Pełny tekst orzeczenia

171/2/B/2011

POSTANOWIENIE

z dnia 10 grudnia 2010 r.

Sygn. akt Ts 258/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Marek Zubik,



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Marka J. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą PKS Tysovia w Tychach w sprawie zgodności:

art. 1262 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 oraz art. 176 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,



p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 30 września 2010 r., wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 4 października 2010 r. (data nadania), Marek J. prowadzący działalność gospodarczą pod firmą PKS Tysovia w Tychach (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność art. 1262 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 oraz art. 176 Konstytucji.



Zarządzeniem sędziego TK z 22 października 2010 r. (doręczonym pełnomocnikowi skarżącego 2 listopada 2010 r.) skarżący został wezwany do usunięcia, w terminie siedmiu dni od daty doręczenia tego zarządzenia, braków formalnych skargi konstytucyjnej przez: (1) doręczenie – w związku z załączeniem do skargi konstytucyjnej pełnomocnictwa udzielonego przez Prezesa Zarządu działającego w imieniu PKS Tychy Sp. z o.o. z siedzibą w Tychach, tj. podmiotu, który nie jest skarżącym w analizowanej sprawie – pełnomocnictwa szczególnego do sporządzenia skargi konstytucyjnej i reprezentowania skarżącego Marka J. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą PKS Tysovia w Tychach w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym; (2) wskazanie ostatecznego orzeczenia, z którego wydaniem skarżący wiąże naruszenie jego konstytucyjnych wolności lub praw, wraz z datą doręczenia tego orzeczenia skarżącemu; (3) wskazanie związku pomiędzy zaskarżonym art. 1262 § 1 k.p.c. a orzeczeniem, z którego wydaniem skarżący wiąże naruszenie jego konstytucyjnych wolności lub praw (vide pkt 2 zarządzenia); (4) wskazanie konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego wyrażonych w art. 2 Konstytucji, naruszonych przez zaskarżony art. 1262 § 1 k.p.c. oraz dokładne określenie sposobu ich naruszenia; (5) wskazanie konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego wyrażonych w art. 45 ust. 1 Konstytucji, naruszonych przez zaskarżony art. 1262 § 1 k.p.c. oraz dokładne określenie sposobu ich naruszenia; (6) wskazanie konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego wyrażonych w art. 77 ust. 2 Konstytucji, naruszonych przez zaskarżony art. 1262 § 1 k.p.c. oraz dokładne określenie sposobu ich naruszenia; (7) wskazanie konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego wyrażonych w art. 176 Konstytucji, naruszonych przez zaskarżony art. 1262 § 1 k.p.c. oraz dokładne określenie sposobu ich naruszenia; (8) wyjaśnienie rozbieżności pomiędzy twierdzeniem skarżącego, że wniósł on zażalenie na zarządzenie sędziego Sądu Okręgowego w Rzeszowie – VI Wydział Gospodarczy z 26 lipca 2010 r. (sygn. akt VI GC 91/10) w przedmiocie zwrotu pozwu (s. 3 uzasadnienia skargi konstytucyjnej), a twierdzeniem skarżącego, że nie wniósł on zażalenia na wskazane wyżej zarządzenie sędziego o zwrocie pozwu (s. 4 uzasadnienia skargi konstytucyjnej), oraz załączonym do skargi konstytucyjnej zażaleniem z 16 sierpnia 2010 r. na wskazane wyżej zarządzenie sędziego o zwrocie pozwu; (9) wyjaśnienie, czy powołane na s. 3 uzasadnienia skargi konstytucyjnej art. 16 ust. 1 i 3 oraz art. 30 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 88, ze zm.) są również przedmiotem skargi konstytucyjnej w niniejszej sprawie oraz – w razie uczynienia ich przedmiotem kontroli – wskazanie związku tych przepisów z orzeczeniem, z którego wydaniem skarżący wiąże naruszenie jego konstytucyjnych wolności lub praw.

Pomimo upływu wyznaczonego terminu powyższe braki skargi nie zostały usunięte.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Skarga konstytucyjna stanowi środek ochrony konstytucyjnych praw lub wolności, którego rozpatrzenie uwarunkowane zostało spełnieniem szeregu wymogów wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji, a doprecyzowanych w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Z art. 47 ust. 1 ustawy o TK wynika, że skarga poza wymaganiami dotyczącymi pisma procesowego powinna zawierać: dokładne określenie ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach określonych w Konstytucji i w stosunku do którego skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją (pkt 1), oraz wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób – zdaniem skarżącego – zostały naruszone (pkt 2). Z kolei z art. 46 ust. 1 w związku z art. 47 ust. 2 ustawy o TK wynika po stronie skarżącego obowiązek wskazania orzeczenia, decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia wydanego na podstawie zakwestionowanego przepisu (por. postanowienie TK z 13 października 2010 r., Ts 161/10, niepubl.).

W przypadku, w którym skarga konstytucyjna nie zawiera wskazanych powyżej elementów, Trybunał Konstytucyjny wzywa skarżącego do usunięcia w terminie siedmiu dni braków skargi pod rygorem odmowy nadania jej dalszego biegu (art. 36 ust. 2 i 3 w związku z art. 49 ustawy o TK).



Bezsporne jest, że braki niniejszej skargi konstytucyjnej nie zostały usunięte w terminie określonym w zarządzeniu sędziego TK z 22 października 2010 r. (otrzymanym przez pełnomocnika skarżącego w dniu 2 listopada 2010 r.), czyli do dnia 9 listopada 2010 r. Stanowi to tym samym samodzielną negatywną przesłankę procesową przemawiającą przeciwko merytorycznemu rozpoznaniu skargi.



Mając powyższe na uwadze, należało – na podstawie art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy o TK – odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.