw, była prawidłowa i zasadna. Wniesione zażalenie nie przedstawia żadnych merytorycznych argumentów przemawiających za uwzględnieniem żądania skarżącego.
Jednocześnie Trybunał podtrzymuje stanowisko przedstawione w skarżonym postanowieniu, że wyrok z 17 listopada 2008 r. (SK 33/07 OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 154) nie jest dla oceny skargi prawnie obojętny. Trybunał w każdej sprawie dokonuje oceny celowości prowadzenia postępowania i orzekania w sprawie, wskazanie natomiast przez skarżącego dodatkowego wzorca kontroli nie obliguje per se Trybunału do wszczęcia postępowania. W sprawie SK 33/07 Trybunał ocenił już konstytucyjność art. 14 ust. 2 u.k.s.c., co w świetle art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) stanowi przesłankę umorzenia postępowania. Biorąc zatem pod uwagę, że konieczność uwzględnienia określonej w ustawie o TK przesłanki zbędności wydania orzeczenia uwidacznia się na każdym etapie postępowania inicjowanego skargą konstytucyjną należy uznać za prawidłowe rozstrzygnięcie Trybunału z 10 września 2009 r. (por. postanowienie TK z 3 września 2007 r., Ts 94/06, OTK ZU nr 2/B/2009, poz. 75).
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 10 września 2009 r.
POSTANOWIENIE
z dnia 17 grudnia 2009 r.
Sygn. akt Ts 147/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Andrzej Rzepliński – przewodniczący
Janusz Niemcewicz – sprawozdawca
Marek Mazurkiewicz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 września 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Zygmunta G.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 25 kwietnia 2008 r. (złożonej w Trybunale 29 kwietnia 2008 r.) skarżący zarzucił, że art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398, ze zm.; dalej: u.k.s.c.) jest niezgodny z art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 78 oraz art. 176 Konstytucji. W ocenie skarżącego obowiązek uiszczenia opłaty podstawowej przez stronę zwolnioną od kosztów sądowych zamyka drogę do sądu.
Postanowieniem z 10 września 2009 r. (doręczonym pełnomocnikowi skarżącego 14 września 2009 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu wskazał na przekroczenie ustawowego terminu wniesienia skargi, niewskazanie sposobu naruszenia wolności lub praw skarżącego, jak również zbędność orzekania.
Zażaleniem z 16 września 2009 r. pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości oraz zwrot kosztów pomocy prawnej. Podniósł, że postanowienie jest niezasadne, a w sprawie nie zachodzi przesłanka zbędności orzekania.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty zażalenia nie podważają podstaw jego odmowy.
Należy zauważyć, że podstawą odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu było niespełnienie kilku wymogów formalnych warunkujących przekazanie skargi do merytorycznego rozpoznania. Każda z podstaw odmowy tworzy samoistną przesłankę przemawiającą za podjętym rozstrzygnięciem.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego dokonana w zaskarżonym postanowieniu ocena sytuacji faktycznej, dotycząca zarówno obliczenia biegu trzymiesięcznego terminu do złożenia skargi konstytucyjnej, jak również braku wskazania sposobu naruszenia wolności lub praw, była prawidłowa i zasadna. Wniesione zażalenie nie przedstawia żadnych merytorycznych argumentów przemawiających za uwzględnieniem żądania skarżącego.
Jednocześnie Trybunał podtrzymuje stanowisko przedstawione w skarżonym postanowieniu, że wyrok z 17 listopada 2008 r. (SK 33/07 OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 154) nie jest dla oceny skargi prawnie obojętny. Trybunał w każdej sprawie dokonuje oceny celowości prowadzenia postępowania i orzekania w sprawie, wskazanie natomiast przez skarżącego dodatkowego wzorca kontroli nie obliguje per se Trybunału do wszczęcia postępowania. W sprawie SK 33/07 Trybunał ocenił już konstytucyjność art. 14 ust. 2 u.k.s.c., co w świetle art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) stanowi przesłankę umorzenia postępowania. Biorąc zatem pod uwagę, że konieczność uwzględnienia określonej w ustawie o TK przesłanki zbędności wydania orzeczenia uwidacznia się na każdym etapie postępowania inicjowanego skargą konstytucyjną należy uznać za prawidłowe rozstrzygnięcie Trybunału z 10 września 2009 r. (por. postanowienie TK z 3 września 2007 r., Ts 94/06, OTK ZU nr 2/B/2009, poz. 75).
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 10 września 2009 r.