SK 45/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
17/2/A/2010
POSTANOWIENIE
z dnia 22 lutego 2010 r.
Sygn. akt SK 45/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Bohdan Zdziennicki – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Zbigniew Cieślak
Maria Gintowt-Jankowicz
Mirosław Granat
Marian Grzybowski
Wojciech Hermeliński
Adam Jamróz
Marek Kotlinowski
Teresa Liszcz
Ewa Łętowska
Marek Mazurkiewicz
Janusz Niemcewicz
Andrzej Rzepliński
Mirosław Wyrzykowski,
po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 lutego 2010 r., wniosku Anny Supronowicz o wstrzymanie wykonania postanowienia Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 25 czerwca 2007 r. (sygn. akt III Co 33/06), złożonego w związku ze skargą konstytucyjną o zbadanie zgodności:
art. 36, art. 40, art. 41 i art. 42 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. Urz. UE L 12 z 16 stycznia 2001 r., ze zm.) z art. 8, art. 32, art. 45, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE
I
Anna Supronowicz w skardze konstytucyjnej, wniosła o uznanie niezgodności art. 36, art. 40, art. 41 i art. 42 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. Urz. UE L 12 z 16 stycznia 2001 r., ze zm.) z art. 8, art. 32, art. 45, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji.
Jednocześnie, działając na podstawie art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.), skarżąca złożyła wniosek o zawieszenie klauzuli wykonalności nadanej postanowieniem Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 25 czerwca 2007 r. w sprawie o sygn. akt III Co 33/06. Powołanym postanowieniem Sąd Okręgowy Warszawa-Praga nadał klauzulę wykonalności postanowieniu nr 1289 Sądu Apelacyjnego w Brukseli wydanemu 23 grudnia 2004 r. nakazującemu Annie Supronowicz zapłatę na rzecz Jacques André De Leeuw kwoty w wysokości 12 500 (dwanaście tysięcy pięćset) euro tytułem zabezpieczającym.
II
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) postanowienie tymczasowe o zawieszeniu lub wstrzymaniu wykonania wyroku, decyzji lub innego orzeczenia w sprawie, której skarga dotyczy, może zostać wydane, jeżeli wykonanie tego orzeczenia mogłoby spowodować skutki nieodwracalne, wiążące się z dużym uszczerbkiem dla skarżącego lub gdy przemawia za tym ważny interes publiczny albo inny ważny interes skarżącego.
Taka regulacja powoduje konieczność wyraźnego rozdzielenia postanowienia tymczasowego, wydanego w trybie art. 50 ustawy o TK, od merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Postanowienie tymczasowe Trybunału Konstytucyjnego stanowi rozstrzygnięcie formalne i akcesoryjne o ograniczonym zasięgu czasowym.
Postanowienie tymczasowe powinno być stosowane na etapie poprzedzającym merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy wyjątkowo, a określone ustawowo przesłanki jego zastosowania muszą być interpretowane ściśle. Wynika to z samej roli Trybunału, jako „sądu nad prawem”, oraz z przyjętej w polskim systemie prawnym konstrukcji skargi konstytucyjnej, która jest skierowana nie przeciwko orzeczeniu zapadłemu w sprawie skarżącego, ale przeciwko przepisowi stanowiącemu podstawę wydania tego orzeczenia (zob. postanowienie z 26 września 2001 r., sygn. SK 28/01, OTK ZU nr 1/A/2002, poz. 7).
Analiza art. 50 ust. 1 ustawy o TK dowodzi jednoznacznie, że podstawą wydania postanowienia tymczasowego mogą być wyłącznie okoliczności wskazane w tym przepisie. Na wnioskodawcy spoczywa ciężar wykazania, że owe okoliczności wystąpiły w danej sprawie.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, okoliczności niniejszej sprawy nie dają podstawy do wydania postanowienia tymczasowego na podstawie art. 50 ust. 1 ustawy o TK. Skarżąca nie przytoczyła bowiem żadnych argumentów za zasadnością wydania takiego postanowienia. Skarżąca nie wykazała zatem, że wykonanie postanowienia Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 25 czerwca 2007 r. w sprawie o sygn. akt III Co 33/06 mogłoby wywołać nieodwracalne skutki albo spowodowałoby duży uszczerbek dla skarżącej. Nie wskazano również ważnego interesu publicznego lub innego ważnego interesu skarżącej, które przemawiałyby za zasadnością wydania postawienia tymczasowego.
Wobec powyższego Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 22 lutego 2010 r.
Sygn. akt SK 45/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Bohdan Zdziennicki – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Zbigniew Cieślak
Maria Gintowt-Jankowicz
Mirosław Granat
Marian Grzybowski
Wojciech Hermeliński
Adam Jamróz
Marek Kotlinowski
Teresa Liszcz
Ewa Łętowska
Marek Mazurkiewicz
Janusz Niemcewicz
Andrzej Rzepliński
Mirosław Wyrzykowski,
po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 lutego 2010 r., wniosku Anny Supronowicz o wstrzymanie wykonania postanowienia Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 25 czerwca 2007 r. (sygn. akt III Co 33/06), złożonego w związku ze skargą konstytucyjną o zbadanie zgodności:
art. 36, art. 40, art. 41 i art. 42 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. Urz. UE L 12 z 16 stycznia 2001 r., ze zm.) z art. 8, art. 32, art. 45, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE
I
Anna Supronowicz w skardze konstytucyjnej, wniosła o uznanie niezgodności art. 36, art. 40, art. 41 i art. 42 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. Urz. UE L 12 z 16 stycznia 2001 r., ze zm.) z art. 8, art. 32, art. 45, art. 78 i art. 176 ust. 1 Konstytucji.
Jednocześnie, działając na podstawie art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.), skarżąca złożyła wniosek o zawieszenie klauzuli wykonalności nadanej postanowieniem Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 25 czerwca 2007 r. w sprawie o sygn. akt III Co 33/06. Powołanym postanowieniem Sąd Okręgowy Warszawa-Praga nadał klauzulę wykonalności postanowieniu nr 1289 Sądu Apelacyjnego w Brukseli wydanemu 23 grudnia 2004 r. nakazującemu Annie Supronowicz zapłatę na rzecz Jacques André De Leeuw kwoty w wysokości 12 500 (dwanaście tysięcy pięćset) euro tytułem zabezpieczającym.
II
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Stosownie do art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) postanowienie tymczasowe o zawieszeniu lub wstrzymaniu wykonania wyroku, decyzji lub innego orzeczenia w sprawie, której skarga dotyczy, może zostać wydane, jeżeli wykonanie tego orzeczenia mogłoby spowodować skutki nieodwracalne, wiążące się z dużym uszczerbkiem dla skarżącego lub gdy przemawia za tym ważny interes publiczny albo inny ważny interes skarżącego.
Taka regulacja powoduje konieczność wyraźnego rozdzielenia postanowienia tymczasowego, wydanego w trybie art. 50 ustawy o TK, od merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Postanowienie tymczasowe Trybunału Konstytucyjnego stanowi rozstrzygnięcie formalne i akcesoryjne o ograniczonym zasięgu czasowym.
Postanowienie tymczasowe powinno być stosowane na etapie poprzedzającym merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy wyjątkowo, a określone ustawowo przesłanki jego zastosowania muszą być interpretowane ściśle. Wynika to z samej roli Trybunału, jako „sądu nad prawem”, oraz z przyjętej w polskim systemie prawnym konstrukcji skargi konstytucyjnej, która jest skierowana nie przeciwko orzeczeniu zapadłemu w sprawie skarżącego, ale przeciwko przepisowi stanowiącemu podstawę wydania tego orzeczenia (zob. postanowienie z 26 września 2001 r., sygn. SK 28/01, OTK ZU nr 1/A/2002, poz. 7).
Analiza art. 50 ust. 1 ustawy o TK dowodzi jednoznacznie, że podstawą wydania postanowienia tymczasowego mogą być wyłącznie okoliczności wskazane w tym przepisie. Na wnioskodawcy spoczywa ciężar wykazania, że owe okoliczności wystąpiły w danej sprawie.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, okoliczności niniejszej sprawy nie dają podstawy do wydania postanowienia tymczasowego na podstawie art. 50 ust. 1 ustawy o TK. Skarżąca nie przytoczyła bowiem żadnych argumentów za zasadnością wydania takiego postanowienia. Skarżąca nie wykazała zatem, że wykonanie postanowienia Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie z 25 czerwca 2007 r. w sprawie o sygn. akt III Co 33/06 mogłoby wywołać nieodwracalne skutki albo spowodowałoby duży uszczerbek dla skarżącej. Nie wskazano również ważnego interesu publicznego lub innego ważnego interesu skarżącej, które przemawiałyby za zasadnością wydania postawienia tymczasowego.
Wobec powyższego Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.